Het kan verkeren, dat weet nu ook Will Toledo, frontman van Car Seat Headrest. Dik een jaar geleden stond hij met zijn band in de Witloof Bar van de Botanique voor een spreekwoordelijke drie man en een paardenkop. Nu was de Orangerie al maanden op voorhand hopeloos uitverkocht. Wat maakte het verschil? Dat Car Seat Headrest vorig jaar het uitmuntende Teens of Denial uitbracht en door blogs allerlande (ook Dansende Beren) met superlatieven werd overladen, kan er wel voor iets tussen zitten. Lagen de verwachtingen daarom te hoog? En konden Toledo en co. ze daarom niet helemaal waarmaken? Het antwoord is ja en nee.
Op hun heel eigenwijze manier openden het britse trio TRAAMS de Orangerie. Hun nummers werden steeds opgebouwd rond een sterke drum en bas groove, waarop zanger en gitarist Stu Hopkins zijn hoekige gitaarriffs los liet. Zijn schelle stem deed denken aan die van de hoofdact, zijn muziek aan Parquet Courts of, welja, Car Seat Headrest. Maar toch wist TRAAMS een eigenheid te leggen in hun nummers. Zo bracht “Neckbrace” wat tegendraadse indiepop en mocht het heerlijke “A House on Fire” wat ons betreft wat langer doorgaan. De vuile baslijn uit “Klaus” hadden we dan al veel vaker gehoord al had afsluiter “Flowers” wel het potentieel om een meezinger te worden. Wie het voorprogramma miste, of het gewoon nog eens wil herbeluisteren, heeft geluk. Want de band geeft de volledige opname van hun concerten gratis en voor niets weg aan hun fans. Het enige wat je daarvoor moet doen is je emailadres opgeven op hun site en je krijgt de opnames toegestuurd.
Het voorbije jaar is Car Seat Headrest, het project van Will Toledo, uitgegroeid tot een ware hype. Sinds 2010 bracht hij al tien (!!) albums uit die grotendeels in de obscuriteit van Bandcamp bleven. Tot hij voor het grote Matador label tekende, een compilatiealbum uitbracht (Teens of Style) en dat opvolgde met plaat van het jaar 2016 (Teens of Denial). Van de achterbank van zijn auto, naar uitverkochte zalen in Europa, het is een hele aanpassing. Een spraakwaterval is Toledo nog steeds niet (en dat zal hij wellicht nooit worden). Meer dan “thank you” en wat onverstaanbaar gebrabbel krijgt het publiek niet. Maar met zijn keurig kostuum lijkt hij al meer op een frontman dan de slungelige nerd die een jaar geleden op het podium stond.
Legde voorprogramma TRAAMS de lat enorm hoog, dan sprong Car Seat Headrest er al van bij hun eerste poging over. “Fill In The Blank” bleek naast een perfecte opener van het album ook een perfecte opener van de set. Het publiek smeerde al een eerste keer de kelen en zong uit volle borst mee. Wie “I’ve got a right to be depressed, I’ve given every inch I had to fight it” mee keelde, zou ook eens een goed gesprek kunnen gebruiken. Al werkte het optreden van Car Seat Headrest ook wel therapeutisch. Want een klein uur later hoorden we op “Drunk Drivers/Killer Whales” datzelfde publiek zingen “It doesn’t have to be like this”. Erkenning is de eerste stap naar verbetering.
Tussendoor kregen we ook een scheurende en uitgesponnen versie van “Vincent” en “Maud Gone” als eerste rustpunt. Jammergenoeg werden Toledo’s slimme lyrics wat weggeduwd door de stevige gitaren of zijn eigen mompelende stem. Al nodigde dat wel enkele fans uit op mee te helpen tijdens “Unforgiving Girl”. Oudere nummers als “Stood Kid” (in een nieuwe en onherkenbare versie) of “Sober To Death” konden op heel wat minder herkenning rekenen, maar hoefden daarvoor niet onder te doen voor andere nummers.
Na het lange en trippy “Famous Prophets (Minds)” willen de bandleden er al de brui aan geven, maar Toledo wil nog één nummertje spelen. “Destroyed by Hippie Powers” trekt nog eens alle registers open en gitarist Ethan Ives puurt nog een laatste solo uit zijn gitaar. Opmerkzame concertgangers hadden trouwens al een fijne tip op Ives’ T-shirt kunnen lezen. “Listen to Fugazi” stond er op, en zo wisten we meteen van waar hij de mosterd had gehaald. Voor het obligate bisnummer liet Will Toledo zijn gitaar links liggen en waagde hij zich aan wat bescheiden danspasjes. “Connect The Dots” liet het publiek nog een keer ironisch meezingen (“And we’re never gonna, never gonna get a job.”) en de band gooide er nog een streepje “Gloria” van Them tegen aan.
Car Seat Headrest mepte ons stevig tegen het canvas, maar K.O. waren we dan weer niet. Toledo had best nog wat langer mogen/kunnen doorspelen. Als je dan stil staat bij welke nummers ze niet hebben gespeeld, moeten we vast stellen dat Car Seat Headrest nog beter kan. “Something Soon”, “Times To Die”, “Cosmic Hero” of “Drugs With Friends” konden allemaal nog perfect in de setlist passen. Het probleem van Car Seat Headrest is natuurlijke en luxeprobleem. Speel je te veel oude nummers, dan zijn de fans van Teens of Denial niet gelukkig. Speel je te veel nieuwe nummers, dan zijn de oude fans niet tevreden. Toledo probeerde een middenweg te zoeken door oud en nieuw te mengen en slaagde daar wonderwel in.
Setlist: Fill in The Blank/Vincent/1937 State Park/Maud Gone/Unforgiving Girl (She’s Not An)/Stoop Kid/Sober To Death/Drunk Drivers/Famous Prophets (Minds)/Destroyed By Hippie Powers//Connect The Dots (The Saga of Frank Sinatra)
Heerlijk concert!