Noah Slee, het voorprogramma van Mick Jenkins, vatte het goed samen: ‘It’s a bit of a weird day because of Donald Trump.’ Het was inderdaad een grijze dag, niet enkel door het resultaat van de Amerikaanse presidentsverkiezingen maar ook door de aanhoudende regen en kou waarin we ons richting Botanique hadden moeten begeven. Gelukkig was hiphopartiest Mick Jenkins naar Brussel gekomen met een warme boodschap: ‘spread love’.

Die boodschap wordt volop geuit op zijn debuutplaat The Healing Component, die afgelopen september uitkwam. De titel behoeft enige uitleg. Enerzijds verwijst The Healing Component naar het actieve bestanddeel van cannabis (THC), anderzijds wordt het door de rapper gebruikt als een metafoor voor de liefde. Met vier liedjes die het woordje ‘love’ in de titel dragen en een albumhoes waarop een hart staat, kan er dan ook geen enkele twijfel over bestaan: dit album gaat over liefde en hoe die te verspreiden. Wie hem kent, weet dit al: bij Mick Jenkins draait het allemaal rond ‘truth’ en ‘love’.  Hij liet tijdens zijn optreden geen enkele kans onbenut om dit te benadrukken.

Op het podium zien we links de dj en rechts een imposant drumstel. Dat laatste zal zeker voor een meerwaarde zorgen. Bij het opkomen maakt Jenkins zowel met Trump als met de kou korte metten: de rapper is gehuld in een wollen trui en het eerste wat door de boxen knalt is ‘Fuck Donald Trump!’ Niet helemaal verrassend, en het publiek scandeert dit dan ook gretig mee. Het openingsnummer “Jazz”, afkomstig uit mixtape The Waters, zingt het publiek met iets minder enthousiasme mee maar de eerste handen gaan wel al de lucht in. Jenkins maakt meteen duidelijk wat de leuze van de avond zal worden: ‘drink more water!’ Zoals THC staat voor liefde, zo staat water bij de rapper al jarenlang symbool voor de diepere waarheden in het leven. ‘Drink more water’ betekent zoveel als ‘seek more truth’.

Het derde nummer is een voltreffer: “Spread Love” is veruit het bekendste, meest meezingbare en mooiste nummer van THC. Dit wordt duidelijk bij het refrein dat voor een collectieve deining door de zaal zorgt. In het begin overschaduwt het volume van de muziek Jenkins’ stem een beetje. Wanneer de drum echter even wegvalt en de muziek stiller klinkt, komt zijn diepe basstem volledig tot zijn recht. Het klinkt wat raar om te zeggen dat een hiphopoptreden je rustig maakt, maar dat is het effect dat de melodische rap van Mick Jenkins teweegbrengt.

Het meest opmerkelijke aan deze hiphopper uit Chicago is zijn geloofwaardigheid. Mick Jenkins legt zijn hart en ziel in elk van zijn songs, niet enkel in rustige nummers zoals “Angles” (ft. Noname & Xavier Omär) maar bijvoorbeeld ook in het donkere, druggy “Martyrs”.  Als toeschouwer voel je je bij momenten deel uitmaken van iets magisch. De rapper is zelfs zo gefocust dat hij soms vergeet om enthousiast te zijn. Als hij dan lacht, is het zo oprecht dat het bijna aandoenlijk wordt.

In lijn met zijn boodschap om liefde te verspreiden is er van begin tot eind een dichte interactie tussen artiest en publiek. Jenkins is niet bang om het publiek recht in de ogen te kijken, en de eerste rijen hebben zijn aanwezigheid vaak op slechts enkele centimeters gevoeld. Zijn bindteksten zijn kort en krachtig, maar komen na een tijdje wel altijd op hetzelfde neer. Hij vraagt meerdere malen hoe het met ons gaat, en ‘drink more water’ wordt op den duur zo veel keer herhaald dat de boodschap wat verloren gaat.

In “Plugged” zit er weer een momentje van perfectie als we Jenkins op slechts één enkele drumbeat horen zingen: ‘I think I might have what you want, I think I might have what you need’. Eenvoud in al zijn pracht. In de paar seconden die volgen op “Martyrs” creëert hij één van de krachtigste momenten van de show. Jenkins werpt een blik in het publiek, een paar tellen is het stil, het publiek geeft geen kik en dan klinken de tonen van “Daniel’s Bloom”. Sowieso al een nummer met een intense opbouw, dat live – mede door de drum – indrukwekkend klinkt. Opnieuw valt op hoe het publiek er stil van wordt, in plaats van uit hun dak te gaan.

Na even te bekomen op het jazzy “Communicate” (ft. Ravyn Lenae), schakelt Jenkins een paar versnellingen hoger op “P’s & Q’s”. Dit nummer geeft hem de kans om zijn beste rapskills boven te halen. Door de overvloedige alliteratie is “P’s & Q’s” lyrisch gezien een pareltje. Mick Jenkins gaat hard en bewijst dat hij de naam hiphopper meer dan waardig is. Het publiek is onder de indruk, het applaus klinkt dan ook beduidend luider. Dit is hiphop at it’s finest.

Jenkins wil het publiek pleasen en vraagt welk nummer we nog willen horen. Er wordt van alles geroepen, maar uiteindelijk en onvermijdelijk wordt het “THC”, de titelsong van zijn debuutalbum. Eerst volgt wat uitleg over de betekenis van het nummer (voor het geval we dit ondertussen nog niet door hadden). Easy to forget, important to spread. Love.

Het einde komt in zicht en de rapper haalt nog eens een sterk staaltje pure hiphop naar boven. Hij zet “Jerome” in en als je weet dat Joey Bada$$ en Kirk Knight normaal ook op dit nummer te horen zijn, wordt al snel duidelijk wat een banger dit is. Zo eentje recht in your face. Letterlijk iedereen wordt opgedragen zijn armen op en neer te laten bewegen op de beat. Jenkins’ stem verschijnt hier in zijn meest rauwe en pure vorm, een zoveelste confrontatie met de veelzijdigheid ervan.

Als laatste nummer krijgen we “Social Network (Gang)”. De artiest wil een soort schakel van energie creëren, waarbij de buitencirkel energie overbrengt naar het midden, dat op zijn beurt de energie tot bij de rapper zelf moet brengen. Hoewel het nummer niet veel meer inhoudt dan het roepen van ‘gang, gang, gang’, is het toch een goeie afsluiter. Iedereen gaat los en zelfs de dj en drummer komen meefeesten. Jenkins begeeft zich vervolgens in het publiek, dat onmiddellijk als een magneet naar hem toetrekt. Het lijkt wel alsof we gezamenlijk zaten te wachten op deze ontlading. Met enige moeite geraakt de rapper uiteindelijk terug op het podium en neemt afscheid.

De dj besluit nog even een mini-afterparty te geven. Het publiek blijft graag staan om onder meer “Alright” van Kendrick Lamar te horen, en nog eens luidkeels mee te brullen op “Fuck Donald Trump” van YG. Na een song of vier verdwijnt ook de dj van het podium en gaan de lichten onherroepelijk aan. Buiten regent het nog altijd, maar de warme vibes van Mick Jenkins blijven nog een hele tijd nazinderen.