Gisteren was het startschot van een alweer driedaags groot feest in het Minnewaterpark te Brugge. De affiche van Cactusfestival wordt ieder jaar beter en ook dit jaar wisten ze alweer enkele exclusieve namen naar ons land te krijgen. Op de eerste dag stonden bands als Michael Kiwanuka, Richard Ashcroft en Roisin Murphy geprogrammeerd. Speciaal voor jullie sommen we even onze hoogtepunten van dag 1 op.
1. Tamino
Bij onze aankomst aan het Minnewaterpark, waren het de enorm lange rijen aan de ingang die ons als eerste opvielen. Na even na te denken, hadden we al snel door dat al deze mensen hier allemaal zo vroeg aanwezig waren om hun favoriete krullenbol een hart onder de riem te steken. Het spijtige was, dat de rijen zodanig lang waren, dat we een groot deel van Tamino’s show hebben moeten missen. Desondanks wist Tamino ons met amper vier nummers muisstil te krijgen en het bleef niet bij ons alleen. De weide heeft voor een opener nog nooit zo afgeladen vol gestaan en dat is al een prestatie op zich. Habibi klonk zuiverder dan ooit tussen de bomen van het Minnewaterpark, prachtig moment.
2. Het Zesde Metaal
Dat Het Zesde Metaal populair is, was al duidelijk, maar gisteren op Cactusfestival werd dit nog maar eens bevestigd. De weide stond letterlijk bomvol en iedereen stond met heel veel enthousiasme te genieten van misschien wel de sympathiekste frontman van de ganse avond, Wannes Cappelle. Op een bepaald moment vroeg Wannes aan het publiek om de schoenen uit te trekken en deze in de lucht te steken, waarop het publiek netjes gehoorzaamde. Nummers als “Ploegsteert” en “Gie, Den Otto En Ik” werden zonder enig probleem meegezongen, maar het ultieme hoogtepunt werd als voorlaatste gehouden. “Naar De Wuppe” zorgde voor het eerste grote meezing moment van deze editie van Cactusfestival en dit terwijl Het Zesde Metaal op het podium stond te glunderen en te stralen. Leuk optreden!
3. Michael Kiwanuka
Michael Kiwanuka was enkele jaren geleden razend populair met z’n wereldhit “Home Again”, een lied dat hij nu voor de tweede keer in z’n carrière op Cactusfestival mocht komen spelen. Al snel was het de stem van frontman Michael zelf, die ons wist te overtuigen. Toch verslapte onze aandacht halverwege de set, aangezien de nummers net niet scherp en net niet snedig genoeg werden gebracht. Het kwam precies nogal traag op gang en dat werd dan dus ook snel als saai ervaren. Toch mocht Michael Kiwanuka zeker niet ontbreken tussen onze hoogtepunten van de dag, aangezien hij met het nummer “Love & Hate” heel het park stil heeft gekregen. Het was overduidelijk dat heel wat mensen op dit ene lied zaten te wachten en toen dit langverwachte moment effectief aan het gebeuren was, zag je iedereen met volle teugen genieten.
4. Richard Ashcroft
Richard Ashcroft is natuurlijk gekend als frontman van de legendarische Britse band The Verve. Dat deze man dan ook naar Brugge afzakte, vonden we al ongelooflijk gek. Maar om hem dan nog eens de grootste hits van The Verve te horen spelen, dat was gewoon fenomenaal. Richard zweepte het publiek van begin tot einde op en deed waar hij goed in was, entertainen. Gewapend met z’n zonnebril liep hij van links naar rechts terwijl hij predikte over liefde en hoop. Nummers zoals “Lucky Man”, “Music Is Power” ” en natuurlijk “Bittersweet Symphony” zorgden voor de hoogtepunten van z’n set en wisten gans het publiek zowel te ontroeren als te laten springen. Dit was zonder twijfel het beste optreden van de ganse avond en Richard Ashcroft bewees dat hij na al die jaren z’n skills zeker nog niet is verleerd.
5. Roisin Murphy
Roisin Murphy had al de reputatie om live heel vreemd te zijn en dat heeft ze gisteren nogmaals bewezen. We wisten niet zo goed wat we van haar set moesten verwachten en we denken dat we niet de enige in de mensenmassa waren met diezelfde onwetendheid. Het eerste halfuur van het optreden bevatte dan ook niets van diepgang en niets van toegankelijke melodieën, het klopte gewoon niet. Dit resulteerde in een beschamend applaus en heel veel vreemde blikken richting Roisin Murphy en haar band. Haar aandeel in het optreden was het eerste halfuur ook niet zo groot, het enige wat ze deed was van kostuums verwisselen en gekke hoeden en brillen opzetten. Op het moment dat de band “Forever More” inzette, ontplofte de ganse weide. Het publiek kreeg eindelijk waarop ze stonden te wachten en dat werd dringend tijd. Vanaf dit moment maakte het optreden een ganse ommekeer en opeens had Roisin Murphy iedereen mee. Een set met een heel zwak begin maar een fantastisch einde met “Forever More” als groot kantelpunt.
