Op dag 6 bij Les Nuits mocht Brussel Shitkid, Halehan en Asgeir verwelkomen. Met Ijslandse vlaggen en t-shirts als ‘Straight Outta Reykjavik’ en ‘Lost in Iceland’ waanden we ons ondanks de zomerse temperaturen toch in het koele Noorden. En die koele sfeer bleef ook als een wolk boven de muziek hangen, waardoor de avond geen topper werd.
De Zweedse Shitkid was de eerste act deze avond. Voorstanders noemen haar een anti-popster of een ophefmakend icoon, wij zullen in onze woordkeuze veel minder positief zijn. De twee vrouwelijke bandleden droegen kledij zoals Britney droeg in “Oops, I did it again” en maakten een slechte indruk met hun arrogante en verveelde indruk. Met nummers die “Sugartime” en “Poobrain” heten voelden we ons op een Prom Night van de Canadese tienersessie Degrassi. En ja, zij waren de slechte liveband. Dit leek toch iets te grof om neer te schrijven, maar toen de leadvrouw al kontschuddend headbangde tijdens in “I wanna Go to LA” konden we niet anders. Er was dan ook luid applaus toen ze zei dat ze aan het einde waren gekomen. Iedereen dacht waarschijnlijk hetzelfde als Smeagol: ‘Leave now, and never come back’!
Nadien was het de beurt aan Halehan. Het eerste wat opviel was zijn bescheidenheid, wat enorm clashte met de vorige band. Hij is een Belgische artiest die net zijn eerste EP Maia uitgebracht heeft. Zijn muziek wordt omschreven als een combinatie tussen pop en elektro met experimentele invloeden, waardoor hij live enorm gelijkt op Oscar and the Wolf en the XX. Ondanks dat hij als getalenteerd wordt omschreven, komt dit in het echt toch niet echt over. Het begint heel rustig, waardoor het eentonig blijft en het repititief aanvoelt. Enkel in de laatste twee nummers kan hij eruit springen door energieker en dynamischer te spelen waardoor het publiek uiterst enthousiast reageert. We horen nog van hem, dat is zeker!
En toen was het aan de beurt aan de Ijslandse Asgeir. Hij begon met het mooie “Haerra”, heel opzwepend, en de toon was meteen gezet. Hoge verwachtingen, check. Zijn toonvaste en speciale stem komen hier prachtig in uit en vervullen het hele Koninklijk Circus. Dit niveau kan hij doortrekken tot het volgende nummer “Here Comes The Wave In”. Hij vaart foutloos en krachtig, zoals enkel een echte Viking dit kan. Nadien zwakt het af, met de songs uit de nieuwe plaat Afterglow zoals “Underneath it”, “Nothing” en “I know You Know”. Waarbij het nieuwe album minder krachtig is in vergelijking met de eerste, In The Silence. De muzikanten kunnen niet genoeg pit in de muziek steken, waardoor het niet sterk of overtuigend genoeg gebracht werd. Het blijft allemaal heel braaf. Het is foutloos gespeeld, maar het voelde alsof we zaten te luisteren naar de plaat. Zonder meer.
Naar het einde toe wordt het dan weer beter, met toppers zoals “Kings and Cross”, “Going Home” en “Torrent”. Deze worden heel energiek gespeeld, daar is de pit terug! In deze oudere liedjes kunnen ze meer gevoel leggen in de muziek waardoor ze echt kunnen overtuigen. De dromerige muziek doet het publiek smelten (en niet enkel door de zomerse temperaturen in de zaal). Vooral bij “Going Home” moeten we af en toe naar adem happen en bij “Stardust” doet Asgeir onze harten sneller slaan. Bij deze nummers komt de coolness van de IJslandse Bon Iver naar boven, zeker als hij in “Stardust” zijn geweldig gitaarspel bovenhaalt. Alle vrouwen (en mannen?) in zwijm!
Deze avond was geen topper, maar we beleefden toch enkele momenten die ons zullen bijblijven. Terwijl Shitkid volledig in de lijn ligt van hun naam, denken we dat Halehan het wel gaat maken als hij meer podiumervaring heeft. Asgeir daarentegen was nog steeds het beste van de avond, maar kon toch enkel met de vorige plaat overtuigen. Zomerse temperaturen, absoluut. Maar of dit kwam door de muziek is maar de vraag. Op 9 augustus speelt Asgeir op Moods in Brugge.
Setlist:
- Haerra
- Here Comes The Wave In
- Underneath It
- Head in the Snow
- Nothing
- Afterglow
- Hamhljomur
- I Know You Know
- Kings and Cross
- Unbound
- Going Home
Bis
- Stardust
- Torrent
Ik vond Asgeir bij momenten vooral saai. Zijn nieuwste cd bereikt bijlange niet de hoogte van zijn vorige. Jammer. De oudere nummers waren heel sterk, de nieuwe zo zwak.