‘It’s a long time to be quiet in this day and age’, merkte Meg Baird na bijna een uur mystiek getokkel op. Ze informeerde ermee naar de staat van het publiek, dat de hele tijd praktisch muisstil gebleven was terwijl ze samen met harpiste Mary Lattimore Ghost Forests voorstelde. Hun gezamenlijke plaat ziet deze vrijdag het levenslicht en het wordt een album om naar uit te kijken, zoveel is na gisteravond wel zeker. Het duo is op tour met Kurt Vile, maar gezien die gisteren elders aan de bak moest, speelden Baird en Lattimore speciaal een volledige set in Bar Mirwaar in Gent. Toen we het duo vorige week als voorprogramma van Vile aan het werk zagen, maakten we ons de bedenking dat hun muziek pas echt tot zijn recht zou komen in een klein, gezellig zaaltje. En dat bleek gisteren nog te kloppen ook.
Meg Baird verdiende haar strepen als folk-muzikante en singer-songwriter, zowel bij bands (o.a. Espers en Heron Oblivion) als solo. Mary Lattimore is met haar instrumentale harp-muziek dan weer eerder in een ambient hoek te situeren. De twee werkten al samen met een hele lijst ronkende namen (zoals Thurston Moore of Bonnie “Prince” Billy, om er maar twee te noemen) en het zijn dus niet de eersten de besten. Met hun gezamenlijke project komen de twee invalshoeken samen. Baird bracht etherische singer-songwriter muziek, terwijl Lattimore met harp en keyboard (soms tegelijk bespeeld) er nog een extra geluidslaag aan toevoegde. Het resulteerde vooral in de eerste die het voortouw nam met gitaar en zang, terwijl de laatste met haar harp en keyboard (soms tegelijk bespeeld) voor de begeleiding zorgde. Met haar keyboard kon Lattimore soms een wat donkerder sfeer oproepen, maar dit ging nooit overheersen, het geheel bleef ondergedompeld in een zachtaardige en bijzonder rustgevende stemming.
Tijdens hun eerste nummer waren de rollen nog omgekeerd. De harp zorgde voor de melodie terwijl Baird slechts spaarzaam gitaar speelde, onduidelijk of ze nu haar gitaar nog even aan het stemmen was of al voor echt speelde. Het openingsnummer was lang, instrumentaal en niet geheel coherent, maar de transcendente sfeer greep je toch al direct bij de lurven. Als het gehele optreden zo was doorgegaan waren we waarschijnlijk in volledige trance buitengekomen (of in slaap gesukkeld), maar zover kwam het niet. De twee dames waren niet van plan om het eentonig te laten worden.
In totaal speelden ze meer dan een uur lang delicate en tedere muziek, maar we hebben ons geen seconde verveeld. De slepende en ijle zang maakte dat sommige nummers best op de soundtrack van Twin Peaks hadden gepast. Andere nummers hadden een subtielere en meer ingetogen klank. Het was muziek om bij weg te dromen, maar niet om bij in te dommelen. De mooiste en meeslependste nummers zaten dan nog eens aan het einde van de set. Zo was er onder andere een cover van “Wrecking Ball” (weliswaar het nummer van Neil Young en Emmylou Harris en niet dat van Miley Cyrus, al had dat laatste misschien ook wel iets interessants opgeleverd). De andere tracks konden we logischerwijs nog niet thuis brengen, maar doen zonder meer het beste vermoeden voor hun spoedig te verschijnen album. In trance zijn we er niet van geraakt, maar het was toch zonder twijfel een zeer puik optreden van twee bijzondere muzikanten.
Ghost Forests komt uit op 9 november via Three Lobed Recordings.
