Laten we eens een ‘wat als’ doen. Wat als je een geweldig begaafde gitarist van een geweldige metalband een cd laat maken met allemaal zelf uitgekozen zangers? Sowieso een succes, of waar blijft die spreekwoordelijke adder onder het gras? Kan de sterkte van zo’n gitarist worden vergroot door meerdere zang-bijdragen? Kan je dan ook nog eens een album maken dat zowel gevarieerd is als samenhangend, wanneer je tien nummers wil brengen met tien verschillende zangers? Eerlijk gezegd is het antwoord op deze vraag niet eenvoudig.
Mark Morton is een stichtend lid en leadgitarist van Lamb of God, ook gekend door zijn bluesy manier van spelen. Lamb of God is geen onbekende in de metalscene en Mark Morton is een belangrijke pion in dit succes. Muzikaal gezien speelt Morton alle gitaren op het album. De band wordt muzikaal vervolledigd door Roy Mayorga (drummer Stone Sour), David Ellefson (bassist Megadeth), Ray Luzier (drummer Korn), Paulo Gregoletto (bassist Trivium), Alex Bent (drummer Trivium), Mike Inez (bassist Alice In Chains), Jean-Paul Gaster (drummer Clutch), Steve Gorman (drummer Black Crows) en Marc Paul (producer). Een hele boterham gastmuzikanten, en dan hebben we het nog niet over de vocale bijdragen.
Twee jaar lang heeft Mark Morton aan deze plaat gewerkt en dat kan bijna niet anders. Met ongeveer een twintigtal gastmuzikanten een agenda samenstellen om alles in te spelen, dat lijkt geen sinecure. Laten we ervan uitgaan dat hij alle nummers zelf geschreven heeft, dan nog is het een huzarenstukje. De hamvraag blijft na dit album: Is dit album geschreven op maat van de vocale bijdragen of heeft hij nummers geschreven en daarna een gepaste stem gekozen? Het lijkt dat hij eerst de zangers en zangeressen heeft samengesteld per nummer en daar dan een nummer voor heeft geschreven.
Dit album kan je grofweg in drie delen opsplitsen. Laten we van zwaar naar rustig gaan. Met een van de stevigere nummers wordt gestart. De single “Cross Off” met wijlen Chester Bennington is misschien wel een van de beste nummers van de plaat en misschien ook wel een van de beste nummers die Chester de laatste jaren heeft opgenomen. Zonder twijfel een knaller van een opener. “The Never” met Chuck Billy (Testament) en Jake Oni (Oni) is een mengeling van trash en groove-metal. Ook hier merk je de aanstekelijkheid van het nummer, wat zowat de rode draad wordt van dit album. Het laatste zware geval is “The Truth is Dead” van bandgenoot Randy Blythe en Alissa White-Gluz (Arch Enemy). Toch wel verbazend is dat de twee stemmen zeer ver uit elkaar liggen qua bereik, maar toch wonderwel samen passen.
De hoofdbrok van Anesthetic is de stevigere rock. “Sworn Apart” met Jacoby Shaddix (Papa Roach) heeft een stevige strofe maar het refrein doet wat braafjes aan. Catchy nummer met leuk gitaarwerk, maar de zang klinkt wat te poppy. “Save Defiance” met Myles Kennedy (Alter Bridge) is een goed geschreven nummer voor de zanger zijn bereik. De stem overheerst hier wel het nummer, maar dat weet je als je bekend bent met het werk van Myles. Mark Morales (Sons of Texas) komt ook met een nummer op maat. “Blur” overtuigt op deze plaat niet echt, alhoewel het gitaarwerk hier veel goedmaakt. Ook Buckcherry’s zanger Josh Todd draaft op met een steviger nummer “Back from the Dead” dat lekker vooruitgaat. De strofe van dit nummer is echt een straf stukje muziek. Het laatste nummer in deze brok is “Imaginary Dreams”. Bij elk nummer staat de zanger vermeld, en hier niet. Bij deductie kom ik dan uit bij Mark Morton zelf en helaas baart dit nummer een grijze muis op deze release.
Het kleinste deel van deze release zijn de twee rustigere nummers. Mark Lanegan (jawel), de ex-zanger van Screaming Trees, verdient toch wel een aanbeveling. Wat een fantastisch nummer, dat varieert tussen southern rock en blues. “Axis” gaat bij veel mensen fantastisch klinken en dit is samen met “Cross Off” het hoogtepunt. Eindigen doen we met het rustigste nummer “Reveal” met de stem van Naaemah Z. Maddox. Nu kan je bijna niet anders dan vaststellen dat Mark zijn hand gelegd heeft in deze nummers. De blues waait je heerlijk door de oren en maakt dat dit album meer dan interessant is geworden.
Anesthetic kwam uit via Spinefarm Records en is een album dat veel stof zal doen opwaaien in de metalwereld. Gelukkig is het geen metal-album geworden. Dit is een plaat waarop Morton zijn ding heeft kunnen doen zonder rekening te moeten houden met anderen. Een album waar de kwaliteit niet altijd even hoog ligt, maar waar toch wel enkele parels op staan. Hopelijk doet iedereen (incl. de metalheads) de moeite om deze plaat goed te beluisteren, want het is echt de moeite. Een bezoekje in België zit er voorlopig niet in, een tour door Noord-Amerika wel.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
