Hij was nog een tiener toen hij in 2012 zijn selftitled debuutalbum releaste. Het album werd één van de meest verkochte platen in het Verenigd Koninkrijk en vormde het begin van een mooie carrière waarin hoogte- en dieptepunten elkaar vaak afwisselden. Zijn derde plaat kreeg weinig positieve recensies terwijl er enkele grave songs tussen zitten. De nog steeds zeer jonge Jake besloot daarom in 2017 weer een ander pad in te slaan en doet het voortaan voornamelijk akoestisch. In een bijna uitverkochte AB speelde de Brit bijna anderhalfuur voor een (soms ietwat té) enthousiast publiek.
Helemaal alleen op het grote podium van de AB… je moet het durven. Voor een halfvolle zaal mocht de Britse Georgie, gewapend met haar gitaar, aan haar set beginnen. We hadden nog nooit van de singer-songwriter gehoord, maar waren na de set positief verrast. Haar stemgeluid klinkt enorm warm en heeft in sommige stukjes een ruw kantje. Haar sobere nummers waren een schot in de roos en konden net door de eenvoud tonen dat het parels zijn. De songs “Too Much TV” en “Beer Money” waren de highlights van haar eerste show in België. Bij deze… ze mag absoluut terugkomen!
In oktober stond de sympathieke sunny boy nog in de Arenbergschouwberg te Antwerp. Iedereen die dat concert gemist had kreeg echter gisterenavond een herkansing om het talent aan het werk te zien in een nagenoeg uitverkochte AB Flex. Jake liet voor de nieuwste tour zijn band thuis en doet het voortaan alleen. Op het podium stonden geen grote decorelementen, maar wel een Perzisch tapijt met daarop een antieke stoel. Titeltrack van het in 2017 verschenen album Heart That Strain was het eerste nummer dat Jake speelde toen hij op de stoel plaatsnam. Het is meteen ook één van de beste nummers van het album.
Ondanks een kleine fout klonk het nummer subliem.
“How Soon The Dawn”, ook een nummer van de nieuwe plaat, evenaarde het niveau van de opener en klinkt in de akoestische versie veel beter dan op de plaat, waar het wat meer als lift-lied overkomt. Het immens geliefde “Saffron” volgde en ook nu weer kunnen we enkel lovende woorden kwijt. Het publiek had er overigens zin in en slingerde luidkeels suggesties naar Jake’s hoofd. Hij lachte wat nerveus nadat voor een zoveelste keer ‘I Love You’ geroepen werd en nam nog eens een grote slok van zijn Gin-Tonic voor hij verder ging met zijn set. Zo speelde hij ook het nieuwe “Southern Rain”, een nummer dat met één gitaar minder folky klinkt en zo beter tot zijn recht komt.
Ook het oude werk werd niet vergeten en dat vond het publiek super. Zo werd “There’s a Beast and We All Feed It” niet alleen door Jake met passie gezongen, maar ook het publiek kon er wat van. Na zo een speciaal moment in de set, werd de set met “Broken” alleen maar intenser. Wat ons betreft de highlight van de set! Jammer genoeg verloor de set daarna lichtjes aan kracht en moesten we wachten tot de laatste twee nummers eer we terug steil omhoog gingen. “Waiting”, de single met Noah Cyrus, is misschien ietwat overdramatisch, maar weet net daarom te boeien. Afsluiter was, hoe kan het ook anders, Jake’s grootste hit “Lightning Bolt”. Het publiek beloonde Jake achteraf met een luid en oprecht applaus.
Het concert van Jake Bugg voelde aan als een groot huiskamer concert. We verlieten de zaal met een gevoel alsof we net een familiefeest verlaten en zoals we weten zijn er op familiefeesten leuke en minder leuke momenten. Jake speelde volledig solo en wist toch de set min of meer overeind te houden. Wat opviel is dat de nummers van Heart That Strain aan kracht wonnen in de akoestische versies en zo meer wisten te overtuigen dan op de middelmatige plaat. Of het slecht was? Neen, dat niet… maar of we hem al beter hebben gezien? Zeker! De Brit is nog maar 23 jaar jong en kan dus nog alle kanten uit. Met vier platen op zak heeft hij al een mooie discografie op zak en heeft hij de mooiste plekken op aarde bezocht. De jonge man is een megatalent en dat toonde hij in de AB nog maar eens.
