Triggerfinger is back in business. Drie jaar na By Absence Of The Sun brengen de drie Belgische gentlemen hun nieuwe plaat uit. Het nieuwe album gaat door onder de naam Colossus en is experimenteler dan ooit. De lossere manier van creëren en hun goesting om nieuwe muziek te maken, is merkbaar.
Voor de nieuwe plaat trokken de mannen naar het zonovergoten Santa Monica in California om daar samen te werken met producer Mitchell Froom in zijn studio. De man heeft een CV waar bands als U2, The Black Keys en Arctic Monkeys op prijken. “Dat is geen kattenpis.”, denkt een beer dan. Onder Froom komt Triggerfinger af met een album dat onconventionele trekjes bevat en in één geheel soms een rariteitenkabinet lijkt.
Zo start de plaat met de titeltrack “Colossus” waar de baslijnen een funky groove neerzet waarmee je zo door een muur breekt. Wij zijn wakker geschud. “Flesh Tight” is er eentje dat de vergelijking met The Black Keys niet leggen, onmogelijk maakt. “Candy Killer” is een heuse paringsdans naar het vrouwelijke geslacht toe, in muziek en lyrics. “Upstairs Box” doet ons dan weer terugdenken aan de old fashion, ruige Triggerfinger waarvoor we allemaal al wel eens in zwijm vielen.
Er zijn ook mindere songs op het album. Waarom er bijvoorbeeld kampvuurgitaren op “Afterglow” staan, blijft een raadsel. De gitaarsolo die er af en toe inkomt doet ons enkel maar meer vragen stellen. Ook het voorlaatste nummer “Steady Me” is het levende bewijs van heel dat rariteitenkabinet waarover we het al hadden. Tijdens “Breathlessness” verdrinken wij bijna in de hoeveelheid gitaren. Op zich niet slecht, maar er zit nogal weinig samenhang in.
“That’ll Be The Day” is dan weer een verademing. Het begin doet ons geïnteresseerd de oren spitsen door de lokroep van mysterieuze gitaren. De song bevat verder mooie tempowisselingen die nooit vervelen. “Bring Me Back a Live Wild One” lijkt wel het product van geslachtsgemeenschap tussen Iggy Pop en Guns ’N Roses. “Wollensok Walk”, waarmee de soms vreemde plaat afsluit, klinkt net als een dronken cowboy die uit het saloon wandelt tijdens een spaghettiwestern.
Tevens is “Wollensok Walk” het ook de perfecte referentie voor de plaat: een blij weerzien met hier een daar een hoek af. Op Colossus laat Triggerfinger een kant zien die we ervoor nog niet hebben mogen bewonderen. Soms staan we verbaasd te kijken, maar meestal moeten we toegeven dat al dat geëxperimenteer wel enkele goede songs heeft gebaard. Uiteindelijk zou een tweede By Absence of the Sun gewoon saai zijn.
Intagram / Twitter / Facebook / YouTube / Site
