Drugdealer is misschien niet de makkelijkste bandnaam om op Google te zoeken. Toch schuilt er een waarheid in de naam. De band rond Michael Collins brengt muziek die klinkt als legale drugs waarvan niemand zonder kan. Wanneer blijkt op het podium dat ze dan nog eens allemaal baretten dragen met daarbij een mysterieuze snor, komen ze helemaal weg als drugdealers. Toch is dit lachwekkend beeld geen voorbode voor een rommelig concert, Michael Collins houdt zijn zeskoppige band goed in het gareel. Het resultaat is een dromerige set boordevol explosies en een gevoel van geluk.
Michael Collins is een muzikant die veel ervaring heeft. In een vorig leven speelde hij bij Run DMT en Salvia Plath maar met Drugdealer probeert hij iets unieks neer te poten. Dat vertelt hij zelf ook tijdens het concert, hij wil iets doen waarbij hij met niemand vergeleken kan worden. De debuutplaat The End Of Comedy verscheen in september vorig jaar en daarvoor kreeg hij hulp van een uitgebreide vriendengroep. Onder meer Weyes Blood, Ariel Pink, Danny James en leden van Mac DeMarco’s band werkten mee aan de plaat. Om die live te brengen kon hij de gastartiesten jammer genoeg niet meenemen, maar hij had wel een goeie vervanging klaar. Onder meer Aldous RH speelde gitaar bij de band en met nog vier extra muzikanten kreeg zijn muziek live een extra body.
Zelf posteert Michael zich achter de piano, een beetje verscholen op het podium. In het centrum staat de zanger van de bende en daarachter de drummer en de bassist. Volledig rechts en links staan twee gitaristen geposteerd. Op plaat zijn de nummers relatief kort, maar live wordt daar telkens een psychedelisch einde aangebreid. Het begint al meteen vrolijk met “Were You Saying Something?”. Eerst nog relatief rustig met enkel een gitaar en wat zang, maar eens de volledige band inspringt, voel je het lichaam van het geheel. Met twee gitaren, meerdere stemmen en een krachtige drum krijgt deze song de sfeer die het mist op plaat.
Drugdealer weet perfect hoe ze nummers live beter laten klinken. Bij nagenoeg iedere song volgt een ferme outro van meer dan twee minuten waarbij de instrumenten elkaar opzoeken, in gevecht gaan met elkaar en er wat willekeurige zang tussenkomt. Het zorgt voor de nodige energie en brengt tegelijk een zonnige sfeer in de set. Zo komt ook de hele set over, een vrolijk allegaartje waarbij geluk de bovenhand neemt. De band staat er ook relatief vrolijk bij en dat versterkt natuurlijk het gevoel bij het publiek.
“Easy To Forget” is een nummer waar op het origineel Ariel Pink de zang voor zijn rekening neemt. Sascha, de zanger van deze avond, vult zijn rol perfect in. Bij “Broked Chair” neemt de rechtste gitarist (Aldous RH) de zang voor het eerst helemaal voor zich. Hierbij krijgen we een emotionele ballad die ons recht in het hart raakt. Een gebroken stoel is dan ook iets wat ons diep raakt. Veel tijd om te rouwen is er niet, want met “Suddenly” blijkt het crescendo van de avond reeds bereikt. Hoewel de song op plaat slechts drie minuten duurt, krijgen we hier toch meer dan het dubbele. Bij de instrumentale outro belandt de zanger zelfs in het publiek en pikt hij twee mensen uit om met hem te dansen. Ook deze beer moet zijn naam waarmaken en probeert op de psychedelische outro een fijn dansje te doen.
Uiteindelijk keert Michael Collins nog terug voor een wijze les aan het publiek: “Als je muziek wilt maken, doe het gewoon. Vertel verhalen en maak niet per se songs die goed klinken. Je moet het gewoon doen!” Om die woorden nog wat kracht bij te zetten brengen ze een song over Rodney Dale, een man die Collins en zijn zanger meenam in zijn auto toen ze aan het liften waren. De man zat blijkbaar zwaar aan de drugs en daar schreven ze dan maar een liedje over. Zo bewees de band nog maar eens dat ze niet echt veel nadenken voor ze iets doen en dat resulteert in een vrolijke, no-nonense dreampop avond boordevol geluk en humor. De perfecte afsluiter van een eerste zomerse dag.
Setlist:
Were You Saying Something?
Pop Pop
Easy To Forget
The Real World
It’s Only Raining Right Where You’re Standing
The End Of Comedy
Broked Chair
Suddenly
Bis:
Rodney Dale
