Ben Khan is een relatief onbekende in de muziekindustrie. Toch wist hij na zijn debuut-ep 1000 in 2015 een contract te krijgen bij Dirty Hit, het platenlabel van onder andere The 1975 en Wolf Alice. Hij brengt een soort van zacht R&B/elektropop die niet voor iedereen weggelegd is. Met die sound probeert hij wat te experimenteren, maar toch blijft het allemaal redelijk afgelikt.
Het album wordt geopend door de eerste single, “2000 angels”. De intro is doordrenkt van synths en vage geluiden, het doet soms zelfs wat denken aan een intro van Moderat. Daar komt snel verandering in als de hoge stem van Ben Khan opduikt. Een fijne, dansbare opener, meteen één van de hoogtepunten van het album. Een andere, dansbare single is “monsoon daydream”. Je kan je er helemaal laten omwikkelen in de synths en elektronische drums.
Vervolgens krijgen we “ruby”, één van Khan’s ‘succesnummers’. Overigens ook één van de enige die langer duurt dan 3:30 min. Spijtig genoeg zijn die drie minuten of minder vaak lang genoeg voor Ben Khan’s ‘experimentele’ electropop. “ruby” gaat veel te traag en verveelt bijgevolg al snel. Vreemd dat dit z’n meest beluisterde nummer is op Spotify. Geef ons maar het funky, dansbare “a.t.w (against the wall)” of het instrumentale “fool 4 you”, waar hij wat dance-muziek richting uitgaat.
Een ander nummer waar hij wat flirt met de elektronische dansmuziek, is “the green”. Begeleid door een elektrische gitaar gidst Ben Khan je hier door een minimalistische productie. Spijtig genoeg zijn niet alle nummers zo’n heerlijke combinatie tussen R&B en electro. De meeste interludes slaan helemaal nergens op, “dntwntyrlv…” weerklinkt in de verte als één of ander onafgewerkt nummer, “ruby1strecording” spreekt dan weer voor zich, een eerdere opname van “ruby” maar dan zwaar bewerkt. Spijtig genoeg allemaal onnodige elementen op een voor de rest ambitieus klinkend debuut.
Afsluiten doet Ben Khan met “waterfall” en “warriors rose”. De eerste is een instrumentaal meesterwerkje waar je heerlijk kan wegdansen tussen de funky gitaren, elektronische bassen en dansbare beats. “warriors rose” begint alweer heel minimalistisch, waarna het even opbouwt naar een ‘chaotischer’ stuk om tenslotte weer af te bouwen. Spijtig, een explosie op het einde hadden wij wel kunnen smaken…
Onze conclusie is dat dit debuutalbum net iets te vroeg kwam voor Ben Khan. Toegegeven, er staan heel wat plezante nummers op waarin Ben een vorm van pop vlekkeloos combineert met de meer experimentele dansmuziek. Maar een plaat van 15 nummers vullen, was precies toch wat moeilijker. Schrap die nutteloze opvullingen, maak van je cd een EP’tje en wij zouden fan zijn!
