Begin dit jaar was Sad Planets daar plots. Drummer van The Black Keys Patrick Carney besloot samen te werken met John Petkovic en het duo vuurde enkele topsingles op de wereld af. Ook werd al gauw aangekondigd dat J Mascis te horen is op de plaat —hij speelt gitaar op “Just Landed”— en dat feit verhoogde ons enthousiasme nog verder. Al onze anticipatie bleek niet voor niets, want Akron, Ohio is een debuut om duimen en vingers bij af te likken.
Enkele nummertjes zijn vrolijke rock van de bovenste plank. “Just Landed” en “Want You To Want You” fleuren je vanaf de eerste seconde op. Ze hebben iets aanmoedigend over zich, wat alles te maken heeft met de goede producing. Beide nummers blijven ook meteen hangen en zou je alleen al omwille van hun meezingbare en gelukzalige refreinen willen opleggen. “Want You To Want You” is niet het meest vergezochte ooit, maar klinkt wel heel erg aanlokkelijk door de plezante riff die terugkeert en in de bridge gemoduleerd wordt. Daarmee komt het happy gehalte helemaal tot een hoogtepunt.
Bij momenten gaan de mannen de krachtige richting uit en dat bekoort ons nog het meest. Sad Planets kan er stevig tegenaan rocken, zonder al te veel overbodige toevoegingen of gekke uithalen. Met gitaarminded muziek volgens het boekje creëren ze enkele energieke oorwurmen, die ideaal zijn om op te brullen met een pint in de hand. Op “Heaven’s Devils” tonen ze dat gitaarmuziek nog springlevend is en ook op de knallende single “Yesterday Girls” wordt dat in de verfspatten gezet. Het onderkoelde “Bad Cells” heeft zelfs een bluesy feel. Het staat bol van de sleurende klanken in gitaar en drum en ook de effecten op de stem dragen bij tot de rockvibe. Rammen maar, een ware krachttoer.
Vrolijk of stevig dus, maar daar blijft het niet bij. Sad Planets pakt het ook psychedelisch aan en jawel hoor, ook dit is er los op. Op “Not Of This World” wordt elke tel benadrukt. Het klinkt heel erg druk, maar is toch nog harmonieus genoeg. Al gauw krijgen we een tempowissel op ons bord en zweven we richting een andere wereld. We blijven in hogere sferen op “City Ghosts”, waar niet zozeer het dromerige gevoel overheerst, maar een raadselachtige sound ons betovert. De stemmen zingen zacht: ‘She’s got a hold of me,’ en dat is merkbaar. De sfeer is optimaal; het duo lijkt in de ban van iets mysterieus en brengt ons mee in vervoering.
Tot slot zijn er nog enkele zweverige songs te vinden op de plaat, die niet zoveel om het lijf hebben, maar wel mooi afgewerkt zijn. “Disappearing” en “Long Goodbye” zijn genietbaar, maar in vergelijking met de rest van de plaat klinken ze een beetje slap. Dit zijn wel de enige plaatsen waarop Sad Planets effectief sad klinkt, maar toch missen deze songs een extra dimensie. Een iets stevigere, emotionelere of originelere toets had een meerwaarde betekend.
Sad Planets heeft een pracht van een debuut afgeleverd. We krijgen een warm, gelukzalig gevoel van hun rocknummers of willen erop brullen en springen, een betere combinatie kan je niet verlangen. Ook hun psychedelische zijde is enorm beklijvend. Het zijn enkel de sad songs die de wow-factor missen. Het is nog afwachten of er een tour komt, maar wij tekenen alvast aanwezig.
