LiveRecensies

Idles en Metz @ Les Nuits Botanique: Punk zoals het hoort

Idles bestaat uit frontman Joe Talbot, gitaristen Mark Bowen en Lee Kiernan, Adam Devonshire op bass en drummer Jon Beavis. Super-vernieuwend is hun geluid niet, maar ze klinken zoals punk hoort te klinken. Brutaal en eerlijk. Met raggende gitaren, donkere basnoten en harde drums. Wat hen vooral uniek maakt, is de manier waarop ze onverontschuldigend terechte kritiek leveren op de maatschappij, zonder per se de hoop te verliezen. Ze dagen hun publiek uit met nummers over white privilege, toxic masculinity en simpele dingen zoals geloof. Op een zonnige vrijdagavond bewezen ze voor de zoveelste keer dat ze dat plaatsje in jouw hart meer dan waard zijn.

De show ontplofte al meteen bij het eerste nummer “Heel/Heal” dat onmiddellijk beweging bracht in de zee van mensen. En wanneer redelijk vroeg in de set de eerste noten van “Mother” klonken, konden we net zoals vele anderen niet meer blijven staan en wierpen we onszelf tussen de botsende lichamen. Om dan op het einde van het nummer met de hele zaal als één wezen de laatste zinnen te scanderen. ‘Sexual violence doesn’t start and end with rape, it starts in our books and behind our school gates. Men are scared women will laugh in their face, while women are scared it’s their lives men will take.’

Wanneer de gitaar van Lee daarna alleen naar het podium terugkeerde, Lee zelf stond ergens achteraan de zaal, begon Mark, die trouwens een geweldige salopet aan had, “All I want for Christmas” in te zetten. En een paar seconden later stond een hele zaal punk-noise-rock fans plots Mariah Carey te coveren. Waarop Mark dan ook spontaan, zei het een beetje onhandig, het publiek in sprong. ‘Het volgende nummer is er eentje voor de nieuwe plaat,’ roept Joe wanneer de twee gitaristen terug op het podium eindigden, ‘Het noemt “Samaritans”.’ Nog een nummer dat lyrisch gewoon een schot in de roos is en dat ons helemaal warm maakt voor die nieuwe plaat. Zeker wanneer Joe in het midden schreeuwt; ‘I kissed a boy and I liked it!’ en ons er allemaal aan herinnert dat jongens best ook wel eens een traantje mogen laten.

Idles scheerde door de rest van de set als een sneltrein, en bij ieder nummer werd het publiek meer intens. Toen ze bij het voorlaatste nummer “Well Done” aankwamen, was er geen ontsnappen meer aan de gigantische moshpit. Het enige excuus om, letterlijk, aan de rand te blijven plakken was als je die dag een coole nieuwe tattoo had laten zetten of echt heel slecht te been bent. Na nog eens alle werkers, al het personeel van de Botanique, Metz, het voorprogramma Fontaines DC en het publiek oprecht te bedanken, zette de band hun laatste nummer in. Net zo snel als het begon was het terug gedaan.

Metz, samengesteld uit frontman en gitarist Alex Edkins, bassist Chris Slorach en drummer Hayden Menzies, mocht ons als volgende verscheuren. En dan bedoelen we ook loeihard scheuren. Zelfs wanneer de drummer voor een seconde één van zijn stokjes laat vallen. Zelfs toen de jack van de bass heel even slecht in de input van de versterker zat. Maar al zeker toen iedereen in de zaal meegetrokken werd in (nóg) een gigantische moshpit. De band ging snel en zo hard dat ondanks alle dure oordopjes de trommelvliezen van het publiek waarschijnlijk toch beschadigd werden, maar zonder hun licht melodisch kantje ooit te verliezen.

Door de lange rijen aan de bar, het aangename zomerweer en de onvermijdelijke droge kelen na het moshen op Idles, moesten we de eerste minuten van Metz jammer genoeg missen, al vingen we nog net wat noten van “Mess of Wires” op. En voor het laatste spoortje feedback uit de lucht verdwenen was, was de band al begonnen aan “Gett off”. Het publiek kwam echter pas volledig op gang bij “Spit You Out” dat ook gepaard ging met een geweldige lichtshow en heel veel rook op het podium. De bandleden werden gereduceerd tot silhouetten waardoor enkel nog de muziek overbleef. “Eraser” kraste zich een baan door de boxen en door de lichamen van de mensen in de zaal.

Wanneer de intro van “Kicking A Can of Worms” uitgerokken werd tot iets dat kan omschreven worden als atmosferische noise, kon het publiek even op adem komen. Om dan terug vastgegrepen te worden wanneer het nummer echt ingezet werd. De band eindigt hun set op een ouder nummer “Wet Blanket”. Maar daar was niemand treurig om. Eigenlijk speelde Metz verrassend weinig nummers van hun laatste plaat, wat over het algemeen een aangenaam contrast gaf tussen vette punk en iets muzikale noise. Waarmee Metz vanavond nog maar eens bewees dat ze hun plaats verdienen binnen alles wat hard en vuil is.

IDLES

Heel/Heal
Faith in the City
Mother
Samaritans
1049 Gotho
Divide and Conquer
White Privilege
Benzocaine
Exeter
Lovesong
Well done
Rottweiler

METZ

Mess of Wires
Get Off
Spit You Out
Mr. Plague
Eraser
Drained Lake
Cellophane
Kicking a Can of Worms
Nervous System
Headache
Raw Materials
Acetate
Wet Blanket

Idles: Facebook/Twitter/Website
Metz: Facebook/Twitter/Website

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.