Als er al een poging is gedaan om de muziekgeschiedenis te analyseren, dan zijn daar waarschijnlijk al veel conclusies uit getrokken. Zelfs maatschappelijk relevante conclusies. Zo is één van die besluiten dat alles wel eens terug komt. Succesvol of niet, alles is recycleerbaar. Of je nu alle revivals als succesvol kan bestempelen, dat laten we in het midden. Vele muziekgenres zijn ooit als dood achtergelaten, er zijn er nog meer in allerlei combinaties teruggekomen. Als zelfs Rick Astley muzikaalgewijs een tweede kans verdient, dan verdient doom-metal dit zeker. Alhoewel het nooit echt uitgestorven is, merk je de laatste jaren toch weer een stevige opkomst van dit genre.
High Inquisitor Woe is een Limburgse band die sinds eind 2014 bestaat. De traditionele doom wordt gecombineerd met andere zware genres. In 2015 werd er reeds een ep genaamd Liquid Times uitgebracht met drie nummers en een speeltijd van bijna veertig minuten. Na deze ep had de band tijd nodig. Tijd om muziek te schrijven en om leden te zoeken die nodig zijn om live te kunnen optreden. Pas in 2018 kwam er een vaste bezetting. Het is met deze nieuwe line-up dat de band The Taint begon op te nemen. Bands als Black Sabbath, Sleep, Candlemass, Saint Vitus, … passeren hier welklinkend regelmatig de revue.
Doom staat voor trage nummers die het donkerste in je ziel oproept. Dus echt vrolijk wordt je hier allemaal niet van. Maar wanhoop, verdriet en boosheid zijn ook emoties. En daar draait het allemaal om. Als het goed gebracht is en de juiste emoties worden opgeroepen, dan kan er niets op tegen zijn. En daar slaat deze band wel de nagel op de kop. De traagheid druipt er af, zonder dat het gaat vervelen. Je hebt nog nummers die langer duren dan tien minuten, maar ook daar is hard aan gewerkt om de (opletten met de uitdrukking) dode momenten weg te werken. Een nummer als “Ghost Three” heeft een geweldig sterke opbouw. Daar maakt de traagheid na vijf minuten plaats voor iets tragisch en heeft het een ontzettend dreigende ondertoon. Om je dan na zeven minuten achter te laten in de druilerige regen, getuigd van een sterke opbouw.
En dat is wat deze release echt wel sterker heeft gemaakt dan de vorige ep. Daar stonden zeker goede nummers op, maar dit is echt wel een michelin-ster meer waard. Of daar bewust tijd is voor genomen, dat weten we niet. Maar er is in ieder geval geluisterd naar andere muziek om deze doom-release verteerbaar te maken. Ook de opnamekwaliteit doet hier zeker goed aan. Er is zelfs gewerkt aan hit-gevoeligheid. Nummers zoals “Stallions of Doom” en “Crowns of Aquilonia” doen gewoonweg heel internationaal aan. Dit sluit vlotjes aan op de Zweedse, Engelse en Amerikaanse Doom-broeders.
Ook het vocaal werk is toch wel iets wat deftig onderstreept mag worden. Wat als een buitenstaander lijkt als ‘iets extravagant’ en ‘niets speciaals’, die wordt uitgenodigd op een lesje ‘zingen op zijn Dooms’. Want dat is toch wel iets heel speciaal (lees: moeilijk). Octaven die met de seconde worden verschoven, zonder dat het enige moeite lijkt te kosten. En dat zonder overstuur te gaan. Luister zo maar eens naar “Witch of November” (favorietje van deze Beer), en dan hoor je zo dat dit zeker niet voor iedereen is weggelegd.
Een (h)eerlijk doom-album in de zuiverste zin van het woord waar je geen verwijzingen moet verwachten naar stoner, sludge, post of black. Heerlijk, trage doom die elke fan van het originele genre vlotjes zal bekoren. Zoals al gezegd in de bespreking van de single “Beyond visible Light”, is dit iets wat welgekomen is in deze vluchtige maatschappij. En misschien wordt dit genre wel op het juiste moment terug aangeboord. De release van The Taint was op vrijdag 15 februari. 16 februari was de releaseshow in Peer. Deze band zou de kans moeten krijgen die het makkelijk heeft afgedwongen met deze release. Hopelijk lezen er organisatoren van Graspop mee!
