De editie van Sonic City 2022 zal er eentje worden waarop altijd met een dubbel gevoel zal worden teruggekeken. Met Gilla Band, Black Country, New Road en Low als drie curatoren pakte de organisatie verschroeiend uit. Helaas stak een vieze ziekte een stokje voor de komst van die laatste, met het trieste overlijden van Mimi Parker vorige week als gevolg. Sonic City 2022 zou dus een viering worden voor Parker en alle bands die Low cureerde, speelden ook nog steeds op het festival. Op de openingsdag was het weliswaar al Gilla Band dat de klok sloeg. Zij kozen namelijk de drie acts van de dag en speelden daarnaast ook nog eens zelf.
PVA
Nadat ze op de vorige ‘echte’ editie van Sonic City present mochten tekenen op uitnodiging van shame, kwam PVA dit keer op uitnodiging van Gilla Band af. Ondertussen is er veel gebeurd voor de band uit Zuid-Londen. Eerder dit jaar verscheen hun debuutplaat en ze mochten deze zomer ook al op heel wat schone festivals spelen. Nu konden ze als eerste band op Sonic City bewijzen dat ze sinds de vorige keer gegroeid zijn, en dat deden ze ook. Met een mix van newwave-synthesizers en vettige bassen klonk het allemaal heel dansbaar. Toch begon de band erg donker met heel wat experimentele muziek, waardoor het publiek al wat kritisch naar elkaar aan het kijken was. Gelukkig explodeerde het nadien met “Unethered” en ging het tempo niet meer omlaag. Ella Harris is ook een frontvrouw die blijft energiek tekeer gaan en zich iedere keer smijt als er iets vettig in het geheel komt. Op die manier overtuigde PVA wel, maar er is toch nog wat werk om echt een lijn te krijgen in het werk. Nu kunnen we de set gewoon als ‘best oké’ zien, maar om ons helemaal over de streep te trekken, zal er nog iets meer energie in de set mogen kruipen.
Goat Girl
De laatste keer dat Goat Girl in België speelde, was dat als support van The Raconteurs in 2019. Ondertussen heeft de band een opvolger van het debuut klaar en die moesten ze ook eens voorstellen aan het Belgische publiek. Dat gebeurde op Sonic City voor een eerste keer, met dank aan Gilla Band voor de uitnodiging. Toch blijft ons gevoel dat Goat Girl de stempel van belofte nooit zal ontgroeien. De band speelt live namelijk iets te braaf waardoor hun muziek maar als gewoontjes wordt ervaren. Dat was niet anders op Sonic City, waarbij ze nu ook wel wat nieuw werk hadden. Toch was de toevoeging van de synths niet echt iets waarmee ze plots bergen verschoven. Het bleef allemaal braafjes en enkel “Viper Fish” en “Country Sleaze” overtuigden ons volledig doordat er daar eindelijk wat grinta in kroop. Maar dat was het voorlaatste nummer in de set en afsluiter “Sad Cowboy” gaf eigenlijk aan waar deze set voor stond. Een beetje deprimerend zonder dan ook maar iets te brengen dat eruit schoot.
Gilla Band
Ook Gilla Band had een nieuwe plaat om voor te stellen. Most Normal is net iets meer dan een maand oud en dus kreeg ook het Belgische publiek die voor het eerst live te horen. De band is ook curator van het festival en bijgevolg stond de zaal al goed vol om de noiserockers aan het werk te zien. Met “Pears for Lunch” liet de band meteen een klassieker op het publiek los. De intensiteit was voelbaar en ook visueel kregen we heel wat dynamische lichten te zien. Daardoor voelde de set als meerdere muilperen in één keer aan. Dat is dan vooral ook te danken aan het gitaarwerk, dat erg noisy tekeer ging. Nergens weerklonk een normale noot en telkens werd de nadruk gelegd op het misbruiken van de gitaar. Dat was zowel bij de bassist als bij de gitarist het geval. Deze speelden namelijk met hun snaren om ze zo agressief mogelijk te laten overkomen, zonder daarbij de conventies van normale noten te laten overheersen.
Op die manier bouwde Gilla Band zijn set ook verschroeiend goed op. Na een goeie drie nummers zagen we al een eerste moshpit ontstaan. Het nadeel aan die noisy chaos is natuurlijk dat we nooit weten hoe het gaat eindigen en door de wisselende ritmes waren de pits ook best onzeker. Desondanks waren de kenners zich wel aan het smijten en zagen we een band die op het podium alleen maar groeit. Zelfs met iets te veel effecten op de vocals en soms een onconventionele chaos kregen ze ons mee.
Goat
© Andreas Johansson
Op eerste zicht was het vreemd dat Goat als laatste speelde op de eerste dag van Sonic City. De band werd namelijk gecureerd door Gilla Band, maar van zodra ze het podium betraden, wisten we dat dit een niveautje hoger was. De band uit Zweden bracht de nieuwste plaat Oh Death mee naar Kortrijk, al werd ook de tiende verjaardag van debuutplaat World Music uitbundig gevierd. Met “Queen of the Underground” werd de toon voor de tribale set meteen gezet. De goeie riffs, de mooie vocals en vooral de grote hoeveelheid fuzz maakten van de set iets extreem dansbaars en vooral heel groots.
We merkten al snel dat Goat van een ander kaliber was dan de vorige drie acts. Goat heeft de ervaring en door de verkleedpartij hebben ze ook altijd de ogen van iedereen mee. Maar zelfs zonder die unieke kledij zouden ze ons volledig meekrijgen. Er passeerden namelijk ettelijke gitaarsolo’s, de zangeressen wisten ons te entertainen met extra percussie en alle instrumenten kwamen samen in een geheel dat om duimen en vingers af te likken was. Als er één band was met Goat in de naam vanavond die zijn naam ook waardig was, dan waren het deze Zweden. Zelfs als ze iets te lang speelden, werden ze toch nog terug op het podium geroepen om hun set met enkele bisnummers af te ronden. Met “Run to Your Mama” werd een strak en vooral heel sterk muzikaal einde gebrouwen aan een uitmuntende set. Het wordt heel lastig voor eender welke andere band om beter te doen op Sonic City. Goat legde de lat dus meteen erg hoog en bewees dat ze na enkele jaren afwezigheid hun sterke liveshow nog niet verleerd zijn.
