© CPU – Peter Verstraeten
Natalie Mering wist onder het pseudoniem Weyes Blood op slechts enkele jaren tijd uit te groeien tot een persoonlijk favorietje bij niet enkel ons, maar zowat alle muziekrecensenten. Sinds, het in 2019 uitgebrachte, Titanic Rising lijkt alles wat de Amerikaanse durft aan te raken in goud te veranderen en dus verwachtten we een volgepakte Roma aan te treffen om wat warmte te vinden op deze druilerige donderdagavond. Niets was minder waar helaas. We gaan er echter niet om malen, de intieme setting deed Weyes Blood enkel meer tot haar recht komen.
Vagabon © CPU – Peter Verstraeten
Een handvol vroege vogels mocht daarvoor nog getuige zijn van Vagabon. Slechts gewapend met midi pads en haar stem trotseerde de New Yorkse de prachtige theaterzaal op geheel eigen wijze. Waar het begin wat aarzelend aanvoelde, zo zonder liveband, wist Vagabon de Roma in te palmen met een set die even innig als feestelijk was. Haar bonzende beats en zalvende stem hadden iets weg van Romy. Tegelijkertijd behield ze een dik halfuur een unieke eigenheid die een voorprogramma oversteeg. “Lexicon” bracht de halfvolle zaal aan het dansen en vormde de perfecte opwarmer voor wat komen zou.
‘Sitting at this party, wondering if anyone knows me’, zo opende Weyes Blood haar betoverende set. Al snel werd duidelijk gemaakt dat het aanwezige publiek haar wel degelijk kende. Was het niet te merken aan de betraande wangen, dan wel aan de luidkeelse gezangen. De Roma mocht dan nog voor geen derde gevuld zijn, het publiek wist duidelijk de compagnie van de Amerikaans te appreciëren.
© CPU – Peter Verstraeten
Die appreciatie werd al snel wederzijds wanneer Nathalie vroeg in haar set “God Turn me Into a Flower” en “Andromada” elkaar liet opvolgen. Eerstgenoemde werd begeleid van videomateriaal door Adam Curtis waarna laatstgenoemde de lege stoeltjes liet vullen met decibels. Met een viertal had Weyes Blood het podium beklommen, maar vergezeld met melancholie voelde het al snel aan als een volledig orkest.
En dan moest het feestje nog starten. De glinsterende frontvrouw verwees naar de ‘city of moshpits’, hoewel die niet meteen op hun plaats waren, kregen we wel een dansende massa te zien terwijl ze zich neervlijde achter de piano voor “Everyday”.
© CPU – Peter Verstraeten
Het hele optreden voelde aan als een warm deken op deze koude avond en terwijl het publiek schreeuwde om “Movies”, kregen we ter anticipatie nog het wondermooie “Hearts Aglow” als finale amuse voordat Weyes Blood haar glitterkleed ontpopte tot hemelse discobol.
Na “Movies” volgde uiteraard de verplichte ‘dvd time’ waarin de Amerikaanse onder andere Gremlins en Crime Partners mocht ontvangen. Deze avond draaide echter vooral om geven. Weyes Blood sloot af met “A Lot’s Gonna Change” en een ingetogen versie van de deep cut die “In The Beginning” is en stuurde ons zo verwarmd alweer de donkere nachtlucht in. Het is altijd een goed teken wanneer een optreden voorbij vliegt, maar de geborgenheid die de Amerikaanse ons bezorgde is een minder vluchtig gevoel.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Its Not Just Me
Children of The Empire
Diary
God Turn Me Into a Flower
Andromeda
Grapevine
Everyday
Twin Flame
Hearts Aglow
Movies
A Lot’s Gonna Change
In the Beginning
