Op 16 februari 2018 stond Marmozets nog eens in België. De band kwam er zijn tweede album Knowing What You Know Now voorstellen. De band is het in eigen land gewoon om in grotere zalen te spelen, maar trapte in de AB Club voor iets meer dan tweehonderd man zijn Europese tournee af. Het werd een show waarin frontvrouw Rebecca Macintyre zich voortdurend smeet en de tempowisslingen en breaks in het gitaarwerk heel frequent naar voor kwamen. Het gevolg was een intense show waarin het publiek en band als één familie naar buiten kwam.

Openen mocht Rumours, een vreemde keuze omdat de band helemaal geen gitaren gebruikt in zijn muziek. Wat er wel ontstond was een lugubere sfeer waarin duistere synths ons overnamen en wij het donkere omarmden. Gelukkig was er af en toe ook plaats voor een streepje zon, maar het waren vooral de penetrerende bassen die ons doormidden kliefden. Frontvrouw Hannah Vandenbussche wist met haar betoverende stem een soort van Björk-esque sfeer te creëren op een pikzwarte muzikale stemming. Fijne band die wij wel wat zien doen in de toekomst, maar als opener voor Marmozets zagen we toch veel fans vreemde ogen trekken.

Marmozets dan maar, de band komt vol zelfvertrouwen op het podium en al meteen gaat Rebecca Macintyre bijna het publiek in. Ze staat op de rand van het podium en geeft iedereen die vooraan staat al meteen een hand. De band met het publiek is vanaf het begin gezet en daaom eten heel wat fans niet veel later uit haar hand, en dat blijft naar mate de avond vordert. “New Religion” is toepasbaar want het lijkt alsof de frontvrouw hier de profeet is waar iedereen naar luistert. Het is wel een atypische profeet die soms wat duiveleske schreeuwen bovenhaalt, maar dat vinden wij allemaal oké.

Macintyre kan iedere song uitbeelden alsof het niets is, en dat zorgt er voor dat ze een streling voor het oog is. We genieten van hoe ze op het podium staat waardoor dit de show naar een hoger niveau trekt. Met “Habits” volgt meteen een eerste meezingmoment, iets waar “Is It Horrible” makkelijk op doorgaat. We zien dat het publiek zich amuseert, maar het heeft een energieboost nodig om echt te ontploffen. Die krijgen we na enkele nummers met “Move, Shake, Hide”, een eerste moshpit is een feit en wij begeven ons bedachtzaam naar achter. Vanaf dit moment is het publiek uit zijn kooi en kan het de prooien gaan aanvallen.

Het is weliswaar moeilijk om een goeie moshpit te hebben op de dynamische nummers van de band. Ze spelen op zoveel verschillende tempo’s in zo’n korte tijd dat het publiek niet altijd op dezelfde maat kan blijven dansen. Op zich toont dit wel de sterkte in de muzikaliteit van de band. Niets is vanzelfsprekend en ze laten het publiek dan ook denken terwijl ze zich volledig geven. Die verbondenheid met het publiek is iets wat de hele avond wordt doorgetrokken. “Insomnia” is de eerste ballad in de set en daarmee verdwijnt Rebecca in het publiek. Dit had ze beter niet gedaan want hierdoor stelt ze zich fragiel op en we horen dan ook een minder toonvaste stem. Dit is jammer, want wanneer ze haar screams bovenhaalt, worden we echt omver geblazen, misschien in het vervolg die ballads gewoon weglaten.

Het was wel een aangenaam rustpunt, want de personen die zich constant aan het geven waren, konden nu even weer tot rust komen om bij “Meant To Be” weer volop te gaan. Hierop toont Macintyre haar talent door een gigantische schreeuw boven te halen die ons kippenvel geeft van kop tot teen. “Play” was de eerste single van de nieuwe plaat die ook een iets meer poppu klinkende kant van de band toonde, maar het moet live niet onder doen. Het klinkt even intens en stevig als al de rest van de avond. Soms is het wel eens wat trager en mist de set wat energie, maar wanneer dit gebeurt, krijg je telkens weer een onverwachte twist in de muziek.

‘We love the haters’ verklaart Macintyre waarna ze “Why Do You Hate Me” inzet. Het hoogtepunt van de set waarin iedereen zijn haat en liefde naar buiten laat komen. Even alle stress lossen en gewoon alles geven. Meteen daarna verklaart de band ook, tamelijk emotioneel, dat ze tevreden zijn om nog eens in zo’n kleine zaal te spelen. Dat hadden wij al de hele show gezien want het lijkt alsof de frontvrouw met iedereen in de zaal een persoonlijke band wil hebben. Naast de frontvrouw is ook de drummer een opvallend figuur. Naar het einde van de show heeft hij zijn t-shirt uitgedaan en tijdens het optreden hitst hij het publiek ook altijd op. Een beetje de plezante kerel in de bende zouden we zomaar zeggen. De rest van de band is iets minder expressief, maar speelt daarom niet minder strak.

Het einde van de set, is zoals hij begon: furieus en losbandig. “Major System Error” zorgt voor de aanstekelijkste baslijn van de avond terwijl “Captivate You” nog eens alle emoties bovenhaalt (vooral bij één fan die echt alles geeft). Het einde betekent ook traantjes, en we zien dat Macintyre het oprecht moeilijk heeft. Dit vinden wij als muziekliefhebber dan ook zeer oprecht en eerlijk. Als je nog steeds emotioneel wordt van shows te spelen, na zeker al honderden concerten te hebben gespeeld, dat is enkel weggelegd voor bands die echt een band voelen met het publiek. Wij voelden de band met Marmozets hard en zijn dan ook tevreden dat we de show gezien hebben. Een furieuze frontvrouw, de nodige portie liefde en vooral vette gitaren maakten het plaatje compleet.

Setlist:

New Religion
Habits
Is It Horrible
Battery
Move Shake Hide
Weird & Wonderful
Insomnia
Meant To Be
Particle
Play
Suffocation
Born Young & Free
Lost In Translation
Run With The Rhythm
Why Do You Hate Me?
Major System Error
Captivate You