Het debuutalbum van Otherkin tintelt, fascineert en intrigeert door de catchy songteksten en de radiovriendelijke poprocknummers. Al zijn bandleden Luke Reilly, Conor Wynne, Rob Summons en David Anthony geen hemelbestormers van de huidige rockscène, toch zien we heel wat groeipotentieel in de band. OK, Otherkins eerste langspeelplaat, speelt het op veilig en levert sterke grungy tracks die de gemiddelde rockfanaat zullen bekoren, maar het valt te betwijfelen of velen nog naar het album zullen grijpen na een aantal keren luisteren.
Het zijn vandaag moeilijke tijden voor de klassieke rockbandformule (denk: loeiende gitaren, een stevige drum, catchy gitaar- en bassriffs ondersteund door een prikkelende mannen of vrouwenstem). Toch vormt het debuutalbum van het Ierse Otherkin een toegankelijk herkenningspunt voor liefhebbers van én een licht verteerbaar startblok voor beginnelingen in de (hard)rockmuziek. De band bestaat al sinds 2012 en releasete tot 2017 een handvol singles en een drietal EP’s bij het Ierse platenlabel Rubyworks Records. De invloeden van de band zijn meteen duidelijk: wat Weezer hier, wat The Subways daar, en, ja, misschien valt er zelfs wat old-school Green Day te bespeuren.
Vandaag dropten ze hun eerste langspeelplaat, OK, die een mooi uniform geheel presenteert van grungy garagerock, toegankelijke popteksten en opzwepende drumbeats waarbij je je handen en voeten niet kunt bedwingen. Het album weet een energiek momentum op te bouwen met de nummers “Treat Me So Bad”, “Come On, Hello” en hun bekendste single “Ay Ay”. Al is de krakende stem van frontman Luke Reilly een perfecte ondersteuning voor de rockende gitaren, de onderwerpen van de songteksten zijn vaak (te) doorzichtig en voorspelbaar. Zo gaan de meeste nummers over foutgelopen liefdes, hedonistisch gefeest en snelle manieren om geld te verdienen.
Na het iets rustigere nummer “’89” volgt het populairste nummer van de band, “Yeah, I know” – volgens ons ook het meest opzwepende, melodieuze en arguably beste nummer van het hele album. Het momentum van de eerste helft van OK verdampt geleidelijk aan na “Yeah, I know”, en dat is misschien het grootste probleem van dit album: de band probeert een intense rollercoaster vol emotie en bombastisch gefeest op te bouwen die ze maar moeizaam kunnen volhouden. Dat betekent daarom niet dat de tweede helft van het album slecht is – “Enabler”, “Razorhead”, “Bad Advice”, “I Was Born”, “REACT” en “So So” zijn goede rocknummers die perfect op zichzelf kunnen staan – maar de aanvankelijke vibe van het album is weg. De meeste luisteraars zullen dan ook snel afhaken na de eerste helft door de wat uniforme hardrockformule die als eenheidsworst aanvoelt.
De nekbrekende hardrock die Otherkin typeert in OK, zal al snel nood hebben aan stilistische variatie en experimentele kruiding om nieuwe oren aan te trekken. Of de band met nieuwer werk ook in nieuwe richtingen zal evolueren, blijft voorlopig echter de million dollar question.
Op 1 november stelt Otherkin hun nieuwste album voor in de Botanique, en dat belooft een gigantisch feestje te worden.
