Naar goede gewoonte organiseerden Afsnis, Raveyards en Trefpunt dit jaar opnieuw Winter GHOST, een Winters festival op Sint-Jacobs, Gent. Hun concept had zo mogelijk nog meer bekijks dan vorig jaar. Met een tiental concerten op locaties als het bovenverdiep van het Trefpuntcafé had de programmatie ons weer heel wat lekkers te bieden. Zo passeerden o.a. Drums Are For Parades, Rumours en The Guru Guru de revue en waren onze beren alleszins wildenthousiast. Hieronder sommen we voor jullie de acts op die voor ons in het oog sprongen.
Waar ONS de vorige editie voor een intiem ontwaken zorgde, gaf Extrafish een funky startschot. Met contrabas, drums, saxofoon en gitaar hielden ze de shwung er in. Het Zwitserse kwartet combineerde shuffles met reggae en Duitse teksten. Het ging vooruit en ze bleven boeien. Daarbovenop stonden ze niet gepland op de line-up; net voor het aanvangen van het hele gebeuren passeerden ze en vroegen of ze mochten meedoen. Een spontane beslissing die uiteindelijk perfect uitdraaide!
Daarna was het even andere koek. Janne Vanneste schotelde ons een fragiel bordje psychedelica voor en begeleidde zichzelf daarbij met een analoge synthesizer vanuit de jaren stillekes. Ze bracht één langgerekte song met een vrij lineaire structuur, die op bepaalde punten toch herkenbaar bleef. Voor de melodramatische luisteraar een must voor het oor, maar in open lucht en door de druipende regen kwam het niet volledig tot zijn recht. We zijn alvast benieuwd naar wat ze met haar band Monskopoli voor ons in petto heeft!
Na een kleine wissel in de programmatie begaven we ons richting de concertzaal van Trefpunt waar we het tweetal Peenoise aan het werk konden zien. Bij wijlen repetitieve elektromuziek die mooi aangevuld werd door een atypisch gitaarlijntje. Het tweetal bracht interessante elektro met snijdende bassen die je ondanks de kou quasi dwongen te bewegen. Peenoize smaakte naar meer!
Ondanks technische problemen kon het eclectisch popviertal Tristan even later toch hun ding doen. Echt een label op hun muziek plakken bleek minder eenvoudig dan gedacht. Tristan bevat elementen uit verschillende stijlen en bestaat uit vier kanjers van muzikanten die allemaal hun instrument meer dan meester zijn. Een aantal spacy synths, een jazzy drum en bas, en een stem uit de duizend zorgden voor twintig minuten die we nooit meer zullen vergeten.
In de Sint-Jacobskerk kwamen we voor het eerst een band bezichtigen, én wat voor één. Beraadgeslagen, bestaande uit Fulco Ottenvanger die later nog met Stadt moest optreden, en Lander Gyselinck van STUFF. De twee intussen gerenommeerde muzikanten in het Gentse konden op veel publiek rekenen, en lieten er dan ook geen gras over groeien. Door hun onfeilbare samenspel van synth en drum kroonden ze zichzelf tot koning van de groove. Stilzitten was uitgesloten!
Al van ver hoorden we de donkere tonen van The Guru Guru over Sint-Jacobs weergalmen. Menig nieuwsgierig bezoeker volgde zijn oren en werd overweldigd en als het ware omvergesmeten door de muur van geluid die The Guru Guru heet. Neem een ijzersterke ritmesectie, ingenieuze melodietjes en het rare dansje van een sterk presterende frontman en je krijgt het recept voor een muzikale trein die je 20 minuten lang omverwalste.
Voor de act van DWILD werden we verrast door het creatieve podium: Pieter de Wilde, ook gekend als drummer bij Raketkanon en Sioen, bracht zijn solo-project op de laadruimte van een rokende pick-up truck. Meer industrial dan dit kon het niet worden. Soms bezwerend, soms dreigend, maar meestal beukend: de blaffende beats van DWILD bleven achteraf nog eventjes rondspoken op het Sint-Jacobsplein. Hij bracht een overtuigende set met tweed nummers die ritmisch genoeg varieerden om onze interesse blijven op te wekken.
Van de ene solo-act naar de andere: Simon Segers bracht onder de natuurlijke echo van de kerk een knap staaltje percussie op een bedje van scheve samples. Met een beperkte drumopstelling haalde hij het onderste uit de kan. Zijn heel melodieuze en dynamische drumstijl wekte ieders oerritme tot leven. In zijn eenvoud schitterde Segers in deze bezwerende solo die uitmondde in een techno-climax waarop we, gezien de locatie en het vele volk, slechts in ons hoofd een rave-dansje placeerden.
De shaman hoppers van Rumours pakten hun optreden op een originele manier aan door de act te verdelen over de twee verdiepingen van café Afsnis. Ze begonnen hun set met een voor ons nog onbekend nummer dat hoogstwaarschijnlijk op hun debuutplaat Megamix zal staan. De sfeer zat goed en de zanglijn kon ons ook absoluut bekoren. Het onbekende nummer ging stilaan over in ‘Surface’, een ijzersterke song vanop de EP ‘Infant’. Live komt Rumours zeer krachtig over, keer op keer. Ook nu, wanneer de setting zeer atypisch was, kwam de muziek binnen als bom, om geen genoeg van te krijgen.
Van de dansende beren die gisteren mee op pad waren, had niemand op voorhand een idee over Nymphonic Orchestra. Nietsvermoedend stonden we te luisteren naar een soort voordracht van gedichten met wat muziek op de achtergrond, gemaakt door o.a. Brent Vanneste (Steak Number Eight) en Stijn Vanmarsenille (Future Old People Are Wizards). Wat we niet verwacht hadden, was dat de voordracht binnen enkele minuten volledig veranderde in een net niet op hol geslagen openluchtfuif. De beats waren enorm meeslepend en zodanig dansbaar dat niet bewegen amper mogelijk was. Had dit nog wat langer doorgegaan, was de boel gewoon ontploft geweest.
Fulco en Simon waren al opgewarmd van hun vorige shows, wat resulteerde in een intense en enthousiaste set van Stadt. De kerk deed de dromerige stukken nog meer uitzetten waardoor die één grote space-tent werd. Door de bijzondere locatie kregen hun songs een iets psychedelischer kantje, en hoorde je ook hoe dit invloed had op de muzikanten zelf. Alles leek iets langer uitgesponnen, en het leek alsof de nummers in één grote jam sessie aan ons voorbij gingen. De ideale laatste trip net voor de genadeslag van de twee laatste bands.
Future Old People Are Wizards bracht in de container tegenover Trefpunt enkel maar nieuwe nummers, die ook op hun volgende album zullen komen. Na eerst wat feedback en ongewenste fluittonen vloog het drietal er stevig in, met Sylvester Vanborm aan het ritmische stuur. De nummers gingen als een trein aan je voorbij, maar dan met enkele serieuze spoorveranderingen tussenin die je als luisteraar aandachtig hielden. Het ging loeihard, waardoor het soms wat onbeheerst klonk, maar de nummers hebben hoe dan ook veel potentieel. Nieuw album, laat maar komen!
Op het einde van de avond zakten we een laatste maal af naar café Afsnis voor de kleppers van Drums Are For Parades. De heren hadden, ondanks de bijtende koude, schijnbaar geen moeite om elke aanwezige op Sint-Jacobs hardhandig bij hun nekvel te grijpen en mee te sleuren in een wervelwind van de ene riff na de andere. Geen tijd voor adempauze, moeten de heren gedacht hebben. Hun 20 minuten waren jammer genoeg vliegensvlug voorbij. Mening van onze beer? Dit smaakte naar meer!
