AlbumsRecensies

N.E.R.D – No_One Ever Really Dies (★★½): Een gemiste kans

AlbumsRecensies

N.E.R.D – No_One Ever Really Dies (★★½): Een gemiste kans

Naast enkele geestige nummers als “Lapdance” en “She Wants To Move” is N.E.R.D. vooral bekend van hun frontman die luistert naar de naam Pharell Williams. Dit is de man die N.E.R.D. zeven jaar radiostilte gunde om zijn eigen mega imperium op te bouwen. Williams heeft ondermeer een eigen kledinglijn, is mede eigenaar van G-Star, ontwierp hoeden en tassen voor het chique Louis Vuitton en was jurylid in The Voice USA. Bij het horen van de naam Pharell Williams denken we dan ook steeds meer aan het merk, dan aan de artiest zelf en juist op dat moment dreigt het fout te lopen. Niet dat mainstream iets fouts is, maar als artiest dreig je je geloofwaardigheid mondjesmaat toch te verliezen. Het is dan ook te hopen dat nieuwe plaat van N.E.R.D. de reddingsboei is om uit een oceaan van middelmatige popmuziek gered te worden.

Met “Lemon” levert N.E.R.D. al meteen een voltreffer. De ondertussen gekende eerste single klinkt opgefokt met snedige beats uit de drum machine, iets wat we niet meteen aan N.E.R.D. hadden durven linken. De passage van Rihanna is echter het grootste succes van het nummer. Dat ze een stevig eindje kan rappen bewees ze al vaker, maar hier steelt ze andermaal de show. Zonder haar inbreng kreeg de waarde van dit nummer ongetwijfeld een stevige deuk.

“Deep Down Body Thurst” gaat niet verder op hetzelfde veelbelovende en beukende elan van “Lemon”. Er volgt een poppy nummer, die zo luchtig klinkt dat het nog amper voelbaar is. De bedoeling achter dit nummer is echter wel duidelijk en dat is dansbaar, speels en catchy willen zijn, maar de gebruikelijke “Hey” en “Oh” zijn geen garantie om deze bijvoeglijke naamwoorden eer aan te doen. Voor het derde nummer op de plaat kiest N.E.R.D. ervoor om samen te werken met Gucci Mane. Het nummer “Voilà” werd geboren, maar werd er eentje die maar weinig aandacht verdiend. Ook de bijdrage van Mane dringt niet echt tot ons door.

Na drie nummers lijkt er al wat teleurstelling te zijn waargenomen, maar we denken “Iedereen verdiend een herkansing” en zo luisteren we gedwee verder naar “1000”, een nummer die ons terug wat hoop heeft. We hebben N.E.R.D. het liefst opgefokt met een rare twist in de vorm van pompende synths en daar lukt “1000” wel degelijk in. Kortom een geestig party nummer, maar ook niet meer dan dat. Iets waar we naar uitkeken was de samenwerking met Kendrick Lamar. Met “Don’t Don’t Do It” brengen King Kendrick en Williams een uitgestelde hit, die werkelijk niet verveelt. Het nummer schenkt ons een gezellige R&B-sfeer, die al snel overgaat naar een zomerse vibe. De klasse druipt er van af.

Dat herhaling in muziek een enorme kracht kan zijn is al meermaals bewezen, maar bij “ESP” is dat duidelijk niet van toepassing. De tekstuele en muzikale herhaling bij “ESP” werkt niet therapeutisch, maar laat je gefrustreerd achter. Eén luisterbeurt is meer dan voldoende om dit losse zand door de vingers te laten glippen. Voor “Rollin’em 7’s” werkt Williams deze keer samen met de geniale André 3000. Ook dit nummer lijkt wat last te hebben van herhaling, maar de diepe clubbeats maken het gedeeltelijk goed. Ook André 3000 kan het nummer niet naar een hoger niveau tillen, ook al is zijn inbreng wel het lichtpunt in dit nummer.

Kendrick Lamar duikt ook bij “Kites” opnieuw op en dit keer samen met M.I.A. Een nummer die opnieuw barst van de beats en de diepe clubsounds, maar wat na afloop van “Kites” vooral opvalt, is het gevoel dat we net naar een nieuw Kendrick Lamar nummer hebben geluisterd in plaats van een nieuw N.E.R.D. nummer. De ene superster lijkt zijn ego even aan de kant te zetten om plaats te maken voor de heerser van de hedendaagse mainstream hiphop. “Ed Sheeran is een garantie op succes”, dat moet Williams gedacht hebben en zo geschiedde, ze schreven het nummer “Lifting You”. De laidback-vibe is all over the place en de Jamaicaanse toets is nooit veraf. Het nummers probeert catchy te zijn door middel van een vrolijke streep gekapte synths, maar echt in de zone zijn we nooit. Het doet ons vreemd genoeg zelf denken aan Shaggy en nog steeds vragen ons nog af of dit wel een referentie mag zijn.

Op No_One Ever Really Dies horen we een enorme kwantiteit aan muzikaal talent, maar na het horen van N.E.R.D.’s vijfde studio album zijn we er zeker van dat dit niet noodzakelijk voor kwaliteit heeft gezorgd. De inbreng van de gastartiesten zijn dikwijls geforceerd en brengen vaak weinig tot niets bij aan het nummer. Met “Lemon” en “Don’t Don’t Do It” levert de plaat wel twee uitstekende nummers, maar het overige materiaal lijkt geen memorabele passage te zijn gegund in de muziekgeschiedenis. Het mag gezegd zijn, dat er sporadisch opflakkeringen zijn die ons doen terugdenken aan de band die ze tien jaar geleden waren, maar deze zijn slechts van korte duur. Het album lijkt dan ook een gemiste kans voor Williams om zich als artiest geloofwaardiger te maken. N.E.R.D. lijkt het contact van hun beginjaren grotendeels te zijn verloren en dat hadden we erg graag anders gezien.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single G-Eazy - "A Little More" (feat. Kiana Ledé)

Valentijn staat voor de deur en dat weet G-Eazy ook. Na zijn single “Provide” met Chris Brown en Mark Morrison brengt de…
Muzieknieuwtjes

Nieuwtjes van de week (29 oktober - 4 november)

  Elke week verzamelen we de beste nieuwtjes, zo blijf je op de hoogte van wat er beweegt in muziekland. Deze spooky…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Maggie Rogers - "Fallingwater"

Maggie Rogers is terug! 2017 was een knotsgek jaar voor de jongedame. Nadat ze plots de hemel werd ingeprezen door hitwonder Pharrell…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.