AlbumsRecensies

Hypochristmutreefuzz – Hypopotomonstrosesquipedaliophobia (★★★★): Trip, Tripper, Tripst!

© Iljen Put

Psychedelische muziek zit in de lift, en dat mede dankzij het Gentse quintet Hypochristmutreefuzz. Na magistrale optredens op Pukkelpop en Leffingeleuren en een tour naar the UK, presenteert Hypo vandaag hun langverwachte debuut: Hypopomontstrosesquipedaliophobia. Goesting in de meeste aangename psychose ooit, zonder (te veel) bijwerkingen? Dan ben je hier aan het juiste adres.

De kogel vliegt meteen door de kerk –en dat mag je vrij letterlijk nemen- met behulp van het speelse en opzwepende Finger. De opgewekte feel, mogelijk gemaakt door het bijna ironische synth-deuntje, gaat gepaard met een dreigende en morbide sfeer waar al je haar van gaat rechtstaan. Gums Smile Blood laat op zijn beurt een andere kant van Hypo zien: de geniale blend van hun psychedelische inslag en hiphopinvloeden komen in deze reeds gereleasete single volledig tot zijn recht. Met pompende riffs en de mechanische drums marcheren we van deze track naar Hypochondria. Hier komen we weer in contact met die speelsheid van de intro-track, dit keer in combinatie met een veelzijdige riff die op meesterlijke wijze volledig wordt uitgebuit. Vervolgens krijgt de luisteraar in Chromakalim een greintje ademruimte, maar dat blijft niet lang duren. De schizofrene vocals suggereren al vanaf het begin dat het niet bij rozengeur en maneschijn zal blijven. Wat dus begon als een frivool kalmtepunt in de plaat, eindigt in een brullende, intense en psychotische wirwar.


Een écht moment van platte rust komt er pas in Music of Spheres. Dit brouwsel van percussie, gitaarecho’s en absurde teksten druipt gestaag vooruit, terwijl de psychedelische orkaan nog in de achtergrond woedt. Bij Elephantiasis echter (genoemd naar de befaamde fysieke aandoening van the Elephant Man) komt de geoliede machine weer op dreef, terwijl het complexe ritmespel en het spastische gitaarwerk je besluipen zoals de ziekte zou doen. Let hier ook vooral op het samenspel tussen de drums en de zanglijnen, die qua ritme perfect bij elkaar passen. Van het ophitsende, sluwe Elephantiasis gaan we over naar het bonkende Clammy Hands. Dit nummer heeft eveneens een hiphop-feel, hoewel Hypo er zijn eigen dreunende draai aan geeft. De nervositeit in de zanglijnen worden aangevuld door loeiharde rap, die je door het lage gangsterrap-timbre bijna onmogelijk serieus kunt nemen. Ondanks het feit dat deze track de mosterd duidelijk bij hiphop haalt, vindt Hypo toch de ruimte om in datzelfde nummer het genre te ridiculiseren. Van het bombastische, erotisch getinte (“beat the drum girl”) Clammy Hands neemt het album vervolgens een drastische wending. De heerlijke eenvoud van het intieme Don’t Drown bewijst dat Hypochristmutreefuzz van meerdere markten thuis is, en getuigt van een enorm gevoel voor dynamiek. Het contrast met kleppers zoals Hypochondria is vanzelfsprekend enorm, maar niet zo ver weg dan je zou denken: de overdubs verraden namelijk de permanente aanwezigheid van die karakteristieke psychedelische klanken.
Na het minimalisme van Don’t Drown geeft Hypo nog één keer plankgas in One Trick Pony, maar niet zonder je eerst op het verkeerde been te zetten (met een heuse acapellaintro, iets wat we eerder bij Future Old People Are Wizards zouden verwachten dan bij hen). De instrumentatie snijdt door het fraaie stukje samenzang heen en voorziet de luisteraar met wat er van de Hypo-sound verwacht wordt. Na een ironische lofzang over “chicken breast” valt er een guillotine van lawijt die het nummer leidt naar de ultieme climax van dit album. En dan gebeurt er dit: tegen alle conventionele verwachtingen in, komt Hypo met nog een nummer op de proppen: de gekende schijf (the) Spitter. Hoewel het vorige nummer beter paste door zijn allesverslindende einde, sluit de Gentse band hun debuutplaat af met diezelfde speelsheid die we ook terugvinden in Finger. Op die manier breien ze toch het geheel aan elkaar, dat elke honger naar psychedelica onvermijdelijk en onherroepelijk stilt.

Met Hypopomonstrosesquipedaliophobia toont Hypo hun veelzijdigheid terwijl ze toch hun eigen karakter behouden. Door de schommelingen tussen intensiteit, brute kracht en frivoliteit rekken ze hun muzikaal pallet enorm ver uit, wat dit tot een heel diverse en frisse plaat maakt. Hun stempel op de Belgische scene kon niet op een betere manier gezet worden.

Hypo speelt 2 februari in Café Café te Hasselt, op 11 februari op We Are Open (Antwerpen) en releaset hun album ceremonieel in de Vooruit op 16 februari.

Facebook // Youtube// Spotify

Related posts
AlbumsRecensies

Elias - Kaiku (★★★½): Gentse jazzdrummer slaat raak met soloproject

De Gentenaar Elias Devoldere kennen we in de eerste plaats als drummer van de Belgische jazzrockband Nordmann. Daarnaast is hij de afgelopen…
AlbumsRecensies

Hypochristmutreefuzz - Hypnos (★★★★): Waar nachtmerries van gemaakt worden

Een beschrijving plakken op Hypochristmutreefuzz is zowat even moeilijk als hun naam van de eerste keer juist uit te spreken. Niet dat…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Hypochristmutreefuzz - "Ode To The Night"

We kennen Hypochristmutreefuzz al een tijdje als heel veel dingen: rauw, totaal geflipt, chaotisch, psychotisch, psychedelisch, en al het andere wat niet…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.