©CPU – Ymke Dirikx
Op de eerste dag van Pukkelpop waren er twee headliners die de harten van de indielovers sneller doen slaan. The War On Drugs bracht een zweverig sfeertje mee naar Kiewit en Arcade Fire liet iedereen al dansend de nacht in gaan. Beide blonken ze uit op hun eigen manier, en ze zorgden dan ook voor een fantastisch hoogtepunt op de eerste dag Pukkelpop.
©CPU – Ymke Dirikx
Er moet al veel verkeerd gaan om een slecht concert van The War On Drugs te zien. De band staat synoniem voor kwaliteit en dat was op Pukkelpop niet anders. Met “Nothing To Find” als optimistische opener was de toon meteen gezet. Gitaarmuziek van de bovenste plank zonder al te veel gezever rond de muziek. Frontman Adam Granduciel had niet veel te zeggen, en dat was maar goed ook. Hij sprak met zijn gitaar.
Slechts elf nummers spelen in één uur en dertig minuten, is riskant, maar bij The War On Drugs pakt dat goed uit. De band weet met hun nummers altijd tot het uiterste te gaan. Een gitaarsolo hier, een saxofoonsolo daar, we kunnen er niet genoeg van krijgen. Dat Granduciel en vrienden de invloeden niet onder stoelen of banken steken, is altijd duidelijk. Hier horen we eens Springsteen, daar horen we dan eens Neil Young. The War On Drugs is gewoon het nieuwste snoepje klaar om ook die legendarische status te krijgen.
©CPU – Ymke Dirikx
Muzikaal valt er nooit iets op aan te merken, en zelfs wanneer de songs te zweverig dreigen te worden, heb je toch een gelukzalig gevoel. The War On Drugs weet alle emoties in de mens naar boven te halen; ontroering, geluk en veel liefde. Het publiek van Pukkelpop had dan ook niet anders dan goeie woorden op het eind van de show. En zelfs tijdens de set werd er altijd bewogen, soms zelfs gedanst en luid gebruld bij alweer een straffe gitaarsolo, denk maar aan de opbouw in “Thinking of A Place”.
Die opbouw is het centrale punt in de songs van de band en iedere tempowijziging wordt dan ook onthaald als de Rode Duivels op de grote markt van Brussel. Alles viel bij The War on Drugs op zijn plaats, en dat zorgde er voor dat de band na de Club enkele jaren geleden nu ook de Main Stage voor zich wonnen. The War On Drugs speelt later dit jaar in het Sportpaleis, we weten niet of de sfeer van Pukkelpop daar aanwezig zal zijn, maar dat de band goed zal spelen, is een understatement.
©CPU – Ymke Dirikx
Twee indie darlings die de laatste en voorlaatste plek op de Main Stage mogen inpakken, het leven kan toch mooi zijn. Na The War On Drugs was het de beurt aan de feestelijke bende van Arcade Fire. Het feest was weliswaar een klein beetje in mineur, Aretha Franklin, the queen of soul, lag nauw aan het hart bij de bandleden van Arcade Fire en dat viel dan ook op doorheen de show. Win Butler noemde haar ’the greatest of all time’ en hield dan ook een bescheiden eerbetoon aan de dame door tijdens “Afterlife” “I Say a Little Player” als outro te zingen en ook op het eind van de show kregen we een nummer van haar te horen.
Arcade Fire puurde vooral uit recent werk. “Everything Now” liet al meteen een denkbeeldige polonaise voor de Main Stage passeren en tijdens “Rebellion (Lies)” liet Will Butler zich niet veel later alweer volledig gaan op zijn trommel. De toon was gezet voor een dynamische set waarin iedereen zijn ‘moment de gloire’ kreeg en zo ook het publiek naar een climax dreef. Die intense inleving van de bandleden op het podium, gaf iedereen ook telkens meer zin om zich volledig te laten gaan. Dat de band bijna enkel hits en uptempo nummers op ons afvuurde, liet het alleen maar beter overkomen.
©CPU – Ymke Dirikx
Opvallend, werk uit Neon Bible liet de band voor één keer links liggen. Wel op de setlist veel werk uit de recente plaat. Toch stopte dit het feestje niet. De sfeer zat er goed in, en iedereen danste zich te pletter, zelfs bij tragere nummers. Dit is waar Arcade Fire voor staat, meezingmomenten afwisselen met intieme en zelfs breekbare momenten. Vooral als Regine Chassagne weer eens de bovenhand nam (zoals bij “Electric Blue”), viel de sfeer wat terug, ze eiste vooral zelf haar aandacht op.
De bandleden waren zichtbaar tevreden door de goede sfeer in het publiek en lieten hen dan ook af en toe meezingen. Zeker na middernacht kunnen we zoiets wel appreciëren, en het gaf de show ook een extra dimensie. Daarnaast zorgde een fantastische lichtshow ook voor extra sfeer. Felle lichten, een gigantisch ledscherm boven de band en natuurlijk een discobal. Aan alles is gedacht en dat maakt van Arcade Fire één van de grootste indiebands van dit moment. Arcade Fire in het donker op een gigantisch podium, dat is een feest voor het oog en het oor.
