AlbumsRecensies

Superchunk – What a Time to be Alive (★★★½): Na drie decennia nog steeds scherp

AlbumsRecensies

Superchunk – What a Time to be Alive (★★★½): Na drie decennia nog steeds scherp

In 1989 besloten zanger/gitarist Mac McCaughan en bassiste Laura Ballance om samen een platenlabel op te richten. Het label kreeg de naam Merge Records en bestaat 29 jaar later nog steeds (ondertussen huisde het al verschillende toonaangevende indierock bands, waaronder bv. Neutral Milk Hotel en Arcade Fire). Samen met gitarist Jim Wilbur en drummer Jon Wurster vormden ze meteen ook de band Superchunk. De hoogtijdagen van de groep uit North Carolina speelden zich af in het begin van de jaren ’90. Ze maakten furore met hun vinnige en puntige rocksongs en hun muziek heeft tot op de dag van vandaag nog steeds invloed (o.a. Japandroids en Cymbals Eat Guitars hebben een erg gelijkend geluid overgenomen). Na 2001 kwam er een klein decennium geen nieuw materiaal meer uit, tot een comeback in 2010. What a Time to be Alive is het elfde en ook meteen het beste Superchunk album sinds mensenheugenis.

What a Time to be Alive is onlosmakelijk verbonden met de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. De uitslag was voor hen hét teken om terug een plaat te maken en thematisch gezien gaat het album dan ook over weinig anders. Vergeleken met de jaren’ 80 en begin jaren ’90, de tijd waarin Superchunk tot wasdom kwam, is rockmuziek heden ten dage apolitieker geworden (uitzonderingen uiteraard daargelaten). Na de overwinning van Donald Trump is er geen grootschalige directe muzikale reactie gekomen, of althans niet op een traditionele, punkrockende manier, met de vlammende gitaren in de aanslag. Superchunk probeert nu dit gat te vullen, door lekker ouderwets te raggen en tegelijk hun gal te spuwen over het huidige politieke klimaat in de Verenigde Staten.

Referenties naar uitspraken van en controverses rond de figuur Donald Trump zijn dik gezaaid, maar gelukkig trekken ze hun teksten ook een stuk breder. Sommige nummers zijn direct aan Trump of bij uitbreiding alle behoudsgezinde Amerikanen gericht, anderen beschrijven meer een algemene toestand, zoals in “Break the Glass” (Everyone is acting normal. But no one’s sleeping through the night). In de eerste helft van het album blijft het helaas allemaal nog wat op de vlakte. De energie is er al, maar het memorabel songmateriaal blijft uit. De nummers klinken nog allemaal wat dertien in een dozijn.

Maar niet getreurd, eenmaal aangekomen bij de zesde track, “Erasure”, breekt het album wel degelijk open. Vanaf dan is ieder nummer raak. Bij “Erasure” wordt de achtergrondzang verzorgd door Stephen Merrit (van The Magnetic Fields) en Katie Crutchfield (beter bekend als Waxahatchee, dit nummer had door haar geschreven kunnen zijn). Ook noemenswaardig is “I Got Cut”, vorig jaar al uitgebracht als single ten voordele van Planned Parenthood. Naast de duidelijke pro choice boodschap is er ook meteen een steunbetuiging aan klokkenluider Chelsea Manning ingewrongen. Uit alle nummers op de plaat heeft deze nog wel het grootste protestgehalte.

Ook hun eigen invloeden worden niet vergeten. Zo is er het nummer “Reagan Youth”, genoemd naar de Amerikaanse anarcho-punk band uit de jaren ’80 (toen Ronald Reagan nog de taak op zich nam om progressieve jongeren pissig te maken). Je zou Superchunk dan ook als een iets zachtere en toegankelijkere versie van de hardcore bands uit dat decennium kunnen zien. Het nummer zelf loopt als een trein en zorgt voor het meest meezingbare refrein van de hele plaat. Maar het beste is dan nog voor het laatst bewaard. “Black Thread” heeft een ijzersterke, meeslepende melodie en het nummer wordt afgemaakt door de erg geslaagde, meerstemmige zang. Waar er eerder op de plaat nog een tekort was aan memorabel songmateriaal, worden we hier op onze wenken bediend.

What a Time to be Alive is zonder twijfel het beste album dat de band sinds hun comeback op ons losliet. Het album is voorbij voor je het weet. Ruim een half uur lang wordt de voet nauwelijks van het gaspedaal gehaald en krijgen we het ene poppy nummer na het andere voorgeschoteld. De vaak cynische teksten vormen dan een interessant contrast met de vitaliteit van de muziek. Deze plaat klinkt alsof het gemaakt is door muzikanten die nog niet eens geboren waren toen Superchunk hun populairste platen afleverde. Ze mogen dan al aan hun elfde album toe zijn, toch zouden deze nummers gemaakt kunnen zijn door een pak twintigjarigen. Daar klinkt het nog scherp, energiek en jeugdig genoeg voor.

Twitter

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Superchunk - "Everybody Dies"

Superchunk bestaat ondertussen 35 jaar. De band, die in 1989 werd opgericht door Mac McCaughan en Laura Ballance, heeft al talrijke albums…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Tom Walker - "Better Half of Me"

Tom Walker is bezig aan een luxe-editie van zijn album What A Time To Be Alive en heeft, naast de tracklist, ook…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.