Cochemea Gastulum -de multi-instrumentalist uit Californië- laat eindelijk weer van zich horen. Zijn debuutalbum dateert al van 2010, al heeft de man al meer kilometers op de teller staan. Cochemea belooft in zijn nieuwe album terug te gaan naar zijn roots en dat liegt hij niet. Het is een album dat absoluut tot de verbeelding spreekt en je meeneemt op een muzikale reis door de Zuid-Amerikaanse rimboe. Cochemea, of Cheme, bewees zich al eerder als saxofonist bij de avant jazz-punkband Creedle en later bij de funky jazzband Sharon Jones & The Dap-Kings. Als kind leerde Cochemea saxofoon spelen door cassettes puur op gehoor na te spelen. Nu bewijst hij op zijn tweede solo album wat voor een multitalent hij is en hoe je verrassend kan uitpakken met een saxofoon.
Als ‘Native American’ en Mexicaan doet hij zijn afkomst eer aan door zowel backing vocals als oude drums gelinkt aan de brousse als baseline te gebruiken. En daar blijft het niet alleen bij: er zijn tal van instrumenten terug te vinden, zoals bijvoorbeeld een dwarsfluit in “Mescalero”, het voorlaatste nummer op het album. Na je muzikale reis door de rimboe krijg je op het einde zijn “Song of Happiness” als dessert om je brein na al dat fantaseren even terug tot rust te laten komen en met een goed gevoel naar buiten te stappen. All My Relations is een schilderspalet aan klanken, het album slaagt erin funky uit de hoek te komen en op hetzelfde moment wulps de oorschelp te verwennen.
Je zou kunnen geloven dat Cochemea een jazzachtergrond heeft. Het intrigerende “Mescalero” sleurt je mee op een ontdekkingsreis die sneller voorbij is voor je met je ogen kan knipperen. Dat staat dan in contrast met het vijf minuten durende “Seyewailo”, waarop Cheme de tijd neemt om ons onder te dompelen in zijn muzikaal verhaal. Heel smooth, heel sensueel. Het doet ons wegdromen naar warmere oorden. Op “Asatoma” komt de man dan terug heel donker uit de hoek en zuigt hij de aandacht naar je toe.
All My Relations is als een goed fictief boek: je moet er de tijd voor nemen even achteruit te zakken in de zetel. Cochemea neemt je dan bij de hand en sleept je mee door zijn verhaal, eentje waarvan je niet in slaap zal vallen. Hij combineert verschillende stijlen tot een modern stukje jazz, waar het belangrijkste argument is om nooit te vervelen. Wie ooit nog durft te beweren dat instrumentaal saai is, Cochemea bewijst het tegendeel.
