Wie nog niet van Strand of Oaks gehoord heeft, zal binnenkort ongetwijfeld een krant openslaan, een muzieksite bezoeken, of al scrollend op de startpagina van Facebook de naam in het groot zien verschijnen. Overal zijn positieve commentaren te lezen over de americana rock groep van Timothy Showalter. Zo riep De Morgen het concert van Strand of Oaks in Huis 23 uit tot één van de vier beste shows van het jaar 2016. Maar liefst drie jaar na het verschijnen van Heal, die ook al goed werd ontvangen door velen, is hij terug met een album waarin opnieuw veel wordt blootgegeven over het persoonlijke leven van de zanger.
Vier jaar na zijn optreden op Leffingeleuren keerde de zanger met veel enthousiasme terug naar het dorp waar het voor hem allemaal begon. Het was duidelijk dat hij deze keer opnieuw meer dan welkom was. Het diverse volk stroomde toe in de uitverkochte zaal. Vanaf het moment dat de band opkwam, begon iedereen enthousiast te klappen en te juichen. Timothy zelf gaf ons zijn meest warme glimlach die het hele optreden op zijn gezicht bleef kleven. De vraag ‘How you doing tonight?’ leek wel overbodig, want na het zien van deze lieve man kon niemand zich nog slecht voelen. Zijn vrolijkheid werkte aanstekelijk bij het publiek dat steeds losser werd naarmate het optreden vorderde, om uit eindelijk uit te barsten.
De band begon met een instrumentele intro (die leek op een jamsessie tussen vrienden) waarbij het meteen duidelijk werd wat voor vlees we in de kuip hadden. Ze bespeelden hun instrumenten alsof het extra ledematen waren waar ze de volledige controle over hadden. Ook de ruige, hese, maar tegelijkertijd warme stem van Timothy kon veel mensen bekoren. Maar daar stopt het niet. Ook de teksten weten bij velen een gevoelige snaar te raken. Zo ging het tweede nummer van de set “Taking Acid and Talking to My Brother” over -wie dan ook anders- zijn kleine broer die hij naar eigen zeggen heel graag ziet. Dit kon je niet alleen afleiden uit de woorden die hij sprak, zijn ogen vertelden eigenlijk alles.
Op het einde van die song lieten ze het publiek al op een subtiele wijze proeven van het lied dat zou volgen. Ze hadden er zelf ook hun plezier in en wierpen elkaar sluwe blikken toe. Iedereen was dan ook benieuwd naar zijn meest bekende (of gedraaide) nummer “Radio Kids”. Het was moeilijk om de benen stil te houden bij deze catchy tune. Wie eerst nog wat onwennig stond te kijken, was nu ongetwijfeld met de voeten aan het tikken of misschien zelfs lichtjes met de heupen aan het meebewegen.
Timothy was niet gekomen om zomaar wat liedjes te zingen, nee, hij was hier met een missie. Hij wilde een duidelijke boodschap bij het publiek overbrengen, want niet voor niets stond ‘Survive’ op zijn arm getatoeëerd. Gedurende het nummer “Heal” wees hij dan ook zeer uitdrukkelijk naar de plek waar dat woord vereeuwigd was. Met groteske gebaren en een indringende blik liet hij de lyrics niet zomaar aan ons voorbijgaan. Het was voor de zanger zelf ook niet ‘zomaar’ een optreden. Zo liet hij ons weten dat hij al een lange tijd heeft uitgekeken om hier opnieuw te mogen spelen en ‘it feels fucking amazing.’ Het was in Leffinge dat men jaren geleden al in Strand of Oaks geloofde. De zanger wilde het optreden ook echt samen met ons beleven en zei dat hij zelf graag gewoon in het publiek had gestaan.
“Rest of It” knalde de reguliere set op zijn eind met no nonsense rock ’n roll en liet zijn wilde haardos all the way gaan. Zo zat er in de set naast een boodschap ook een feestje, ‘It’s Saturday Night’ herhaalde Timothy voortdurend, waarmee hij het publiek aanmaande om te gaan feesten. Feesten gebeurde de hele set door en het oudere publiek smeet alles in de strijd om de zaterdagavond van hun leven te beleven. Soms heeft een mens niet meer nodig dan simpele rock zonder veel zever. Strand Of Oaks brengt het dan nog eens op een eerlijke manier waardoor het helemaal aankomt en nooit meer uit het geheugen gaat.
Eindigen deed hij met “Goshen ’97”, een melancholisch nummer dat bij velen kippenvel bezorgde. Met de woorden ‘I don’t want to start all over again’, die velen luidkeels meezongen, liet de zanger ons achter met een zeer voldaan gevoel. Het was voor hem ’the best night of my life’, maar ook het publiek leek niet genoeg te krijgen van deze stoere teddybeer. Eén ding is zeker, dit concert zullen we niet snel vergeten. Lang zal de zanger echt niet op zich laten wachten, want deze held komt in augustus gewoon terug (hoogstwaarschijnlijk op Pukkelpop). Laten we gezamenlijk een vreugdedansje doen en opnieuw massaal aanwezig zijn om dit uitzonderlijk talent nogmaals in actie te zien want iedereen is het er over eens; de afwezigen hadden ongelijk!
SETLIST
Shut in
Taking Acid and Talking to My Brother
Radio Kids
On the Hill
Heal
Plymouth
Everything
Rest of It
Cry
JM
Goshen ’97
