EINDELIJK na het ellelange wachten kwam gisteren de debuutplaat van Bazart uit, een beetje de omgekeerde wereld (want normaal volgt succes op een debuutplaat), maar het is duidelijk een kindje waar met alle zorg en tijd is aan gewerkt. Na hun duizelingwekkende passages deze zomer waren de verwachtingen hoog gespannen voor Echo. Mathieu en co vroegen dan ook meermaals niet naar het album te luisteren met zekere vooroordelen, maar het een eerlijke kans te geven. Hen een eerlijk kans geven, dat deden we.
Voor de opnames van Echo trokken de vijf heren naar een vakantiehuisje in Zuid-Frankrijk waar ze in volle rust en stilte konden werken. Daarna bracht masterbrein Oliver Symons de final touches aan, en die deed dat best wel goed.
Echo opent met de gelijknamige titeltrack. Een nummer dat meteen de sfeer weet te zetten voor de rest van het album. Mysterieuze synths gecombineerd met de hoge noten van Simon en Oliver, met hun standaard elementen, zetten ze de plaat in. Wanneer Mathieu zijn stembanden laat trillen lijkt hij een Serge Gainsbourgke te doen, met een diepe, rokerige stem brengt hij zijn eerste noten uit. Dat zwoele stemwerk zet hij voort tot het einde van het nummer en ook op ‘Voodoo’ maken we er nog eens kennis mee. Daarmee missen we soms wel de krachtige, energetische stem die we zo gewend zijn op live sets. Op de song ‘Echo’ wordt Mathieu zijn stem wat overspeeld door de zeer aanwezige instrumenten en backing vocals. Niet meteen heel storend, aangezien het nummer wel sterk muzikaal staat.
Na de opener vliegt Bazart meteen binnen met de knaller ‘Chaos’. Die – hoe kan het ook anders – onze stembanden en voeten aan het bewegen brengt. Na drie minuten dansen en zingen, hebben we even tijd om op adem te komen met het rustigere ‘Tunnels’. Heel lang hebben we niet want popsong ‘Lux’ brengt de energie meteen terug naar niveau honderd. Op deze blijven zitten is echt wel geen optie.
In het midden van het album ontploft de band nogmaals met die andere mega hit ‘Goud’. Na de vele kleppers, doven ze wat uit met de rustigere nummers ‘Kloon’, ‘Open’ en ‘Voodoo’. Ook de afsluiter ‘Zonder’ zet deze lijn verder. Een rustige aanzet, die opbouwt naar een spannend midden en de plaat uitblaast met schitterende synths die van een orgel lijken te komen.
Hun eerste kind lijkt wat power te missen, maar naar onze mening is dat volstrekt logisch aangezien we als publiek de live versies – die overlopen van de energie – beter kennen dan de studioversies. Na meermaals luisteren verdwijnt dit gevoel echter bijna volledig. Het komt er vooral op neer de plaat op een andere manier te appreciëren. Dit is geen livealbum dus de sferen vallen moeilijk te vergelijken. Iets meer afwisseling hadden we wel willen horen, de plaat is vooral meer van hetzelfde zoals Oliver in een interview al verklapte. Denk mysterieuze, diepe synths, hoge backing vocals en cryptische Nederlandstalige teksten.
Echo is een verdienstelijke debuutalbum, dat onze verwachtingen grotendeels weet in te vullen. Een sterke electropop plaat, die een verfrissende wind brengt in onze Nederlandstalige muziekscène. Wij geloven erin dat de band alleen nog maar zal groeien op hun aankomende albums.
Begin alvast maar met het vanbuiten leren van de vele teksten, want de band zal 8/9 oktober de AB laten springen en op 31 maart en 1 april de Lotto Arena uit zijn voegen doen barsten.
Sterren: ★ ★ ★ ★
