LiveRecensies

Bloc Party @ Vorst Nationaal: Een geslaagde throwback naar 2005

@CPU – Toon Miermans

Bloc Party zette gisteren nog eens een stapje op Belgische bodem in Vorst Nationaal. Ze speelden er hun debuutplaat Silent Alarm in haar volledigheid, en gelukkig maar ook. Waarom? De groep bestond in 2005 nog uit frontman Kele Okereke, gitarist Russell Lissack, bassist Gordon Moakes en drummer Matt Tong. Het viertal bracht met Silent Alarm volgens velen een van de beste indie albums van de 21ste eeuw. Hits als “Banquet”, “Helicopter” en “This Modern Love” behoorden tot de soundtrack van zowat elke Britse tiener. Opvolger A Weekend in the City was eens iets anders, maar de nieuwe sound werd nog op veel gejuich onthaald bij fans en critici. De albums die later kwamen, bereikten echter nooit het niveau van het eerste album. Daarnaast verlieten Gordon en Matt de groep, en hun afwezigheid was duidelijk voelbaar op Hymns, dat in 2016 uitkwam met vervangers Justin Harris op de bas en Louise Bartle op de drum. De elektronische sound werd niet door iedereen gesmaakt en steeds meer werd er met weemoed teruggedacht aan de gloriedagen van hun debuutalbum.

@CPU – Toon Miermans

Tijdens deze tour staat Silent Alarm echter centraal en kunnen fans rekenen op indierock met stevige gitaren. Het viertal was zo beleefd om stipt op tijd te komen en begon met “Compliments”. Niet erg vanzelfsprekend om je show daarmee te openen. Voor de echte fans wordt het snel duidelijk dat de setlist eigenlijk de omgekeerde volgorde van Silent Alarm is. De minder catchy nummers die op het einde van het album verschijnen, kwamen dus eerst aan bod. Bloc Party kwam zo wel traag op gang, maar het was net daarom uitkijken naar al het explosievere materiaal. Met “So Here We Are” kregen we al meer stemwerk te horen vanuit het publiek. Bij “The Price of Gasoline” ontwaakten al heel wat headbangers, al waren er onder hen wel veel toegewijde (en dronken) Britten die naar Brussel kwamen, en “The Pioneers” hield Vorst in zijn greep met de profetische woorden ‘We will not be the last’.

Het concert ging in stijgende lijn naar boven, want daar kwam “This Modern Love”, dat na al die jaren nog steeds een pracht van een liefdesnummer blijkt te zijn. Dat het publiek nog altijd zo in zwijm valt wanneer Kele ‘This modern love breaks me’ zingt, is daar het ultieme bewijs van. Kele en co namen het publiek mee op een nostalgische trip naar 2005. ‘Do you want to come over and kill some time? Throw your arms around me.’ En zo geschiedde, Vorst omarmde ons viertal.

@CPU – Toon Miermans

Kele straalde zelfzekerheid uit en kwam ook eens af met geestige quotes als ‘Shit’s about to get cray cray’. De nogal verlegen Russell Lissack bewoog ook af en toe, na twaalf jaar podiumervaring mag dat eigenlijk ook wel. Nieuwkomer Justin Harris doet het aardig goed op de bas en andere nieuwkomer Louise Bartle bleek een fenomenale drumster te zijn. Het gemis van Gordon Moakes en Matt Tong blijft groot en zal nog altijd voelbaar zijn. Op grote hits als “Helicopter” en “Banquet” bewees Louise echter dat ze een steengoede drumster is en wel haar mannetje kan staan tussen al dat mannelijk geweld. Ook Russell steelt hier de show met zijn solo’s. Zelf beweert hij dat Silent Alarm volledig spelen voor hem eigenlijk één grote gitaarsolo is van een uur, een terechte opmerking zo blijkt. Dat is wel altijd de sterkte geweest van deze groep: Kele is overduidelijk de frontman, maar iedereen krijgt de kans om de aandacht op te eisen.

@CPU – Toon Miermans

Wanneer Kele en kompanen na “Like Eating Glass” het podium verlieten, vroegen we ons af wat er nog in de bisronde gespeeld zou worden. Geen Silent Alarm-materiaal alvast. Dit blijkt toch een jammere zaak te zijn, want nummers als “Two More Years” en “The Prayer” konden het publiek niet volledig bekoren. Spijtig, want eindigen met Silent Alarm zou zoveel effectiever geweest zijn. Ergens is het ook wel begrijpelijk dat ze een langere show met ander materiaal willen spelen. Met “Flux” kregen we wel nog een hit voorgeschoteld en een dijk van een afsluiter. Een confettibom maakte het helemaal af en deed het publiek voor een laatste keer losgaan. Bij het verlaten van het podium probeerde Kele nog wat confetti te vangen met zijn petje en Vorst ging al dansend de nacht in.

@CPU – Toon Miermans

De groep heeft het nog altijd in zich. Indie rock à la Bloc Party trekt misschien niet meer hetzelfde publiek aan als tien jaar geleden, dat was te zien aan de lege plaatsen op het balkon. Een andere zaal had ongetwijfeld ook wel beter geweest. De geluidskwaliteit in Vorst was op sommige momenten ondermaats en de zaal mist echt de gezellige sfeer van een AB, een zaal die ze misschien wel hadden kunnen uitverkopen. Hoe dan ook werd het een memorabele nacht, en werd Bloc Party bedankt voor een nostalgische reis terug naar 2005.

Setlist:

Compliments
Plans
Luno
So Here We Are
The Price of Gasoline
The Pioneers
This Modern Love
She’s Hearing Voices
Blue Light
Banquet
Positive Tension
Helicopter
Like Eating Glass

Two More Years
The Marshalls Are Dead
Little Thoughts
The Prayer

The Love Within
Octopus
Flux

Related posts
InstagramLiveRecensies

Black Pumas @ Vorst Nationaal: Soul voor het grote publiek

Vijf jaar na het uitbrengen van zijn debuutplaat, mocht Black Pumas zich al opmaken voor een concert in Vorst Nationaal. De band…
InstagramLiveRecensies

The 1975 @ Vorst Nationaal: Een driedelige poprock masterclass

Toen een dik decennium geleden de ster van The 1975 in de lucht schoot, was het direct raak. Met singles als “Sex”,…
InstagramLiveRecensies

Noah Kahan @ Vorst Nationaal: Wanneer de 'boy next door' het tot wereldster schopt

Na een uitverkochte show in La Madeleine moesten we nog maar met onze ogen knipperen of Noah Kahan was alweer in ons…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.