De Vooruit weet elk seizoen opnieuw een spraakmakend en eigenzinnig programma samen te stellen, ook op muzikaal vlak. Een van die namen is Circuit des Yeux, de muzikale identiteit van Haley Fohr. Gisteren stond ze samen met haar band en voorprogramma TALsounds in de Gentse concertzaal om haar recentste album Reaching For Indigo voor te stellen. Het beloofde een heftig concert te worden waar de verwachtingen hoog gespannen voor waren.
Er waren al flink wat nieuwsgierigen die zich op de stoeltjes van de balzaal installeerden om TALsounds niet te missen. De wereld die Natalie Chami in haar eentje neerzette sprak dan ook enorm tot de verbeelding. Ze wurmde zich tussen allerlei synths, effectpedalen en ander elektronisch materiaal om haar muziek tot leven te laten komen. Het geluid dat ze door de zaal liet weerklinken was wonderlijk. Met het grootste geduld schiep ze laagje na laagje in haar klankenveld en vormde ze een etherische golf muziek die doorheen je ziel straalt. Mede dankzij haar ijle stem en bijzondere harmonieën klonk haar werk sereen en meditatief, maar net zoveel gracieus en geëmotioneerd.
In al die rijkelijke ambient wist ze ook veel variatie te brengen. Gehuld in een enkele lichtbundel lijnde ze ook duidelijke thema’s af die ze liet groeien om daarna abrupt weer te snoeien. Het optreden van TALsounds was veel meer dan een opwarmertje, het was een plechtige muzikale ervaring om de avond mee te beginnen.
Verhuld in duisternis en het geluid van sombere elektronische tonen ontwaakte het optreden van Circuit des Yeux. ‘Brain shifting like a tidal wave / closest to the sun you’ve been’, zingt Haley Fohr op “Brainshift”. Een kenmerkende regel tekst, want in de Vooruit stelt ze haar recent album Reaching For Indigo voor. Een album dat ze schreef na een intense avond twee jaar geleden waar ze instortte om er vervolgens als een bevrijd persoon er uit te komen. Dat gevoel werd gisteren ook gedragen in haar muziek en de dynamiek van het optreden.
Zo zorgde het magistrale “Black Fly” al voor een eerste hoogtepunt. Uit haar twaalfsnarige gitaar wervelde een verfijnd geluid, maar dat is lang niet het enige element dat de muziek van Circuit des Yeux zo treffend maakte. Ondertussen staat de unieke innemende stem van Haley Fohr bekend als haar handelsmerk. Het is namelijk een geluid dat uit het diepste van haar ziel lijkt te komen, een overweldigende kracht. Het stuurt alle bruuske bochten die zij en haar band nemen.
Over de band gesproken: deze leverde een enorme meerwaarde aan Circuit des Yeux, zelfs een sleutelrol. Ondanks de kleine bezetting, was het geluid bijzonder imposant. De contrabassist was heel creatief en wist allerlei geluiden te maken die tegendraads waren en net daardoor zo mooi met de rest van de muziek aansloot. Daarnaast had de drummer een drijvende kracht en legde hij ook interessante structuren. Zijn drumstel klonk niet zoals je het gewend bent. De klanken die eruit kwamen hadden veel meer punch en hij speelde er naargelang ook zo op. Er leek wel een onlosmakelijke connectie te zijn tussen de muzikanten die de wereld van Circuit des Yeux voedden en vice versa.
Een ander nummer dat uitblonk in schoonheid en gevatheid was “Paper Bag”. Op het album werd het ingeleid door lagen fonkelende synths, maar deze keer zorgde de drummer en de bassist voor een meer aardse start. Vervolgens barstte het nummer uit in Fohrs rammelend en intens gitaarspel. ‘Stick your head into a paper bag and see just what you find’, zingt ze herhaaldelijk in allerlei ontzettend zware melodieën terwijl ze een complex ritme uit haar gitaar tovert. In het beetje licht dat uit de trippy projecties komt lijk ze het ervan af te brengen alsof ze het met de grootste vlotheid doet. Alle emotie die ze in haar stem legt bewijst echter het tegendeel. Ze werpt heel haar ziel in de strijd.
Nog experimenteler werd het tijdens nummers als “Philo” en “A Story of This World Part II”. Of het nu met etherische geluiden, dreunende contrabas of krakende gitaren was, de stem kwam in elke climax naar boven als hetgeen wat alles op een prachtige manier verschroeide of deed exploderen. Het is bijzonder hoe Haley Fohr hierbij zoveel creatieve manier gebruikt: van diepe zang tot pure improvisatie met geavanceerde zangtechnieken die je nooit of te nimmer op een regulier optreden zou horen.
Wanneer het einde van het concert naderde, kregen we nog enkele serene nummers te horen. Op “Geyser” kwamen patronen terug van het gitaarspel op “Paper Bag”, maar deze verweefden zich in een totaal andere thematische en muzikale context. “Falling Blonde” zorgde dan weer voor één van de meest beklijvende momenten. Het leek op een heel beeldende, maar metaforische manier het overlijden na een verkeersongeval te beschrijven. ‘Every light’s turning green for you / Young blonde falling down’, klonk het terwijl de dreunende instrumentatie de zaal volledig in verwondering kreeg.
Het concert mocht dan wel aan de korte kant zijn, maar het had wat ons betreft de perfecte lengte. De sfeer die Circuit des Yeux neerzette was zo intens en overweldigend dat meer niet nodig was om ons eventjes mee te voeren naar hun wereld. We waren blijkbaar niet de enigen, want de volledige balzaal leek helemaal aangegrepen te zijn door de emoties die de groep door de zaal deed stromen. Een optreden dat de hoge verwachtingen volledig inloste en deed bezinnen.
