Eind vorige week verscheen het nieuwste album van Hookworms, een album dat ondertussen overal bejubeld werd. Het werd dus hoog tijd dat we de band uit Leeds nog eens aan het werk zagen. Hun krautrock ruilden ze op Microshift in voor electronica die heel toegankelijk klinkt. Nu dat evenwicht tussen de twee vinden, is altijd iets moeilijk maar in Nest wisten daar heel goed in te slagen. Door zowel experimenteel, elektronisch en heel stevig te klinken wisten ze ons helemaal mee te krijgen in het verhaal.
Openen mocht Virginia Wing, een jonge band uit Londen. De groep bestaat uit twee muzikanten en één zangeres. Op zich lijkt dit een normale bezetting, ware het niet dat de zangeres niet zo’n straffe stem heeft. Hierdoor werd je meer afgeleid door de stem waardoor de instrumentale sterkte wat benadeeld werd. Nochtans geeft de frontvrouw zich volledig bij ieder nummer en kan je echt zien dat ze zich amuseert, vocaal is het gewoon niet sterk genoeg, jammer.
Gelukkig hadden we de hoofdact van de avond nog niet gehad. Hookworms wist wel een bepaalde buzz te creëren in Gent wat er voor zorgde dat de zaal dan ook aangenaam vol nieuwsgierigen liep. De band wond er geen doekjes om en vijf minuten voor hun officiële starttijd hoorden we al “Negative Space” door de luidsprekers klinken. De openingstrack van hun nieuwste plaat wist ook van bij het begin de toon te zetten voor hun show. De vele instrumenten en het vreemde synthgeluid zorgen voor een aanstekelijk geluid en meteen zien we een deel van het publiek al wat dansen, die danspasjes zullen gedurende het volledige concert niet meer verleren.
De band lijkt klaar om ons de eerste drie nummers van hun nieuwste plaat meteen voor te schotelen, want al snel volgt “Static Resisance” een nummer met meer gitaren die mooi volgen op het “Negative Space”, kort maar snedig en dat zorgt er voor dat er een leuke diversiteit in de set ontstaat. Die diversiteit toont zich eigenlijk doorheen de volledige set. Hier horen we eens wat stevige rocknummers, daar horen we wat uitgesponnen synths die wat meer op het experimentele inspelen. Het evenwicht daartussen vindt de band weliswaar niet want in het begin krijgen we vooral de aanstekelijke nummers om daarna over te gaan op het meer experimentele.
Dat experiment begint bij “Each Time We Pass” waarbij we Virginia Wing nog eens het podium zien betreden. Eigenlijk is dit het minste nummer uit de set, maar het zet wel de toon voor het einde van de show. Daarbij nodigt de band een saxofonist uit op het podium die heel dreigend klinkt in combinatie met de vrolijke synths die we voorheen al kregen. Het zorgt er voor dat we een apocalyptisch beeld van Hookworms krijgen en tegelijk ook wel met open mond naar de durf van de groep staan te kijken. Het is namelijk niet niets om zomaar te experimenteren op het einde van de set nadat je constant leuke indierocksongs bracht met soms een stevige input. Het leek wel een grote trip waarbij je in het begin vooral gelukkig en vrolijk doorheen je avontuur gaat om uiteindelijk in de donkerste plaatsen van deze planeet te belanden naar het einde van je trip toe.
In het midden van de set horen we vooral stevige rocksongs die ons helemaal meenemen en hier en daar ook wat electropop die experimenteel klinkt. Op bepaalde momenten denken we zelfs dat de frontman van Hookworms een nieuwe James Murphy is, maar Hookworms heeft net een veel psychedelischere input waardoor ze steviger klinken en tegelijk ook minder toegankelijk. Toch zijn die nieuwe songs net hun deur naar een breder publiek en dat merk je wel. Iedereen die bij de nieuwe songs aan het dansen gaat, blijft ook bewegen bij wat ouder werk. De band weet goed hoe ze de twee aan de man moeten brengen en komen live hierdoor ook overtuigender over.
Op het einde donker en experimenteel, in het begin toegankelijk en aanstekelijk. Er zit een duidelijke lijn in de muziek van Hookworms. Wij zijn vooral benieuwd wat dit in de toekomst zal geven. Wat wij hier zagen is een band die klaar is om de wereld te veroveren. We geloven er alvast in want ze hebben de songs, ze weten live heel stevig over te komen met wat luide geluiden tot gevolg en laten vooral een onvergetelijke indruk na. Deze zomer op een festival te zien? Wij geloven alvast van wel, en dat zal een onvergetelijk feestje worden.
