Op de laatste vrijdag van maart 2025 houdt Ian Clement, voormalig frontman van de Gentse stonerformatie Wallace Vanborn, zijn derde soloworp boven de doopvont. Bij de release van de vooruitgeschoven single “Salt Cried Mother” schreven we dat Clement in het Seattle van de jaren negentig vast en zeker een op handen gedragen figuur zou zijn geweest. De man beschikt over een vol, warm en donker stemgeluid dat inderdaad perfect gedijt op een bedje van breed uitwaaierende, soms stevige gitaarpartijen. Bovendien lijkt die stem altijd wat bluesy doorheen de nummers te zweven, wat recensenten van eerder solowerk als Drawing Daggers (uit 2013) en See Me In Synchronicity (uit 2020) ertoe bewoog Ian Clement ‘een Belgisch antwoord op Mark Lanegan en Richard Hawley’ te noemen. Bij elke draaibeurt van het nieuwe album Skeleton Games werpt ons brein toch op dat de Gentenaar ook een graag geziene gast in Cincinnati zou kunnen zijn. In die stad wordt de typische pompende soulrock van Afghan Whighs geproduceerd, een associatie die doorheen Skeleton Games met regelmaat voorbij flitst.
Het duurt tot de akoestische, dreigende woestijnfolk van “Light Calls” vooraleer Ian Clement voor even het tempo laat zakken. Tot dan hebben we al een vijftal met hulp van producer Koen Gisen precies weelderig genoeg ingekleurde songs voorgeschoteld gekregen waarin de teugels strak gehouden worden zodat er minstens op midtempo kan doorgekacheld worden. Net zoals bij Greg Dulli en de zijnen piept er telkens een soulvolle gloed doorheen de gordijnen die de songs afbakenen. De rijkgeschakeerde stem van Ian Clement krijg je er als een extra troef bovenop.
Favorieten uit deze topplaat met internationale allure uitlichten is eigenlijk onbegonnen werk. Om even aan te duiden hoezeer we fan zijn van Skeleton Games: in ons oordeel gooiden we er de voorbije dagen nog een volle ster tegenaan. We worden nu eenmaal zielsgelukkig als het oersimpele, maar oh zo effectieve refrein van “Breathe” losbreekt of wanneer we bij het begin van grotendeels akoestische “See Me In Synchronicity” – de nieuwe song, niet het album uit 2017 – bij een open vuur op het strand naast Ian Clement lijken te zitten genieten.
Net na de traag uitstervende laatste gitaaraanslag van die slotsong gaat onze vinger opnieuw naar de play-knop voor een nieuw shot Skeleton Games. De riff van opener “Each Night Same Satellite” is vage familie van “Two For His Heels” van Richard Hawley. Net als bij Hawley zou de song niet misstaan hebben op de soundtrack van cultreeks Peaky Blinders. Wij zien acteur Cillian Murphy zo met zijn criminele gevolg traag door de straten van het negentiende-eeuwse Birmingham schrijden, klaar om orde op zaken te stellen.
Kenners van het eerdere solowerk van Ian Clement hebben in de smiezen dat Skeleton Games best ver van See You In Synchronicity en Drawing Daggers af staat. Dat klopt: bij de vorige plaat klom Clement uit een diep dal waar innerlijke demonen en een rotperiode van mentale/psychische desoriëntatie en trauma van zich af geschreven moesten worden. Thema’s als liefde en verlies waren nog steeds in de songs rond, maar bovenal is Skeleton Games een ode geworden aan het heerlijke gevoel dat je gewaar wordt als je compleet in de muziek opgaat.
Ook nieuw leven zorgde voor een meer optimische kijk op de toekomst, en dus is het werk van Ian Clement verschoten van kleur. Aardedonker is ingeruild voor donkerrood. Veel sexyier dus, en daardoor een pak verslavender.
De komende tijd speelt Ian Clement een aantal shows ter promotie van dit schitterende Skeleton Games. Op de speellijst vind je onder andere een releaseshow in de Charlatan in Gent op 3 april, eentje in de intieme Hnita Jazz Club in Heist-op-den-Berg op 11 april en opo een Nederlands optreden met een passage op Poppodium Hedon in Zwolle staat op het programma. Gaat dat zien, want optredens van de man zijn immer intens!
Ontdek “Everybody Everything”, ons favoriete nummer van Skeleton Games, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
