Met zijn derde langspeler Hundred Acres toont S. Carey alweer wat voor prachtig opgebouwde nummers hij kan maken. In november kregen we al een voorproefje met “Fool’s Gold” en diezelfde lijn werd doorgetrokken doorheen heel het album. Een album dat eigenlijk meer aanvoelt als één lang nummer, een warm dekentje over je heen. Een van de sterkste punten van Hundred Acres: de evenwichtigheid!
Sean Carey verzorgt de drums en supporting vocals van Bon Iver, maar daarnaast brengt hij onder de naam S. Carey ook zelf prachtige muziek uit. Zijn solodebuut kwam er in 2010 met het album All We Grow. Voor Hundred Acres werkte Carey samen met Gordi, Casey Foubert (Sufjan Stevens) en Rob Moose (yMusic). Vorig jaar hoorde je hem nog op Reservoir, het debuut album van Gordi, waarvoor ze samen het nummer “I’m Done” opnamen.
Carey’s nieuwste album is een boek met 10 hoofdstukken waarbij de woorden in elkaar overvloeien alsof het nooit anders geweest is. Geen gekke dingen, maar evenwichtige kracht en risicovolle eerlijkheid. Het is moeilijk om de nummers afzonderlijk te bekijken omdat het album als een warme golf (vol emoties) over je heen spoelt. De muziek is sferisch, het artwork is precies wat je voor je ziet wanneer je je ogen sluit. Ook daar alweer een mooie balans. Niemand die kan zeggen dat er niet nagedacht is over elk aspect van Hundred Acres.
S. Carey neemt je vanaf het eerste nummer mee in z’n verhaal. “Rose Petals” begint heel rustig en geeft je alle tijd die je nodig hebt om alles in je op te nemen. Geen overvolle coupletten, maar ademruimte waardoor de zinnen nog even blijven nazinderen. Ook “Hideout” is een goed voorbeeld van de sferische muziek. Alsof het bereik steeds toeneemt, klein beginnen en telkens meer en meer aandacht vragen. Tot je jezelf helemaal durft over te geven aan de muziek en je een zeker vertrouwen gaat opbouwen. Bij elk nummer groeit je bewustzijn en hoor je geluidjes die je niet hoort als je je niet durft open te stellen.
Hundred Acres prikkelt de zintuigen en is een ware beleving. De typische gelaagdheid in de nummers komt bij “Emery” nog net dat tikkeltje meer naar boven. Het is soms moeilijk om de lagen van elkaar te onderscheiden, maar toch is het verre van chaotisch. Wat ook opvalt is de schijnbaar moeiteloze manier hoe Carey schakelt tussen het hoge en lagere register. Hij heeft een heel interessante stem met veel facetten. Titelsong “Hundred Acres” is daar een ontzettend mooi voorbeeld van. “Meadow Song”, een heel bijzonder nummer waarbij het geluid heel traag en organisch opgebouwd wordt, mag het album afsluiten.. Het voelt een beetje aan als een time-lapse met S. Carey’s stem als houvast. Als een land dat stilaan ontwaakt, de natuur die weer haar prachtige kleuren terugkrijgt, het leven dat herstart.
Er is niet echt een nummer dat er heel erg uitspringt, maar er gaat geen enkel nummer verloren en die eenheid straalt het album ook uit. Een plaat waar alles klopt en blijft boeien. We moesten even wachten op de opvolger van de Supermoon EP (2015), maar met Hundred Acres weet S. Carey al onze verwachtingen alvast te vervullen. Belgische fans moeten nog even op hun honger blijven zitten, want momenteel zijn er nog geen tourdata aangekondigd in België.
