Welkom op deze snelcursus White Fence for dummies! Op een bepaald moment is dat wel eens nodig, want in de wereld van de Californiër is stilstaan duidelijk achteruitgaan. Waar kennen we White Fence juist allemaal van? En misschien een even belangrijke vraag op dit album: waar stopt de artiest Tim Presley en begint zijn muzikale alter ego White Fence? Om die vragen te beantwoorden keren we best even terug naar White Fence’s debuutalbum uit 2010: erg melodisch en dromerig, doch getuigend van rauw fuzzpedaal-expertise en hopen inspiratie. Vanaf dat moment gaat het alle kanten uit met de man, van solo-albums onder de naam White Fence én Tim Presley, tot samenwerkingen met onder andere Cate Le Bon, onder de naam ‘DRINKS’. Vorig jaar nog kwam Joy uit, een album met Ty Segall dat met grote klasse een vervolg breidde aan hun eerdere gezamenlijke project Hair uit 2012.
Het staat dus buiten kijf dat Tim Presley houdt van een experiment. Van variatie. Ook op I Want To Feed Larry’s Hawk. Presley koos ervoor zijn muzikale alter ego te laten reageren met zijn eigen bescheiden zelf, en het resultaat is een mysterieus, essentialistisch album dat zichzelf van alle ballast heeft ontdaan. Het klinkt helder, oprecht, en geeft je onderweg veel ademruimte zonder eentonig te worden. In al zijn soberheid lijkt de Californiër akkoord per akkoord een machtig album gebouwd te hebben onder het motto ‘less is more’.
Op de titeltrack “I Have To Feed Larry’s Hawk” neemt Tim Presley je mee naar die kant van zijn alter ego waar de dagen kort zijn en de nachten koud. Alle excentriciteit gaat overboord, en de hypnotiserende synths loodsen je door het nummer. ‘I have to feed larry’s hawk…’ galmt als een mantra door je hoofd, als een hardnekkige reminder om het arme beestje niet te laten verhongeren. Datzelfde mysterieuze toontje doet zich trouwens regelmatig voor op de plaat. Luister maar eens naar “Fog City”, een nummer in twee delen waarin de titel het schemerige karakter van de songs mooi in de verf zet. Met “Phone” volgt een dramatisch 60’s-balladenummer dat een verscheurd drieluik vormt met “I Love You” en “I Can Dream You”. Een ode aan de liefde is het, vooral de liefde die niet heeft mogen zijn.
“Lorelei” is dan weer het psychedelisch hoogstandje van de plaat, waarop de gitaren recht uit de sixties lijken te komen, en de tekst recht uit een Jefferson Airplane-nummer. Een bont allegaartje tot nu toe, en er is meer: “Until You Walk” en “Neighborhood Light”. Twee nummers waar de ruwe (gitaar)kantjes met veel plezier aan gelaten zijn zonder ook maar één moment buiten het bescheiden concept van de plaat te vallen. Je roots in de verf zetten mag soms ook wel eens, dacht Presley. En het is nog niet voorbij. “Forever Chained” doet nóg beter door weer wat goeie ouwe rock & roll te brengen in een plaat die daar niet voor bedoeld leek.
Dan moeten we ook nog even de tijd nemen om het te hebben over de outro van het album. Goed voor twee nummers van achtereenvolgens acht en zeven minuten lang. Tekst is niet meer aan de orde, en de enige instrumenten die werden gebruikt zijn een hoop synths en Presley’s verbeelding. Herinner je je dat hypnotiserende karakter van de titeltrack? Welja, het bereikt hier zijn hoogtepunt. Experimenteren is wat het ‘duo’ Presley-White Fence bovenal het beste lijkt te kunnen: een reis tussen de sterren is het bijna, in een ruimteschip dat biept, ruist en trilt langs alle kanten, en op het bittere einde plots zijn raketmotoren uitzet om ter vervallen in oorverdovende stilte.
I Have To Feed Larry’s Hawk is een poging om met heel weinig heel veel te doen, en dat lijkt met onderscheiding gelukt te zijn. Een dergelijke diversiteit aan nummers verenigen onder de mantel der soberheid vergt een artiest met een bodemloze put aan inspiratie, en laat dat nu net iets zijn waar White Fence van bulkt.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify
