Tom Odell en zijn piano, het is en blijft een onafscheidelijk duo. De blonde Britse god brak in 2013 door met zijn uitstekend debuutalbum Long Way Down vol zeemzoete liefdesliedjes. In 2016 volgde het tweede album Wrong Crowd, waar Odell een iets meer uptempo richting insloeg. Daarna waren het twee lange jaren waarin de Brit vooral op tour ging. Eerder dit jaar loste de 27-jarige man plots weer muziek. Vorige week verblijdde hij zijn fans met zijn derde album, Jubilee Road.
Muzikaal brengt Tom Odell weinig nieuws aan, zijn gekeurde recept blijft hetzelfde. Never change a winning team, zegt men, en we zijn er zeker van dat dit album de trouwe fans zeker zal plezieren. Openen doet de langspeler namelijk met de titeltrack “Jubilee Road”, wederom een zeemzoet liefdesliedje waar Tom Odell vooral reflecteert. Net als op de album hoes zit Odell aan zijn piano en kijkt door zijn raam, wat een rustige ballad oplevert. Merkbaar minder tempo in zijn nieuwe muziek, Jubilee Road leunt dichter tegen Long Way Down aan dan tegen Wrong Crowd. Op de eerste single “If You Wanna Love Somebody” krijgen we iets meer tempo, maar vocaal houdt Odell het tempo omlaag. Niet direct het meest innovatieve nummer, maar op zich niets mis mee.
Op “Son of an Only Child” zingt Odell dan wel dat hij het moe is om over gebroken harten te zingen, op “You’re Gonna Break My Heart Tonight” is die belofte alweer verbroken. Het is wachten tot op “China Dolls” tot we geen ballad horen, een gitaartje brengt er een luchtige sfeer in. Een energieke drum en een energieke Odell brengen direct wat schwung in de plaat, en dat is geen seconde te laat. “Go Tell Her Now” is het tweede krachtige nummer op de plaat, maar het lijkt niet genoeg te zijn. Wat meer energie was welkom geweest. Het zijn op zich allemaal mooie liedjes, maar trop is te veel en te veel is trop.
We krijgen één duet voorgeschoteld, “Half As Good As You” werd eerder al als single gelost en we krijgen de fantastische Alice Merton te horen, die eerder al bekendheid verwierf met het aanstekelijke “No Roots”. Samen met Odell krijgen we echter terug een snoeperig liedje te horen, waar Merton wel heel erg goed zingt. Een duet dat er zeker mag zijn, en meerwaarde geeft aan de plaat.
Wie de Brit al eens live zag, weet dat hij steeds een energieke performance geeft waar zijn nummers net iets meer kleur krijgen. De nummers van op Jubilee Road zullen we zonder twijfel terug vinden in zijn sets, “Go Tell Her Now” lijkt nu al een vaste waarde te gaan worden. We hopen echter dat er niet teveel ballads de show in zullen insluipen, het nieuwe werk van Odell kan namelijk niet op tegen zijn eerder werk, en teveel nummers uit Jubilee Road zouden de live performances wel eens geen goed kunnen doen.
Afsluiten doet Odell dan met “Wedding Day”, wederom een trage ballad. Daar is niets mis mee, maar op Jubilee Road is het echt teveel. Wat meer uptempo nummers hadden de plaat deugd gedaan, nu krijgen we een Long Way Down van een lager niveau. De nummers staan wel, maar missen net dat tikkeltje inhoud om interessant te blijven. Het is niet allemaal kommer en kwel, de plaat kent wel enkele nummers van hoog niveau die wel op eigen benen staan. Net iets meer van dat, en we hadden een album gehad dat zijn been naast zijn voorgangers kon zetten.