Ooit was Mister & Mississippi een Nederlands viertal dat tedere indie folk tot leven wekte. Op hun debuutalbum maakten we in 2013 kennis met mooie, grotendeels akoestische nummers. Deze hadden de intensiteit en intelligente opbouw van kleppers zoals bijvoorbeeld Iron + Wine, Sufjan Stevens of zelfs de muziek die Bon Iver toen maakte. Net zoals die laatste is ook Mister & Mississippi niet op zijn lauweren gaan rusten, maar hebben ze geïnvesteerd in een nieuwe sound. Eerst deden ze dit met de atmosferische elektrische gitaren op We Only Part To Meet Again, nu doen ze het met veel drastischere veranderingen op het gloednieuw album Mirage.
Deze band valt trots met hun vernieuwingen in huis. Op “Wolfpack” horen we glinsterende synths en een dwars gitaarlijntje dat onderbroken wordt door wolkerige akkoorden. Weg is het typerende folkgevoel en daar is de nieuwe sound van Mister & Mississippi: strakke eigenzinnige pop met een psychedelisch randje. Op het einde van dit nummer lijkt dit psychedelisch randje een omkadering te worden wanneer een diepe stroperige baslijn zijn intrede maakt. Vergelijkingen maken met Tame Impala lijkt ons iets wat tegenwoordig teveel gedaan wordt, maar ditmaal ligt het er wel volledig op. Zeker als we later de slingerende gitaren horen op de intro van het titelnummer.
Op “Lush Looms” wordt het nog meer duidelijk dat deze band een goed oor heeft voor wat werkt in de muziekwereld. De stijl die dit viertal aanmeet, ligt op momenten ergens tussen Wild Nothing, Real Estate en tal van andere dream pop bands. In tegenstelling met andere bands die teveel een kopie worden, wil Mister & Mississippi hun songwritingervaring goed kunnen vereenzelvigen met de interessante mix van invloeden die ze verwerken. De band lijkt nog steeds even sterk hun muziek als een geheel muziek voort te kunnen brengen. Deze groep weet met al deze invloeden ook creatiever en rijker te zijn aan ideeën dan ooit tevoren. Zangeres Maxime Barlag gebruikt haar stem op manieren die we nog niet eerder hoorden. Het klinkt standvastiger en wat nasaal. Het doet op verschillende momenten denken aan die van Victoria LeGrand van Beach House, maar de dromerige context zal daar vast ook een rol in spelen.
Maxime kan het echter ook over een volledig andere boeg gooien. Op “The Repetition of Being Alone” klinkt ze moedig en gedreven op de borrelende instrumentatie die met een jaren ’80 energie recht vooruit naar doel gaat. Op de psychedelische trip “Mirage” weet ze die lichte androgynie in haar stem te vervrouwelijken en zeer fijn te maken. Het brengt een rustpunt in de pompende riffs van dit lied. Het slaat ons namelijk rond de oren met warme kolkende gitaren, ijle tonen en strakke ritmes. Dit is een combinatie die Mister & Mississippi goed onder de knie heeft, maar spaarzaam genoeg gebruikt. Ook “HAL9000”, de single waarmee we kennis maakten met hun nieuwe sound, gaat lekker op dit elan voort. Barlag peinst over eerlijkheid en illusies, maar de band geeft het een technologische context met de titel die verwijst naar de gelijknamige computer uit science-fictionklassieker 2001: A Space Oddysey. Een beetje naïef en rechttoe rechtaan om zo’n titels te kiezen, maar het maakt duidelijk dat ondanks het nieuwe verfijnde geluid, het grote hart van de band niet ondergesneeuwd geraakte.
Daar waar de plaat nog psychedelisch en fris begon, luidt “HAL9000” het ook een overgang in naar een meer ruimtegeoriënteerde helft. Zo worden op “Pulsar” sluipende synths bovengehaald en worden deze verwoven met de sfeervolle geluiden die dit nummer rijk is: vervormde stemmen, galmende klanken en mystieke drums. De muziek op dit album begint naarmate het vordert steeds meer elektronisch te worden. Zo doemen na de krasse keyboards op “Vices/Virtues”, futuristische dromerige synthesizers op in het eerste deel van “Interstellar Love”. Het is een nummer dat een beetje doet denken aan een lightversie van wat Soulwax onlangs deed op FROM DEEWEE. Blitse synths die boven diepe bassen getorend worden.
Het album eindigt op een atmosferische noot. “Replicate” klinkt desolaat, maar toch intiem. Na de ietwat clichématige, maar passende ruimtegerelateerde spoken word, blijft er niets meer over dan kille golven geluid die verwarmd worden met Maxime’s stem en een tedere gitaarlijn. Het ontaardt echter in een grote zweverige trage climax die het album uiteindelijk met een disruptief alarmgeluid een halt toe roept.
Mister & Mississippi heeft met Mirage gewaagde stappen gezet, wat we alleen kunnen beamen. Alleen zijn ze een beetje de weg kwijtgeraakt op dit album. Enerzijds wordt er volop geëxperimenteerd en vernieuwd, maar anderzijds wil deze plaat ook consistent en als één vlot geheel overkomen. De ideeën, de gewaagdheid en de kracht zijn zeker aanwezig op dit album, alleen zijn ze deze vergeten te filteren waardoor het soms – zoals de titel doet vermoeden – iets te ongrijpbaar klinkt. Wanneer Mister & Mississippi hun draai volledig gevonden zullen hebben, kunnen we vast en zeker iets consistenter verwachten.
