Vijf jaar na hun indrukwekkend debuut Ways To Forget kwam de Londense band Clock Opera met hun langverwachte opvolger Venn. Eerlijk gezegd waren we haast vergeten dat de band ons in 2012 omverblies met perfecte popsingles als “Belonings” en “Move To The Mountains”. Aan de halfvolgelopen Rotonde te zien, dacht het publiek er net zo over. Maar wie er wel was, drukte de band tegen het hart en genoot duidelijk van het blije weerzien.
Voorprogramma Elephant and Castle moest zelf nog wat opwarmen voordat ze ook de zaal een graadje warmer konden maken. De zang klonk in het eerste nummer niet altijd toonvast en zou voor de rest van de avond wat balanceren tussen flauw en sterk. Hun lome cover van BRNS’ “My Head Is Into You” werd overgoten met electrobeats en zo ging de subtiliteit van het origineel wat verloren. De band schuwde de dramatiek niet en koppelde harde beats aan The xx-gitaartjes. Het publiek was alvast enthousiast, al wisten ze onze aandacht toch niet helemaal te trekken.
Clock Opera sloot hun tour af in de Rotonde van de Botanique en het leek aanvankelijk of deze toch in hun kleren was gekropen. Ondanks de stevige opener “Closer” merkten we hier en daar sporen van vermoeidheid op. Frontman Guy Connelly’s stem klonk niet meteen toonvast en ook de bassist leek wat op automatische piloot te spelen. Maar gelukkig hadden hun nummers genoeg energie en won de band gaandeweg aan kracht. Single “Changeling” bouwde mooi op en dankzij hun muziek gooide de band de vermoeidheid van zich af.
De Londense band had ook een nieuw album voor te stellen. Venn bleef haast onopgemerkt bij zijn release, ondanks de sterke singles “Changeling” en “Whippoorwill”. Was de band na hun geweldig debuut in de vergetelheid geraakt? Haakten fans af na bijna vijf jaar radiostilte? Het antwoord blijven we u schuldig. Wel kunnen we zeggen dat wie de moeite nam om Venn te beluisteren, meer dan genoeg redenen vindt om Clock Opera te blijven volgen. De band startte dan ook meteen met vijf nieuwe nummers aan het begin van hun set en het publiek bleef aandachtig en enthousiast luisteren. Ook op het podium werd je steeds herinnerd aan hun nieuw album dankzij slim gebruik van het artwork als podiumbekleding.
Halverwege de set vroeg frontman Connelly wie er de band drie jaar geleden ook al aan eens het werk zag in de Botanique. Ongeveer de helft van het publiek stak hun hand op. Hij grapte ook dat de band sinds Brexit op zoek is naar een nieuwe thuis en deze misschien wel in Brussel kon vinden. Het publiek antwoorde volmondig ‘Ja!’. Waarna hij “Once And For All” opdroeg aan alle ‘old friends’ in het publiek. Toch zongen ook haast alle ‘new friends’ mee en kregen we een eerste euforische geluksuitbarsting. De band genoot duidelijk zelf van het enthousiasme en kon niet anders dan energiek mee te dansen.
“A Piece of String” kreeg een speelse intro met percussie op potjes en deksels, op “11th Hour” werd de band plots een beetje politiek. Connelly had het over ‘the power of crowds’ en stelde dat het al vijf jaar oude nummer nu actueler dan ooit was. De nummers van hun debuutplaat hadden ook nog niets aan energie en catchyness ingeboet. Het leek zelfs of Clock Opera op hun nieuwe plaat matuurder en volwassener klinkt. Alsof ze in die vijf jaar tussen hun eerste en tweede plaat alle naïeve en kleurrijke nummers ingeruild hebben voor een volwassen geluid. Clock Opera 2.0 klonk ietsje donkerder en serieuzer, maar ook die stijl zat hen als gegoten.
Was het publiek al helemaal mee met Clock Opera’s optreden, dan deed de band er op het einde van hun set nog een schepje boven op. “Move To The Mountains” werd volgens Connelly voor het eerst in drie jaar live gespeeld en het publiek danste dankbaar mee. Het hoopgevende pianosampletje bood tegenwicht aan de iets donkere, nieuwe nummers. Vooral de nummers uit hun briljante Ways To Forget kregen de meeste handen op elkaar. “The Lost Buoys” groeide uit tot een ware meezinger en op afsluiter “Belonings” werd traag opgebouwd naar de extase. Als op het einde die vette baslijn, gierende gitaren en achtergrondkoortjes samenvallen, ontplofte het nummer als een euforiebom.
Ook met hun enige toegift “Lesson No. 7”, misschien wel hun beste nummer, bewees Clock Opera in de Rotonde dat ze het lange wachten waard zijn. Met twee platen onder de arm en een rist aan energieke nummers wisten ze oude en nieuwe fans te plezieren. Hun nieuwe plaat Venn mag dan niet het niveau van Ways To Forget halen, toch kwamen de nieuwe nummers live veel beter uit de verf. Connelly beloofde dat ze deze keer veel sneller zullen terugkeren naar België en wij kunnen alleen maar hopen dat hij en de band hun woord houden.
Setlist:
Closer
Changeling
Dervish
Hear My Prayer
In Memory
Once and For All
A Piece of String
11th Hour
Cat’s Eye
Ready Or Not
Move To The Mountains
Whippoorwill
The Lost Buoys
Belongings
Bis:
Lesson No. 7
