Waar kan je beter een miezerige zondagavond doorbrengen, dan met fijne muziek in de Botanique. Terwijl de regen buiten de straten vulde, schurkten wij ons dicht tegen de indie rock van Nap Eyes en de introverte fluistermuziek van Julien Baker. Wisten wij veel dat die laatste het even later ook figuurlijk zou doen binnen regenen in de Grand Salon van de Botanique.
De jongens van Nap Eyes mochten de koude Grand Salon opwarmen. Dat deden ze met hun warme laid back rock die lekker weg luisterde. Heel bijster origineel kwamen ze niet uit de hoek, maar dat kon niemand echt schelen. Het was dan ook de eerste keer dat de Canadezen uit Nova Scotia de sprong waagden naar Europa. En misschien lag het aan de zenuwen of aan het feit dat hij overdag werkt als biochemicus, maar frontman Nigel Chapman kwam wat stuntelig over tussen de nummers door. Het publiek in de Botanique toonde zich van zijn mildste kant en kon wel lachen om het gebroken Frans en de lullige bindteksten. De compacte slacker rock van Nap Eyes was dan wel allerminst memorabel, we kregen er wel geen slaperige ogen van.
Gewapend met enkel een beige Fender Telecaster stapte Julien Baker wat schuchter het podium op. Als je haar op straat zou tegenkomen, zou je niet kunnen vermoeden dat dit 19-jaar oude en nog geen anderhalve meter grote meisje over een enorm stemgeluid en diepgaande songwriterscapaciteiten beschikt. Het duurde welgeteld vijf seconden voor ze de volledige zaal inpalmde. Haar bescheiden hitje “Sprained Ankle” is vanzelfsprekend een sterke opener. Met het daaropvolgende “Brittle Bones” en “Everybody Does” scoorde ze zowaar al van bij het begin een hattrick. Het publiek hangt aan haar lippen en wanneer ze uithaalt, rijt ze je hart in één keer open. “You’re gonna run, It’s all right everybody does,” zong ze en je wou haar meteen een knuffel geven.
Baker’s muziek blinkt uit in rauwe emoties en puur gitaarspel. Een simpel looppedaaltje en wat delay, meer moet dat niet zijn. Ook al is ze pas 19, Julien Baker zingt over liefde, verdriet, drugs en alcoholmisbruik, pillen, foute vriendjes … alsof ze al jaren miserie doorstaat. Wat ze precies heeft meegemaakt, komen we niet te weten, maar waar ze wel over zingt, gaat zo diep en is zo rauw dat het zelfs een standbeeld zou raken. Een sterk contrast met de wat oppervlakkige en warm rock van Nap Eyes.
Na het sterk aan Daughter verwante Vessels en het christelijk getinte Rejoice vond Baker het tijd om wat nieuwe liedjes op het publiek los te laten. Ook al is viel de herkenningsfactor hier helemaal weg, toch haalde het geen vaart uit de set. Meer zelfs, na de nieuwe nummers deed ze de hattrick van in het begin van de set moeiteloos over met Blacktop, Good News en Something. “I can’t think of anyone, anyone else,” zuchtte Julien Baker. Haast niemand dacht op dat moment ook aan iemand anders.
Pas helemaal op het einde van haar set zette Baker zich neer aan de mooie vleugelpiano die al het hele concert stond te loeren aan de zijkant van het podium. Het toepasselijke Go Home en, na lang aandringen, een cover van Jawbreaker, zetten een mooi orgelpunt aan het concert. Julien Baker bewees dat ze niet enkel op plaat kan ontroeren, maar live moeiteloos overeind bleef. Een ruwe diamant, een rijzende ster, noem haar wat u wilt. Julien Baker is een artieste om te koesteren en waar we de komende jaren nog veel moois van kunnen verwachten.
Setlist: Sprained Ankle/Brittle Bones/Everybody Does/Vessels/Rejoice/nieuw nummer/ Funeral Pyre/Blacktop/Good News/Something/Go Home//nieuw nummer.
