Begin april verscheen de debuutplaat van Goat Girl. De band wist een hype rond zich te creëren door middel van Britse blogs. Doordat ze samen met Shame deel uitmaken van de Britse slacker rock scene, moesten ze dus ook populair worden. De dames hadden wel een sterke live-reputatie en die mochten ze komen verdedigen in de Ancienne Belgique met het album onder de arm. Het werd niet de set waarop we hoopten. Te weinig energie, te weinig zin en vooral heel veel gestructureerde chaos.
Openen deed Piquet. Ook deze band bracht onlangs zijn debuutplaat uit. In de AB toonden ze waarom dit zo’n leuke plaat werd. Het is experimenteel, met de nodige synths en kan ook furieus uitkomen wanneer dat nodig is. De frontvrouw was heel exotisch gekleed en dat gaf de muziek ook een extra sensuele sfeer. Instrumentaal zit het allemaal heel sterk in elkaar, bijna hypnotiserend. Dat komt door de repetitieve klank in de gitaren alsook de dramatische sfeer in de Nederlandstalige zang. Op het eind komt er ook nog een viool bij en dit maakt het mysterie rond Piquet helemaal compleet. Een leuke liveband die blijft boeien en waarvan ieder nummer blijft verrassen, we hopen dat de band toch wat meer doorbreekt, want het is echt wel zeer fijne muziek.
Goat Girl daarentegen had het wat moeilijker. Ze jasten er 17 nummers door in drie kwartier en dat was misschien net iets té veel. Hierdoor kwam de sfeer ook nooit helemaal in de set. Het begon nochtans veelbelovend met “Burn The Stake”. Het podium was heel leuk aangekleed met allerlei monsters waardoor het leek alsof de band klaar was om een ritueel uit te voeren. Helaas bleek dat ritueel vooral slaapverwekkend waardoor we nooit helemaal overtuigd werden. Een trage, dramatische sfeer in de nummers kwam er bijna constant door en net wanneer de muziek iets of wat aan tempo kreeg, ging de band over op een volgend nummer. Hierdoor vergaten ze dat er ook nog een publiek was.
De band liet ons meteen de zeven eerste nummers horen van dat album en dat in de integrale volgorde. Op zich niets mis mee, maar het voelde allemaal net iets te gemaakt. De bandleden stonden ook precies wat tegen hun zin op het podium. Hierdoor kon je je als publiek niet echt amuseren. De enige die zich wel smeet op het podium, bleek de drumster te zijn en dat was maar goed ook. De drums gaven bepaalde songs een extra kracht en hierdoor was niet ieder nummer vervelend. De songs waren soms happy en andere keren dan weer erg donker, maar die happy sfeer kon je alleszins niets aflezen op de gezichten van de bandleden. Ze bleven nogal statisch en zo bleven ook de songs wat op de oppervlakte.
Hoewel de muziek op de plaat wel weet te overtuigen, is dat live niet het geval. Ze willen precies allemaal iets te chaotisch doen, maar doen daar dan net te veel moeite voor waardoor het gemaakt overkomt. Er waren natuurlijk ook goeie punten aan de show. Zo is de frontvrouw heel sterk bij stem, en als de drie vrouwen vooraan samen zingen, klinkt alles ook heel melodisch. Hierdoor kan je soms wel iets leuks horen in de muziek. Ook door de tempowijzigingen, de verrassende switchen in gitaren en hier en daar een subtiele invloed, wisten ze ons toch nog wat te boeien. Dat woog helaas niet op tegen het dramatische tempo in de set.
Ze vertelden ons al dat ze soms het publiek plagen door een song te stoppen op een hoogtepunt, maar wat ons betreft is dat geen slim plan. Het publiek kan hierdoor nooit echt in de set geraken en blijft vooral gefrustreerd achter. “The Man” en “Crow Cries” probeerden wel iets van kracht in de set te steken, maar de geit is al lang verdronken. De dames blijven ook op een bepaalde depressieve manier spelen, waardoor de positiviteit van hun plaat nooit in het echt te horen is. Jammer, want we horen wel degelijk potentieel in de muziek.
Dat ze een sterke live-reputatie hebben, bleek een maat voor niets in de Ancienne Belgique. Goat Girl bleek vooral een mak lammetje dat nergens helemaal kon overtuigen. We hoorden wel sterk gitaarspel en muzikaal was alles in orde, maar meer kregen we ook niet. Een onsamenhangende set met de nodige chaos, maar wel chaos die vooral te geforceerd was om te overtuigen. Hierdoor kunnen we niet anders dan zeggen dat Goat Girl geen al te beste indruk naliet in de Ancienne Belgique. Volgende keer beter, hopen we.
