Vorige week passeerde EDEN met zijn Vertigo Tour in de Trix in Antwerpen. Hij stelde daar zijn album Vertigo voor. Voor zijn show zaten we met de 22-jarige Jonathon Ng samen voor een relaxte babbel. We spraken over hoe zijn eerste studioalbum tot stand gekomen is, hoe hij het plezier in het touren terug vond na een moeilijke periode en waarom hij het zo belangrijk vindt om met zo weinig mogelijk woorden te communiceren.

Jonathon Ng, beter bekend als EDEN, is nog maar 22 jaar en al bezig aan zijn 3^e wereldtour. Hij is een jongeman uit Ierland die zijn slaapkamer in Dublin omruilde voor het tourleven.

Hoe voelt het om de wereld rond te touren terwijl jouw vrienden nog op school zitten?

Al mijn vrienden zitten inderdaad nog op school. Ik heb er eigenlijk nog niet over nagedacht, maar als ik hen hoor klagen, ben ik blij dat ik niet meer op school zit. Ik studeerde wetenschappen, maar ik ging nooit naar de les. Mijn muziek kreeg steeds voorrang waardoor ik tijdens de examens steeds weer in de problemen kwam. In mei 2016 kwam dan mijn eerste EP End Credits uit. Vanaf augustus ging het zo hard dat ik besloot om te stoppen met school. Ik veranderde mijn naam van The Eden Project naar EDEN en kreeg telefoontjes van alle platenlabels die je maar kon bedenken.

Je werd dus direct voor de leeuwen geworpen. Heb je ook wat vrije tijd tijdens het touren?

Jammer genoeg niet. Het is mijn eerste keer in Antwerpen en ik kan deze mooie stad niet eens gaan bezichtigen. We komen vaak ‘s ochtends aan op de parking van de concertzaal. Dan doe ik een interview en lees ik mijn mail. Daarna doen we de soundcheck, een vip meeting en daar is het optreden al. Twee jaar geleden trad ik op in Brussel. Daar heb ik toen heb wel even van de stad kunnen genieten. Samen met Londen waren dat de twee beste shows uit mijn leven. Hopelijk komt Antwerpen vanavond ook in dat rijtje te staan.

Vind je het leuk om op tour te zijn?

Deze tour vind ik heel leuk! Er zijn heel veel professionele mensen die meewerken aan deze tour. De vorige tours waren wel veel vermoeiender omdat het allemaal rond mij draaide. Ik kon zelfs niet eten voor een optreden. Nu speel ik met een live band en zijn er meer mensen die doen wat ik ook doe, dus kan ik mijn situatie een beetje vergelijken met die van hem.

De show van vanavond is geüpgraded naar een grotere zaal. Hadden jullie de opkomst onderschat?

Voor bijna iedere show van de vertigo tour werd een grotere zaal geboekt dan oorspronkelijk bedoelt was. Ik denk dat dit komt omdat we al sinds 2016 geen concerttour meer gedaan hebben. In 2017 deden we wel nog festivals, maar de mensen die daar naar toe komen, kan je onmogelijk tellen. We maakten dus een kleine inschattingsfout omdat we nog in 2016 modus waren, maar dat is geen slechte zaak natuurlijk. (Lacht)

Je speelt heel wat instrumenten tijdens de tour, inclusief de viool. Welk instrument speel je het liefste?

Dat is een moeilijke vraag, de piano ofwel de gitaar. Vroeger speelde ik bijna altijd op mijn piano, maar toen ik eindelijk een gitaar kocht, kreeg die weer voorrang. Maar toch blijft de piano mijn favoriete instrument. Dat is het instrument waar ik mij het comfortabelste bij voel. Naast piano en gitaar speelde ik al sinds mijn 6^e viool, iets waar ik mijn ouders heel dankbaar voor ben. Oh ja, ik kan ook nog wel goed overweg met de drums.

Welk instrument speelt de grootste rol bij het maken van jou nummers?

Ik denk de piano. Want ook al kan je de piano niet terugvinden in de nummers, toch zijn de meeste melodieën oorspronkelijk gemaakt op de piano. Vooraleer ik noten kon lezen, kon ik al heel wat uit mijn mouw toveren en dat heeft er voor gezorgd dat ik anders naar de muziek ben gaan kijken. Ik leerde dan de muziek op te nemen via een gratis app. Ik maakte de slechtste techno muziek die je kan maken. Uiteindelijk leerde ik veel bij door op te kijken naar artiesten als Skrillex en Deadmau5. Zij konden in hun eentje een volledig album creëren. Dat gaf mij de nodige kracht om zelf aan de slag te gaan.

De meeste liedjes uit je album zijn gevoelig en traag. Hoe ben jij als persoon?

Voor dit album heb ik vooral mijn eigen emoties opgeschreven. Ik voelde me op dat moment heel onzeker en als ik ergens niet over kan praten, schrijf ik het op. Wanneer mensen naar mij toekomen en vragen wat er mis is, zeg ik dat ik het niet weet. Ik kruip dan onmiddellijk in mijn pen en probeer dan mijn gevoelens op papier te zetten.

Op je eerste EP vinden we een samenwerking met Leah Kelly terug, op de tweede EP een samenwerking met Gnash, het derde album maakte je volledig zelf, waarom besloot je hier geen samenwerking te doen?

Bij het eerste album had ik het liedje al gemaakt en zocht ik alleen nog een vrouwelijke stem. Leah was een vriendin van mij en dus een logische keuze. Het nummer met Gnash is eigenlijk heel raar tot stand gekomen. We hebben elkaar nooit in het echt gezien en we stuurden demo’s heen en weer via Skype en het internet. Ik vond dat geen van de nummers op mijn nieuwe album een samenwerking nodig had. Ik wou iets maken dat ik zelf gemaakt had, iets in mij vertelde me dat ik dit album alleen moest maken.

Met welke artiest zou je een samenwerking willen aangaan in een volgend album?

Er zijn veel artiesten waarmee ik zou willen samenwerken: Phoebe Bridges, Bon Iver, Olafur Arnalds, en een lokale Ierse Band. Maar er zijn zoveel goede artiesten.

Het album duurt 52 minuten, waar en wanneer zouden de fans jouw album moeten luisteren.

De plaats maakt eigenlijk niet zo veel uit, zolang je het album beluistert met goede speakers of een hoofdtelefoon. Want het album is niet zo luid gemasterd omdat er heel veel details in de muziek verwerkt zitten. Waar je het ook luistert, het is belangrijk dat je aandacht schenkt aan de kleine details en geluiden die je terug vind in de nummers.

Waar heb jij de nummers geschreven?

Tot dit album heb ik eigenlijk altijd nummers zitten schrijven in mijn slaapkamer in Dublin. Daarna ben ik voor drie maanden naar New York verhuisd en daartussen zijn dus de nummers ontstaan.

Ik heb veel getwijfeld over welke richting ik zou uitgaan met dit album. Ik voelde me een beetje verloren tijdens mijn tour in 2016. Zowel persoonlijk als muzikaal. Ik luisterde naar het album van Bon Iver en haalde hier veel inspiratie uit. Daarna kwam Blonde van Frank Ocean uit. Oorspronkelijk durfde ik het album niet eens te beluisteren. Uiteindelijk luisterde ik ernaar tijdens mijn tour en dacht ik, shit, waarom duurde het zo lang? Het deed me inzien dat ik alleen maar naar mezelf moest kijken en plezier moest hebben in het maken van een album en me dus geen zorgen moest maken over de huidige trends.

Voelde je druk om beter te doen dan je vorige albums?

Ik legde vooral de druk bij mezelf. Het album dat ik uitbracht in januari was eigenlijk al klaar in april. Je moet natuurlijk proberen jezelf te overtreffen en daar is niets mis mee. Ik kijk er naar uit om nu tijdens de tour nummers te maken zonder de druk te voelen van hoe goed het album moet zijn. Het album is een soort van tijdscapsule van wat je tijdens die periode meemaakt. Dan is het natuurlijk spannend om het op de wereld los te laten.

De meeste titels van nummers op je album bestaan uit één woord, was dat een bewuste keuze?

Niet echt. De nummers met een dubbele titel (“Start//End” en “Forever//Over”) zijn wel met een reden zo genoemd. De start is niet het einde en het einde is niet de start van iets nieuws. Met deze nummers wou ik aantonen dat niets eindig is en dat dingen blijven doorgaan. Zo verhuisde ik voor drie maanden naar New York met de gedachte dat dat het hoogtepunt van mijn carrière zou worden. Maar niets is minder waar. De wereld draait gewoon door. Als mijn album toen op nummer één had gestaan, of slechts één iemand had mijn album gekocht, dan nog zal ik die ochtend gewoon opstaan, ontbijten en doorgaan met mijn leven. Ik maakte het album dus vooral voor mezelf. Het is enerzijds het belangrijkste stukje werk dat ik heb uitgebracht en anderzijds maakt het eigenlijk ook niet zoveel uit. Als je de aarde vanuit de ruimte in het oog zou houden met een telescoop tijdens het uitbrengen van mijn album, dan zou je geen verandering kunnen waarnemen.

Je fans ontdekten dat je verschillende woorden in je teksten van plaats kan veranderen en daardoor de tekst een andere betekenis kan doen geven, waarom is dat?

Ik zie mijn nummers meer als een gedicht. Een gedicht vertelt meer dan de woorden die je gebruikt. Een leerkracht van mij las mij ooit een gedicht voor: ‘The turtle goes movey movey’ en dat was het. Een gedicht van vijf woorden. Je ziet de schildpad als het ware voorbij kruipen bij het lezen van die ene zin. Je kan met weinig woorden dus eigenlijk heel veel vertellen, en dat is denk ik de reden waarom de titels zo kort zijn.

We praatten eerder al over het nummer “Start//End”, waar denk jij dat je carrière gestart is en waar denk je dat je carrière zal eindigen?

In 2015 is mijn carrière echt begonnen denk ik. Dat is wanneer mijn muziek mij op de kaart heeft gezet. Dat is ook wanneer ik een naamsverandering heb ondergaan. Ik had al een kleine fanbase, maar toen is het echt begonnen. Over het einde van mijn carrière denk ik nog niet echt na. Maar als ik echt moest kiezen, zou ik voor het principe: ‘One Last Time’ gaan. Al heb je ook bands zoals Radiohead die blijven doorgaan.

Het maakt me eigenlijk niet veel uit als ik Grammy’s of awards win. Ik wil gewoon muziek blijven maken die veel voor mij betekent en waar ik in geloof. Als dat voor 1000 mensen is hier in Antwerpen, of 10000 mensen in een arena, of alleen voor mijn moeder. Dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit, ik doe het gewoon graag.