De gerechten van ons bomma smaken het beste. Dat is soms met muziek ook zo. Lee Fields is ondertussen al vijftig jaar muziek aan het maken en blijft ons verblijden met soul à la James Brown. De man uit New Jersey is dan ook goed beslagen. In de jaren zeventig scoorde hij enkele hits met “She’s a Love Maker” en “Gonna Make Love”. Hij werkte al samen met onder meer Kool & The Gang en Martin Solveig. Maar vooral zijn samenwerking met The Expressions zette hem de laatste jaren terug in de spotlights.
En omdat je een goed recept niet verandert, blijft Lee Fields platen maken – zelfs op 69-jarige leeftijd. It Rains Love, zijn laatste plaat die in april dit jaar uitkwam, klinkt niet verrassend nieuw. Toch is het moeilijk nee te zeggen tegen een revivalplaat als deze. Ondertussen is Charles Bradley niet meer, en is er een gat gevallen in de hedendaagse soul. We zijn alleen maar blij dat Fields en zijn Expressions die grote soulschoenen proberen te vullen.
Meteen merkten we dat de excentrieke Lee Fields weet hoe hij een publiek moet pleasen. Hij trippelde als een dressuurpaard met ADHD over het podium, en gooide af en toe een ‘I love you’ naar het publiek. Tijdens het heerlijke “Ladies” vroeg hij enkele vrouwen naar hun naam, om dan de dames in kwestie te charmeren met ‘I know your man’s pleased’. Een oude vos verliest zijn streken niet, of hoe ging dat spreekwoord nu weer?
Die oude vos weet ook perfect hoe hij een zaal als de Roma meekrijgt. Met songs als “Make The World” en “Faithful Man” brengt hij een stevig tempo mee dat ons net voor de bisnummers nog maar eens mee dansen nam. Ondanks dat de Roma niet helemaal vol zat, gaf Fields ons – op zijn 69ste verjaardag nota bene – een mooi verrassingsfeest. Soul is nog lang niet dood én Lee Fields al zeker niet.
Uiteindelijk zit er weinig variatie in de muziek van Lee Fields & The Expressions. Hier en daar was er een nummer dat eens durfde uitbreken en ons van een kleine tempowisseling voorzag, zoals “Work To Do” en “You’re What’s Needed in My Life”. Gelukkig is de soulsaus van Fields en de zijnen genoeg op smaak om ons nooit te vervelen. De funk die Fields uitstraalde en The Expressions speelde, was van uitstekende kwaliteit. Daarbij werden we ook af en toe van een bas, gitaar of saxofoon voorzien die al even fel blonk als Fields’ colbertjasje. Onze hoed af voor Fields, maar vooral ook voor The Expressions.
Lee Fields & The Expressions toonden ons in de Roma dat er nog wel degelijk ruimte is voor soul. Charles Bradley was zeer geliefd in deze contreien en liet een groot gemis achter. Lee Fields weet ons eindelijk te troosten, en bewees dat hij dat ook live kan overbrengen. We hadden niets anders verwacht. Vijftig jaar ervaring weegt door, zeker op onze dansheupen.
