Meeslepende indie die al eens plezant uit de hoek durft komen, dat is het Britse Ten Fé. Het vijftal is nog niet helemaal doorgebroken, maar hun tweede studioalbum Future Perfect, Present Tense zou wel eens een grote stap in die richting kunnen betekenen.
De Britten maken rustgevende en gelukzalig klinkende nummers, die daarom niet wereldschokkend in elkaar steken, maar wel optimaal zijn wat sfeer betreft. De afwerking is van essentieel belang bij Ten Fé, want zonder (de duidelijk aanwezige) aandacht voor detail zouden hun nummers niet zo overtuigend klinken. De combinatie van verschillende elementen creëert steeds een lieflijk en harmonisch geheel, zonder dat een partij de show wil stelen. Ieder staat in functie van de zweverige sfeer. Vaak horen we een strummende gitaar op de achtergrond en speelt de bas voornamelijk basisnoten en haalt die geen zotte toeren uit. We worden vooral bij het nekvel gegrepen door de vele meeslepende melodieën, die hier en daar extra kracht worden bijgezet met zuinig ingeschakelde backings.
De upbeat nummers van de plaat zetten ons meteen aan het dansen en voor wie Ten Fé al een beetje kent, zijn dit de meest herkenbare liedjes. De vrolijk klinkende “Won’t Happen” en “Isn’t Ever A Day” moeten het vooral hebben van hun catchy zanglijnen in de refreinen. Daar is niets mis mee, maar hierdoor lijken de nummers in zekere zin op elkaar. Ten Fé heeft echter veel meer in hun mars dan toffe refreintjes, en dat bewijzen ze met verve op andere momenten.
Zo heeft Ten Fé enkele plaatjes tot stand gebracht, waarmee we bedoelen dat ze heel beeldend zijn. “Coasting” en “Not Tonight” barsten van de positieve vibes en toveren meteen een glimlach op je gezicht. Er passen heel wat verschillende sfeerbeelden bij deze nummers, wat enkel mogelijk is doordat de muziek iets treffends en sprekends over zich heeft. Het zijn soundtracks, en wat die soundtracks precies begeleiden, kan je zelf invullen: je ziet je zo een roadtrip maken met deze nummers op de achtergrond of wijntjes drinken op een warme zomeravond… Het kan allemaal, als je deze liedjes maar oplegt!
Halfweg de plaat worden we aangenaam verrast, want het vijftal bleek nog wat nieuws voor ons in petto te hebben. Met ons hoofd in de wolken kunnen we genieten van frisse insteken, die allemaal heel goed samengaan met de basis-sound van de band. Ze voegen synths toe en kiezen ervoor een zalige sfeer te laten zijn, die daardoor de grenzen van de lengte van een doorsnee popnummertje te buiten gaat. Hier en daar een klein beetje buiten de lijntjes kleuren, het ligt Ten Fé wel. Zo krijgen we op “Echo Park” ‘gitaar-minded indie meets synthpop’ voorgeschoteld en lijkt “Caught On The Inside” op een meer dromerige versie van Ryan Adams. Dat de laatstgenoemde van dergelijk kaliber is, wil al iets zeggen! Mooie akkoordprogressies slepen je ogenblikkelijk mee voor bijna zeven minuten lang en dat dat niet verveelt, toont aan dat de sfeer weer eens goed zit.
Zonder discussie, de twee allerbeste nummers van de plaat zijn “Can’t Take You With Me” en “Here Again”. Beide bevatten zoveel gevoelens en willen we alleen al voor deze specifieke gitaarklank en -riffs blijven beluisteren. Een kalme opbouw met bekoorlijke zanglijn blaast ons van onze sokken, ook hier is er niemand die een zotte solo moet spelen of zijn kunsten tentoon moet stellen, maar is alles perfect op elkaar afgestemd. In “Here Again” zijn het vooral de betoverende backings die het nummer prachtig maken. Zijn die vaak aanwezig en doen die geschifte dingen? Nee, maar net daarom zijn ze zó volmaakt. In “Can’t Take You With Me” valt de tekst ook op. Je weet dat je gefascineerd bent wanneer een van de eerste dingen die je doet het opnieuw afspelen van het nummer is terwijl je een lyrics-documentje aanmaakt. ‘It shows in your eyes/It shows in the clothes you wear at night,’ het heeft iets simpels en moois en de deur naar interpretatie staat weer open…
De sound van Ten Fé is goed uitgebalanceerd en klinkt daarom zo overtuigend. De meest gekende zijde van de mannen is niet per se degene waarop ze uitblinken, want hun voltreffers zijn net hun beeldende ‘soundtracks’ en, als het nog niet duidelijk was, ook hun liedjes die barsten van de gevoelens. Dat het vijftal daarnaast af en toe buiten de lijntjes van hun eigen vibes durft te kleuren, kunnen we alleen maar appreciëren en verder aanmoedigen.
Op 5 mei kan je samen met Ten Fé wegdromen in Trix. Tickets kan je hier kopen.
