Ian Clement was, is en zal een bezige muzikale bij blijven. We kennen hem vooral als frontman van Gentse pletwals Wallace Vanborn, maar ook ietwat verser in het geheugen deelde hij stevige lakens uit bij The Very Very Danger. Was het rond Wallace al een hele tijd stil (al komt daar nu ook verandering in), dan moeten we voor solowerk nog wat verder terug in de tijd. In 2013 bracht hij prachtplaat Drawing Daggers uit, een intiem en persoonlijk verhaal. Eerder dit jaar kreeg die met See Me In Synchronicity een vervolg dat nog dieper gaat en graaft. Dat werd gisteren, op één van de laatste shows van de kleine tour die aan de plaat werd gehaakt, ook live duidelijk.
In Pand.A in Kortrijk trapte Clement af met “Turtle & Crow” van zijn laatste worp. Voor deze reeks shows werd hij live bijgestaan door een aardig gezelschap: Wolf Vanwymeersch op gitaar, Stijn Vanmarsenille op keys, Philippe De Vuyst op basgitaar en Sylvester Vanborm achter zijn drumstel. Dat zorgde voor heel wat muzikale bewegingsruimte, variatie en interactie. Zo kreeg het oudere “The Hammer And The Nail” spokerige synths mee in haar rugzak. Die werden daar later nog eens bovengehaald om het venijnige “Run That Mile” samen met een steeds nerveuzer wordende ritmesectie van een onheilspellend karakter te voorzien. Of wat gezegd van de huilende gitaar bij het aan de ribben klevende “Sidewinder”, dat stevig richting climax gestuwd werd.
Clement en zijn kompanen haalden nog een paar keer stevig uit, bijvoorbeeld richting de uitgang van “Some Would Say” en “At Sea”. Maar buiten die instrumentale uithalen werd de rode draad van de avond toch vooral gevormd door melancholie en verhalende passages, die Clement met de unieke klankkleur in zijn stem van pigment voorzag. Ingetogen nummers leidden de dans, zoals ook slow burner “Hardly”, dat beklijvend en tergend traag onder de huid kroop. Als een meesterverteller gidste de man ons doorheen de sombere lyrics van zijn laatste langspeler, op een slepende en vaak zelfs droevige manier. Logisch ook, eenmaal je weet dat die plaat een moeilijke periode uit het leven van Clement reflecteert. Ze beschrijft wat hij dacht te voelen en te zien tijdens psychoses die volgden op ingrijpende levensgebeurtenissen.
Hij schreef zijn demonen en kwelduivels dus ergens van zich af, en leek tijdens dat verwerkingsproces tijdens het spelen af en toe nog verder te zetten. Zijn gelaat leek soms gekweld en getekend, wat de sfeer en emoties die zijn nummers opriepen nog versterkten. Dat sluit echter niet uit dat er ook ruimte was voor spontaniteit en wat stevigere intermezzo’s. Groovy en wat meer uptempo was er bijvoorbeeld fijne single “Dance Like Love”. Clement is en blijft een plezier om naar te kijken en te luisteren, en weet perfect hoe hij een publiek geboeid moet houden. Zo kwam zijn kenmerkende gehuil ook nog eens piepen tijdens fijne afsluiter “The Last Overhaul”. Alle stemregisters gingen een laatste keer open, en het aanwezige publiek werd tevreden huiswaarts gestuurd. Zijn gevoel voor humor is Ian Clement alvast niet kwijtgespeeld, zoveel werd duidelijk na deze fijne show. Nu die nieuwe plaat van Wallace nog en de trein staat weer volledig op de rails.
Met zijn muziek wil Clement ook de taboes doorbreken die rond mentale stoornissen hangen, ook via Té Gek!? Meer info daaromtrent kan je hier vinden.
Setlist
Turtle & Crow
The Hammer And The Nail
The Great Escape
Second Wind
Hardly
Sidewinder
Run That Mile
Some Would Say
At Sea
Dance Like Love
Little Knife
The Last Overhaul
