AlbumsFeatured albumsRecensies

Cochemea – Vol. II: Baca Sewa (★★★★): Onmogelijk om stil te blijven zitten

Nadat Cochemea Gastelum (“Cheme” voor de vrienden) in 2010 debuteerde met The Electric Sound of Johnny Arrow was het maar liefst negen jaar wachten op de grandioze opvolger All My Relations. Voor album nummer drie werd ons geduld gelukkig niet zo lang op de proef gesteld, want dat is nu na amper twee jaar al beschikbaar. Het nieuwe album kreeg de titel Vol. II: Baca Sewa mee. De hamvraag is dan ook of dit verhoogde tempo de kwaliteit niet ten gronde heeft gericht. Daar kunnen we gelukkig positief op antwoorden: Cochemea serveert met zijn nieuwe langspeler alweer een voortreffelijk jazzalbum.

Gastelum is een multi-instrumentalist die vooral gekend is voor het geluid van zijn saxofoon. Die konden we sinds het begin van deze eeuw al uitvoerig horen bij Robert Walter’s 20th Congress en Sharon Jones & The Dap-Kings. Maar Gastelum vergaarde even goed een sterke reputatie als sessie- en livemuzikant bij iconische artiesten als Amy Winehouse, Public Enemy, David Byrne, St. Vincent, The Roots en Beck. Met Vol. II: Baca Sewa verschijnt nog eens werk onder eigen naam. Het gekende recept van voorganger All My Relations wordt opnieuw gebruikt, de zuiderse ritmes swingen in combinatie met saxofoonmelodieën alweer de pan uit. Toch proeft de maaltijd lichtjes anders: het geheel klinkt bij momenten iets donkerder en zwoeler, met meer ruimte voor mysterieuze groove en een minder prominente rol voor funk.

Albumopener en eerste single “Burning Plain” is een echte sfeerzetter die langzaam de poort opent naar het koninkrijk waarin zomerse melodieën en tropische saxofoonklanken heersen. Er wordt afgetrapt met rustige bongo en handengeklap, een catchy dwarsfluit wordt toegevoegd en een dromerig koortje valt verder in met een herhalend ‘hey nanana’. Even valt de opbouw stil in een korte break, maar het duurt niet lang tot Gastelum in de schijnwerpers staat met zijn saxofoon. Dan vallen alle stukjes van de mysterieuze jam in elkaar en kan je niet anders dan je laten meevoeren in de wereld van de meester.

Het album vervolgt met het opzwepende “Tukaria”. De muzikanten schieten uit de startblokken met een swingend ritme op conga, bongo, shaker en zware trom. Hiermee leggen ze een heerlijk prikkelende basis waarover Cheme zijn saxofoon laat weergalmen. Het is onmogelijk om hier stil bij te blijven zitten. “Tukaria” is niet het enige dansbare nummer, ook het ritme en de marimba van single “Mimbreños” kon ons de afgelopen weken al verleiden tot vingerknippend schuifelen rond de keukentafel. De Zuid-Amerikaanse, naar Olodum neigende drums en mystieke koorzang van “Nahsuareo Bwikam” krijgen zelfs de stijfste harken aan het rondstampen.

Toch kiest Gastelum niet helemaal voor een extatisch dansfeest, Vol. II: Baca Sewa is bovenal een persoonlijke plaat waarop de muzikant eer wil betonen aan zijn familiale geschiedenis. De albumtitel verwijst naar de originele familienaam die Gastelums Zuid-Amerikaanse voorouders droegen alvorens ze werden onderworpen door Spaanse ontdekkingsreizigers. In vorig werk werd de Zuid-Amerikaanse afkomst van de muzikant al extra in de verf gezet met zuiderse percussie, maar op zijn nieuwste album wordt het verhaal meer in detail verteld (zei het zonder woorden). Gastelum maakt er letterlijk een familiezaak van, met muzikale versterking van diverse leden van zijn familie op percussie en in koorzang.

“Chito’s Song” is één van de meest persoonlijke nummers op het album, een muzikaal eerbetoon aan een geliefde nonkel. De melodie is fluweelzacht en zweverig, je droomt meteen weg naar zonnige oorden. “Black Pearl” is dan weer een vrolijke ode aan een overgrootvader die door de Spaanse conquistadores als parelvisser tot slaaf werd gemaakt. Het onderwerp klinkt zwaar, maar een speelse dwarsfluit zorgt in combinatie met de warme saxofoon voor een optimistische toon.

Van begin tot einde weet Cochemea je mee te voeren op een boeiende en swingende reis doorheen zijn familiaal verleden, vol Zuid-Amerikaanse mystiek en cultuur. Het is ons alsnog een raadsel waarom deze derde langspeler het prefix Vol. II meekreeg; is er een diepere betekenis, of verkiest Cheme wat humor zoals de Travelling Wilburys die hun tweede LP The Travelling Wilburys Vol. 3 doopte? Wij hebben er het raden naar, maar kunnen wél met zekerheid stellen dat Vol. II: Baca Sewa een geweldige jazzplaat is.

Facebook

166 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Norah Jones - Visions (★★★): Jazz in een souljasje

Met wereldwijd vijftig miljoen verkochte platen en negen Grammy Awards op haar schouw hoeft de Amerikaanse zangeres Norah Jones het al lang…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single JJ Grey & Mofro - “The Sea”

Fans van JJ Grey & Mofro hadden de hoop al bijna opgegeven, maar na acht lange jaren sinds het uitbrengen van Ol’…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Bert Dockx Band - Ghosts (★★★★): Beklijvende geruststelling

Over de muzikale bijdrages van Bert Dockx kan je intussen een mooi spinnenweb leggen. De Belgische muzikant, schrijver en auteur heeft aandelen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.