Normaal gezien zou je het Britse powerduo Blood Red Shoes op de grotere festivalpodia verwachten. Deze tournee pakten ze het weliswaar anders aan, en mikten ze op een kortere tournee langsheen de meer gezellige concertpodia. Onze verbazing was wel weliswaar groot dat we gisteravond de –snel uitverkochte- intieme Rotonde binnengeloodsd werden, en niet de Orangerie. De groep heeft heeft de afgelopen jaren enkele woelige watertjes doorzwommen. Meteen ook de reden dat de nieuwste plaat een goeie vijf jaar op zich liet wachten. Het continu touren had de onderlinge band tussen Laura-Mary Carter en drummer Steven Ansell namelijk ferm aangetast.
Opener van dienst, John J Presley, kon ons niet helemaal van ons stuk brengen. De man heeft zeker wel een imponerend, rauw stemgeluid, maar daarmee wist ie niet echt een pakkende song over te brengen. Wel credits voor zijn begeleidende drummer, die over een erg gelikte drumstijl beschikt.
Blood Red Shoes, dat is een dik decenium aan duokracht, man-vrouwdynamiek. Of we zeggen beter was. Vanaf heden tourt BRS klaarblijkelijk als een vierkoppige band, dat Carter en Ansell dit vol overtuiging doen, lieten ze in hun bindteksten blijken. “Onze familie werd groter”, “We verkiezen het om onze tracks zo te spelen” en zo verder.
Lang moesten we niet wachten op de Belgische vuurdoop van de Britse uitbreidingsformatie, met een trio aan nieuwe nummers “Elijah”, het erg bedrijvige “Bangsar” en “Howl” was de kop er – na een hoop technische gefriemel met Laura’s gitaarpedalen – af. De technische strubbelingen zorgden ervoor dat Carter erg gefrustreerd uit de hoek begon te komen in het vervolg van de set. Tegen dan hadden de twee nieuwe bandleden het podium alweer verlaten en verwende Blood Red Shoes als vanouds het publiek met een stevig middenblok aan klassiekers.
Niet alle tracks klonken weliswaar strak en zuiver. “The Perfect Mess” klonk een beetje sloppy, het pittige “Light It Up” miste af-en-toe het juiste gitaarakkoord en “Lost Kids” werd door het pedaal-euvel los uit de geplande setlist gekegeld. Het gaspedaal vond het duo naarmate de set daarna vorderde gelukkig wel terug. “This Is Not For You” was één van de weinige nummers die de schifting uit de eerste plaat overleefde, dit nummer was meteen ook één van de hoogtepunten uit de set. Vurig, snedig en krachtig, Blood Red Shoes zoals we ze kenden.
Even nam de spanning terug wat af toen de zanglijnen van Carter op “Red River” er wat povertjes uit kwamen. Het was wachten tot het slot van “I Wish I Was Someone Better” om te ontdekken hoe een oud BRS-nummer in de nieuwe opstelling kan klinken. Lang wachten, maar sjonge wat was het de moeite waard. Een dikke volle, ruige sound klopte alle twijfels tegen dek. Zonde dat ze deze power (nog) niet hebben laten doorsijpelen in ander, ouder materiaal. Nu ze terug met z’n viertjes op podium stonden, werden er opnieuw nieuwe tracks afgevuurd. Helaas stelden we vast, dat deze tracks moeilijk vertaald werden naar een vlijmscherpe live-variant. “Mexican Dress” en “Eye To Eye” klonken exact als op plaat, maar net dat ontnam de show zijn rockgehalte.
Blood Red Shoes is terug en daar zijn we meer dan blij om. De band bewees nog steeds over de nodige guts te bezitten om een potige, spontane liveshow neer te zetten. De nieuwe tracks mogen wat ons betreft nog vlijmscherp afgevijld worden, maar wat het viertal tijdens het slot van “I Wish I Was Someone Better” liet horen, deed ons meteen hunkeren naar meer van dat.
Setlist:
Elijah
Bangsar
Howl
The Perfect Mess
Light It Up
Lost Kids (live geschrapt)
An Animal
Black Distractions
Cold
Don’t Ask
This is Not For You
Red River
Je Me Perds
I Wish I Was Someone Better
Mexican Dress
Eye To Eye
God Complex
Colours Fade