Daughters is een Amerikaanse band die je onmogelijk in een hokje kan duwen. En dat bewijzen ze ook op deze langverwachte plaat You Won’t Get What You Want, die via Ipecac Recordings uitgebracht wordt. Het heeft even geduurd sinds de vorige plaat uit 2010, maar deze maakt het wachten dubbel en dik waard.
Voor de band uit Rhode Island is het hun debuut op Ipecac Recordings, het label van Mike Patton. Daughters debuteerde in 2003 met het album Canada Songs. Na Canada Songs werden ze terecht in hetzelfde rijtje geplaatst als Converge en the Dillinger Escape Plan. Waar toen nog uit het math-noise-grind-core vaatje werd getapt, merkte je door de jaren heen al een duidelijke evolutie. Een citaat van de zanger Alexis S.F. Marshall in 2010: ‘Ik ging de studio in en ik kon gewoon niet gillen … Het is dwaas en lui om hetzelfde keer op keer te spelen. We ontdekken voortdurend meer over onszelf, zowel muzikaal als emotioneel, dus we veranderen voortdurend.’ De stijlbreuk is duidelijk. You Won’t Get What You Want is een album waar de band het best in is: hun eigen ding doen en de ziel van rock & roll naar boven halen.
Het heeft acht jaar geduurd en dat is in het muziekwereldje een eeuwigheid. Maar voor een band met deze cult-status, lijkt dat geen probleem. Ze nemen de draad op waar ze op vorig album s/t stopten. Verder evolueren. Daar waar vroeger de gitaren meer gebruik maakten van riffs, wordt er nu meer gekozen om een bepaalde sfeer te creëren met hun instrumenten. Het klinkt allemaal iets mechanischer en elektronischer. Ze hebben er alles aan gedaan om een donkere sfeer neer te zetten die je zelfs doet durven dromen. Zelfs een soundtrack voor een of andere donkere, mysterieuze film/serie zou zeker kunnen. Wat deze band zeker onderscheid van andere bands, is het stemgebruik. De zanger gebruikt vertellende zanglijnen, wat een vreemde en unieke combinatie oplevert.
Als je de nummers op een rijtje zet, zijn er niet echt uitschieters bij. Dat vat het album ook goed samen. De sfeer wordt op elk nummer heerlijk doorgetrokken. Ze claimen op dit album termen zoals nihilisme, pessimisme en minimalisme. Termen die je ongetwijfeld op elk nummer gaat terugvinden. De eerste drie nummers zijn meer industrial dan we gewoon zijn, waaronder ook de single “Satan Is In The Wait”. Hier hoor je duidelijke invloeden van Ministry en Killing Joke. Het mooie aan deze drie nummers, is dat ze in de juiste volgorde staan. Heerlijk om dit triplet zo te horen. Dan volgen twee kortere nummers waar de terughoudenheid van de eerste drie nummers compleet wegvalt. Dit doet denken aan een live-optreden waar er nadien niets meer overeind blijft. De overige songs zijn weer wat rustiger, met daaronder het meest radiovriendelijke nummer “The Reason They Hate Me”, niet voor niets ook gekozen als single voor dit album.
Een sterk album dat zeker en vast in de smaak zal vallen bij fans van het vorige album s/t. Met één kanttekening dat het allemaal wat meer industrial, mechanischer en donkerder is geworden. Dit zal zeker een plaat zijn die in de wintermaanden veel gedraaid zal worden. Een optreden in Europa zit er voorlopig niet in, daarvoor moet je naar de States gaan. Maar het album komt uit op 26 oktober. En de fans zullen er van smullen!
