Op donderdag nam Dranouter zijn aftrap, met enkele traditionele folkgroepen die het beste van zichzelf gaven. Dit muzikaal totaalspektakel bracht het verhaal van het festivalterrein tot leven met de bedoeling oud en nieuw samen te brengen. Uit eigen land tekenden Wör en Trio Dhoore present en vanuit het verre Quebec zagen we Le Vent Du Nord en De Temps Antan. De eerste avond stond dan ook zoals het dit festival betaamt in teken van de folkmuziek. We genoten ervan, het enthousiasme van de bezoekers was aanstekelijk. Deze eerste avond was gratis mits vooraf gereserveerde tickets en veel locals deden zich dan ook tegoed aan de prachtige “Grondtonen Van Dranouter”.
Tussen het feestgedruis merkten we ook enkele fanfares op. Ze baanden zich een weg doorheen het gebeuren en brachten vervolgens ook de rest van de festivalweide aan het dansen. De avond was compleet toen op de mainstage alle bands de krachten bundelden tot één groot folkfeest met maar liefst 16 verschillende muzikanten op de bühne, dit onder groot enthousiasme van het publiek. Voor de bezoeker die de nacht wou induiken, waren er nog enkele dj’s voorzien in de tropische Palace tent. Kortom een festival met een ongedwongen familliale sfeer waar een waaier aan bezoekers op af komt.
© CPU – Jan Van Hecke
Dag twee zijn we klaar voor het échte werk. We ontwaken uit onze snikhete tent voor enkele grotere namen die hun opwachting maken. We beginnen alvast vroeg met een aangename verrassing, Elephant Sessions een groep jonge schotten met een frisse kijk op folkmuziek. De nummers geven een perfecte soundtrack bij dertig graden. Zomerse muziek met mandoline en viool als traditionele klanken die een totaal andere feel meekrijgen met bas, drum en elektrische gitaar. Het publiek was nog niet massaal aanwezig voor deze relatief onbekende naam, maar de vroege vogels bij de main stage werden beloond met een heel degelijk optreden.
© CPU – Jan Van Hecke
Vervolgens waren Geppetto & The Whales aan de beurt in de snikhete Club tent. Deze hitte speelde een factor doorheen heel het optreden. De band had de grootste moeite met het publiek op sleeptouw te nemen. Er zat heel wat nieuw werk in de set en dus weinig herkenningspunten voor de minder vertrouwde fan. We moeten dan jammergenoeg ook vaststellen dat de groep afsloot met minder publiek dan er zich aanvankelijk was komen opdagen. De band sloot af met de veelzeggende woorden ‘Bedankt om naar ons te komen kijken, of in de schaduw te komen zitten.’
Intussen repten we ons naar de mainstage, beter bekend onder de noemer Kayam. Daar pikten we nog een stukje De Temps Antan mee, de band was nogmaals het beste van zichzelf aan het geven onder luid enthousiasme van de mensenmassa. Deze waren net als ons aangenaam verrast en kregen nog een stukje folk mee alvorens plaats te ruimen voor publiekstrekker Angèle.
© CPU – Jan Van Hecke
Diezelfde Angèle komt opgehuppeld op de tonen van hitje, “La Thune”. Een goede zet want ondanks de ietwat onzekere aftrap, is het publiek onmiddellijk verkocht. Ze veegt dan ook vrijwel elke twijfel van tafel met de volgende nummers die allemaal wel hitpotentieel lijken te hebben. Als midden in de set “La Loi de Murphy” weerklinkt, krijgt de frivole zangeres dan ook als eerste de mensenmassa écht in beweging. Ze is aandoenlijk, probeert Nederlands te spreken, met succes trouwens! Het maakt haar tot publiekslieveling. Met vlag en wimpel dan ook een eerste échte hoogtepunt.
© CPU – Jan Van Hecke
In De Voute zien en horen we Portland winnaars van De Nieuwe Lichting. Deze tent blijkt al snel te klein, ‘Zoveel volk hadden we niet verwacht.’ Gaf ook frontman Jente toe. Maar ze verdienen die aanwezigheid, een mooie set in een snikhete tent. Hun wondermooie cover “Matilda van die andere indie band Alt-J laat niemand koud. Maar ook het eigen werk klinkt heel goed, we dromen gezamelijk weg.
© CPU – Jan Van Hecke
Voor we het goed beseffen moeten we ons haasten richting mainstage voor Intergalactic Lovers. Als er ons één ding toch wel is opgevallen op dag twee van Dranouter, dan is het dat de frontvrouwen stevig in hun element waren! Dit gevoel was dan ook compleet met Lara Chedraoui die de massa wist op te jutten; grote armzwaaien en stevige danspassen vielen ons ten deel. ‘Het is hier f*cking Dranouter, één van de beste festivals!’ lieten we ons vertellen, wie waren wij om Lara tegen te spreken? En wat waren ze goed, die Intergalactic lovers, “Shewolf” kreeg het publiek alvast in actie, oude bekenden en nieuw werk, deze set was voor elk wat wils. De liveversie van “River” blies ons zowaar uit onze sokken.
© CPU – Jan Van Hecke
We komen even op adem en de zon is intussen verdwenen. ‘Gelukkig maar’ puffen we na een hele dag 33 graden te verduren. Jake Bugg komt de debatten sluiten, gewoon, met zijn gitaartje. Al snel blijkt dat gitaartje nét iets indrukwekkender dan je zou verwachten. Het geniale gitaarspel en het betoverende stemgeluid van Jake weet ons dan ook vast te grijpen. Het prachtige “Broken” wist te betoveren. Het schitterende “Two Fingers” (‘So I hold two fingers up to yesterday. Light a cigarette and smoke it all away.’) liet ons weten dat hij kan relativeren. Bugg leek niet echt een plan te hebben toen hij een verzoeknummertje aannam van het publiek. ‘Neil Young, really? F*ck!’ met deze iconische woorden trapte hij “Old Man” in gang, wat een heerlijke versie trouwens. De boeken sloot hij met de publiekslieveling “Lightning Bolt”, die voor deze speciale gelegenheid twee extra refreinen meekreeg.
Moe maar voldaan sluiten we dan ook de dag af met een hoogtepunt op dit snikhete maar immer gezellige Dranouter.
