LiveRecensies

Paradis @ Botanique: Parijzenaars bezorgen Franse chanson met subtiele synths tweede leven

LiveRecensies

Paradis @ Botanique: Parijzenaars bezorgen Franse chanson met subtiele synths tweede leven

In een nagenoeg uitverkochte Orangerie (wie wil er nu geen ticketje naar het muzikale paradijs?), kijken mensen rond 20u geregeld op hun uurwerk. Het overigens diverse publiek kijkt vol ongeduld uit naar de nieuwste muzikale electropop hype uit Parijs. Na hun EP Couleurs Primaires (2015) komen Simon Meny en Pierre Rousseau vanavond hun eerste album Recto Verso (2016) aan het Brusselse publiek voorstellen. Is het Parijse flair of iets anders wat een laattijdige start veroorzaakt? Alleszins wordt het geduld van het publiek danig op de proef gesteld. Een twintigtal minuten later dan voorzien worden de lichten eindelijk gedoofd en start de muzikale overwinningstocht van Paradis.

Aangevuld met drummer en gitarist trapt de groep af met “Instantané”, dat door deze toevoegingen instrumentaler klinkt dan op het album zelf. Simon’s stem mist net als zijn voorzichtige gebaren nog een beetje aan overtuigingskracht. De vier krachtige spots die van achter de muzikanten de donkere zaal in schijnen, versterken het mystieke van de muziek. Na de opener vervolgt de groep met “Recto Verso”. Hier treden de synths dan weer meer op de voorgrond. De housy synths die Pierre vanachter de synthesizer produceert en de zeemzoete, fluisterende stem van Simon maken het geheel tot een perfecte blend van nostalgische pastelklanken. Ondertussen maakt de rookmachine overuren en zien we nog net onze muzikale helden als het ware uit de wolken opdoemen. Tijdens het filmische “Hémisphère”, dat gaat over de hang naar een ander halfrond (of andere bolvormige lichamen), legt de elektrische gitaar zwoele muzikale accenten.

Intiemer wordt het wanneer de zanger het publiek een inkijk biedt op zijn persoonlijke twijfels en donkere gedachten tijdens “Miroir (un)”. Gelukkig biedt de muziek een reddingsboei (‘Une chanson comme un miroir dans lequel je peux me voir’) aan kapitein Simon. Als de muziek lijkt uit te doven, borrelen de synths vanuit het diepe donkere water traag op om uit te monden in een pompende beat die overgaat in “Miroir (deux)”. De twee songs vervloeien als het ware in elkaar tot één geheel. Ook hier zijn de donkere gedachten niet altijd veraf maar wordt er actief een uitweg gezocht (‘Je cherche comment m’ échapper’/’Raconter des histoires pour chasser mes idées noires’). Het leven is blijkbaar voor Paradis ook niet altijd rozengeur en maneschijn.

De oudere hit “Le bal des oubliés” past perfect binnen het luik van synthgedreven nummers. De drummer gaat hier helemaal over toerental en drijft het nummer zo naar het eerste hoogtepunt van de avond. Toch houdt het publiek het voorlopig bij wat wiegen. Voor dansen blijkt het nog iets te vroeg op de avond. De groep geeft echter niet op en gaat verder met het dansbare en zeer catchy “De semaine en semaine”. Voeg daarbij een scheut nostalgisch jeugdsentiment toe en je verkrijgt “Parfait tirage”. De gedachte aan een lang vervlogen strandvakantie tijdens een onbezorgde kindertijd welt plots op. Ondertussen lijkt de zaal letterlijk op twee gedachten te hinken tussen dansen of wiegen.

De groep vervolgt hun tocht aan een gezapiger muzikaal tempo met “Sur une chanson en français” en het (ietwat ééntonige) “Mieux que tout”. Helaas dreigt zo het opgebouwde moment te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Voor één keer zijn we blij dat de zon niet te hard schijnt. Terwijl de lichten de groep in een rode gloed doen baden, herkennen we al snel de zoete synthwave klanken van dé radiohit “Toi et moi”. De glinsterende discobol is het enige dat we erbij moeten denken om ons in de jaren ’80 te wanen. Tot slot maken we met de groep afspraak in het paradijs (of op Les Ardentes begin juli?) tijdens de herwerkte versie van Alain Chamfort’s “Rendez vous au paradis”.

De bisronde start met “Chacun pour soi”, die de persoonlijke strijd met iemands geaardheid lijkt voorop te stellen. Ook de herwerkte versie van Alain Souchon’s “La ballade de Jim” – inclusief housy beat – lijkt het publiek te smaken. Het nummer verleidt het grootste deel van de zaal zelfs tot enkele danspasjes. De aankondiging van de slotsong “Garde le pour toi” lijkt het publiek wakker te schudden. Simon’s woorden zijn amper koud of het publiek gaat samen met Simon, die nu ook voor het eerst zijn danskunsten durft te vertonen, helemaal overstag.

Wij zagen een zeer interessante nieuwkomer. De groep vindt op zijn ééntje het Franse chanson heruit door pastelkleurige synths te verweven met de fluwelen stem van Simon. Het Franse chanson krijgt door de herwerkte versies van Alain Chamfort (“Rendez vous au paradis”) en Alain Souchon (« Le ballade de Jim ») zo letterlijk een tweede adem ingeblazen. Bovendien behoudt de groep steeds het evenwicht tussen synths en instrumentaliteit (slagwerk en gitaar) zonder de subtiliteit te verliezen. Qua durf en podiumprésence zal de groep ook nog zeker groeien. Voor één keer waait er dus positief (muzikaal) nieuws over vanuit de Franse hoofdstad en dat smaakt naar meer (zomerse cocktails)!

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Lorn - "ENTROPYYY"

Het is niet eenvoudig om de elektronische muziek van Marcos Ortega, ofwel Lorn, onder één concrete noemer te brengen. Hij heeft door…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single FLEUR - "Le Capharnaüm"

Enkele leden van de Nederlandse band The Kik uiten hun liefde voor het Franse lied sinds een paar jaar via hun nevenproject…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Stealing Sheep - "Never Gonna Live Up"

De vorige plaat van Stealing Sheep was een uitstapje naar een andere wereld: de apocalyptische, absurde wildernis van de cultanimatiefilm La Planète…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.