Arid is een band die in een Belgische muziekencyclopedie een uitgebreide passage zou krijgen voor hun bijdrage aan de rockscene. De finalisten van Humo’s Rock Rally 1996 legden toen de duimen tegen Novastar. “Believer”, “You Are” en “Broken Dancer” zijn maar enkele van de hits die de revue gepasseerd zijn. In 2012 besliste frontman Jasper Steverlinck echter zich toe te spitsen – na een al eerder geslaagd eerste album – op een solo carrière. Dat debuutalbum Songs Of Innocence was overigens een plaat vol covers en zal je je misschien nog het best herinneren door de “Life On Mars” versie van David Bowie met de Kolacny broers.
Met Night Prayer komt het eerste album uit van Jasper Steverlinck na Arid. Een album dat er al een tijdje zat aan te komen want het verbaast toch hoeveel van deze nummers al bekend in de oren klinken.
Opener “Broken” laat blijken dat Steverlinck zijn kenmerk nog altijd die unieke hoge stem is die fladdert over zachte gitaarlijnen. Een nummer dat je rustig in het album laat vloeien. Steverlinck haalt in Night Prayer zijn troeven uit de kast en gaat deze niet meer terugstoppen tot de laatste tonen van het album. “Open Your Heart” is de liefdesballade die Steverlinck niet met Arid kon maken. Aan liefdesballades overigens geen te kort op het album. Vervolgens verschijnt “Here’s To Love”, het nummer dat door menig Studio Brussel luisteraar gelinkt wordt aan de vorige editie van De Warmste Week.
Het rock gehalte dat Arid eigen was, is verdwenen. Geen striemende gitaren meer die door de boxen gieren, maar nummers die net iets eerlijker en spontaner overkomen. “Sad Reminders” is een diep gepassioneerd piano lied waar de tristesse van afdruipt. Alsof een man die verlaten wordt zichzelf piano leert spelen en de eerste woorden die in hem opkomen neerpent, een verhaal omgetoverd tot desolate melodieën. “That’s Not How Dreams Are Made” maakt van hetzelfde laken een broek, maar wisselt piano om in gitaar.
“Night Prayer” transformeert van een Johnny Cash’ Hurt achtig, pijnlijk, triest nummer tot een jazzy versie die de melancholie van het album doet vergeten en je even laat verdwijnselen naar één van de talloze jazzbars in New Orleans. Twee aparte nummers die aan elkaar gelijmd lijken te zijn en zo ongelooflijk mooi samenvloeien. “Colour Me Blind”, “So Far Away From Me” en “Fall In Light” keren terug naar het door gitaar of piano begeleide, typische Jasper Steverlinck liefdesnummer wat wel kan raken, maar niet echt een factor heeft om je de komende tijd tussen je oren te wurmen. Uiteindelijk volgt nog één van de voorbije singles “Things That I Should Have Done”, wat een goed nummer blijft en ook het einde inluidt van dit album.
Steverlinck is een man die probeert ontroeren en dat zal je geweten hebben. Veertien nummers over liefde, liefdesverdriet en nog meer liefde met hier en daar een enkele uitschieter. Jasper Steverlinck is op 25 april te zien in de Vooruit in Gent, 26 april in De Roma in Borgerhout, 6 mei in Het Depot Leuven en later ook nog op Cactusfestival.
