Er zijn niet veel bands of artiesten die het djentgenre interessant weten te houden. Zelfs pioniers als Meshuggah beginnen langzaamaan de creatieve drive te verliezen. Voor de Australische artiest Plini lijkt een gebrek aan creativiteit echter helemaal niet van toepassing te zijn. De gitaarvirtuoos bracht zojuist een korte ep van vier nummers uit. Plini begon als een creatieve enkeling nummers op te nemen in zijn slaapkamer. Ep’s Other Things en Sweet Nothings waren zelfs met uitzondering van enkele gastsolo’s volledig door Plini zelf gecomponeerd, opgenomen en gemixt. Hierdoor kreeg hij vrij snel een goddelijke status binnen de djent- en jazz fusiongemeenschap. In 2016 verscheen uiteindelijk zijn debuutalbum Handmade Cities.
Op Sunhead doet Plini waar hij goed in is: progressieve metal maken gemixt met een hele hoop verschillende stijlen zoals jazz fusion, funk en djent. Dat laatste genre staat dus op sterven na dood, maar Plini’s hemelse composities en hipster imago blazen er nieuw leven in.
De opener “Kind” begint met een heel erg wankele riff waar niemand ooit een nummer mee zou durven maken, behalve Plini dan. En op één of andere vreemde manier werkt het, heel goed zelfs. Zoals altijd bij nummers van Plini valt er ook hier heel veel te ontleden, van prachtige ingetogen solo’s tot gigantische drumsolo’s en magistrale climaxen, alles in amper vier minuten.
In maart bracht Plini “Salt + Charcoal”, genoemd naar een Japans restaurant in New York, al uit. Ondanks de grootse arrangementen lijkt dit nummer meer straightforward dan de andere. De riff die in een onderverdeling van vijf staat geschreven, voelt eigenlijk vrij vertrouwelijk en safe aan, zeker naar Plini’s normen.
Het langste en ongetwijfeld ook het beste nummer van de vier is “Flâneur”. De jazz fusion spat er langs alle kanten uit, van de superfunky shufflegroove in de percussie (ook weer in vijf) tot de keyboardsolo à la Snarky Puppy en de saxofoonsolo van John Waugh van The 1975. Het veelvoud aan instrumentale lagen zorgt er ook voor dat je bij praktisch iedere luisterbeurt wel wat nieuws ontdekt in de nummers. De piano en synths werden verzorgd door de Canadese producer Anomalie.
We moeten het jammer genoeg vaak doen met kleine porties bij Plini. Twee jaar wachten op amper vier tracks terwijl Handmade Cities overigens ook maar uit een schamele 7 tracks bestond. Maar zoals bij het betere sterrenrestaurant barsten de kleine porties doorgaans wel van smaak en textuur. Gelukkig voor ons is dat bij Plini niet anders.
Op 11 november speelt Plini samen met Tesseract en Between The Buried And Me in de Biebob in Vosselaar.
Sunhead verscheen op 27 juli
