Isaiah Rashad @ Botanique (Orangerie): Zwoel en zonnig op het podium

Het ging een tijdje niet zo goed met Isaiah Rashad. Hij verloor zichzelf in een alcohol- en drugsverslaving, had relatieproblemen en werd bijna uit het label Top Dawg Entertainment gezet. Maar de rapper werkte aan zichzelf en aan nieuwe muziek, en dat heeft duidelijk geloond. Zijn laatste album The Sun’s Tirade (inclusief succesvolle samenwerkingen met labelgenoten Kendrick Lamar, Jay Rock en SZA) was top. Volgens ons een zwaar ondergewaardeerd album, maar het bracht Rashad wel terug in the picture. Gisteren stond de rapper met zijn Lil Sunny Tour voor de eerste keer op een Belgisch podium, en dat in een uitverkochte Botanique (Orangerie).

“Menthol” is een gedurfde keuze als openingsnummer. Het dateert nog van zijn vorige album Cilvia Demo en dat is hier niet zo gekend. Maar Isaiah stáát er, dat is vanaf de eerste minuut duidelijk. Een beetje onder invloed van niet nader genoemde drugs, dat wel, maar zijn muzikale performance zal er in elk geval niet onder lijden.

Na een lesje over veiligheid en respect voor de mensen die rondom je staan (en ook nog technische problemen met zijn dj) vervolgt Isaiah met “Brenda”, “What’s Wrong” en “Dressed Like Rappers”, allemaal afkomstig uit The Sun’s Tirade. Hij heeft er geen problemen mee om de verses van onder meer Kendrick Lamar voor zijn rekening te nemen. Het valt ook al snel op dat hij meer wil brengen dan gewoon de nummers zoals die op het album klinken. Geregeld verdwijnt de muziek geleidelijk op het einde van een nummer en brengt Isaiah de laatste verse of het laatste refrein zonder enige vorm van muzikale begeleiding. Hij speelt zijn stem uit en voor een rapper is dat altijd slim gezien. A-capella hiphop, als het ware.

Opmerkelijk genoeg krijgt Rashad het publiek slechts op enkele momenten echt mee. Voorbeelden daarvan zijn “Free Lunch” en “Tity & Dolla”, op dat laatste nummer komt Hugh Augustine (tevens ook het voorprogramma) Isaiah trouwens vervoegen. Maar gelukkig laat de rapper het niet al te veel aan zijn hart komen. Hij is gekomen met flink wat enthousiasme, een stevige dosis zelfvertrouwen en veel humor, en dat blijft zo de hele show lang. Die humor uit zich onder meer in de manier waarop hij het publiek bespeelt. Zo draagt hij ons op om een hand in de lucht te steken, iets wat iedereen natuurlijk onmiddellijk doet. Daarna laat hij die hand plat op zijn hoofd vallen, en lacht vervolgens met de mensen die hem slaafs volgen en daar nu mooi staan met hun hand op hun hoofd. Moest zijn muzikale carrière om een of andere reden in het slop belanden, kan hij nog altijd stand-up comedian worden.

De stilte van het publiek valt bij momenten echt op, waardoor we tot de vaststelling komen dat deze uitverkochte zaal niet gevuld is met fans van het eerste uur. Wie een harde hiphopshow verwachtte, komt dan ook bedrogen uit. Dat is sowieso de stijl van Isaiah niet, en live beweegt hij zich nog verder weg van de bangers, catchy clubsongs en trapbeats. ‘I got the music for the vibers’, zingt hij in “Rope // rosegold” en we zouden het eigenlijk niet beter kunnen omschrijven. Het tweede deel van dat nummer wordt trouwens helemaal zonder muzikale begeleiding gebracht, we interpreteren de stilte van de zaal hier graag als bewondering.

De vibers kunnen ook hun hartje ophalen bij de mooie versie die Isaiah brengt van “Stuck In The Mud”. Het nummer gaat over zijn drugsverslaving en psychologische problemen, en brengt je mede door de prachtige stem van SZA in hogere sferen. Dat is live niet anders, en het nostalgische, zoned out effect wordt nog meer versterkt doordat Rashad het liedje meer zingt dan rapt. We kunnen dan ook enkel betreuren dat hij het tweede deel van het liedje achterwege laat.

Isaiah Rashad heeft eigenlijk het einde al aangekondigd als we toch nog een ultieme afsluiter krijgen. “Silkk Da Shocka” vertelt met enkele rake beschrijvingen de band tussen twee geliefden. Een pareltje, dat het publiek niet bezweet en uitgeput naar huis stuurt, maar ons net doet wegdromen op de trage beat. We willen graag meer, maar na dit liedje verdwijnt Rashad onverbiddelijk van het podium.

Isaiah is iemand die zijn muziek ernstig neemt, en al de rest niet zo. Hij maakt mopjes, reageert op wat het publiek roept en beweegt met een speelse flow over het podium. Eenmaal de muziek begint, is dat het enige waar hij zich mee bezighoudt en dat doet hij op een verfrissende en aangename manier. Conclusie: we houden na dit optreden een beetje hetzelfde gevoel over als bij zijn album: subliem, maar ondergewaardeerd.