Black Mountain bracht in de Botanique de donkere kant van de berg erg opvallend naar voor. De mystieke waas die rond de muziek van de band hing, bleef gedurende het volledige concert hangen. De top van de berg werd al snel bereikt waarna het concert toch even in het dal viel. De band zette dit recht door op het eind enkele lange en vooral epische nummers te spelen die de queeste helemaal voltooide.
Begin april kwam de vierde studioplaat van Black Mountain “IV” uit. Dit was voor de band uit Canada de perfecte reden om nog eens door Europa te touren. De Orangerie was bijna volledig volgelopen met een publiek voornamelijk bestaande uit mannen met baarden. Beginnen doet Black Mountain met “Mothers Of The Sun” waarmee ze meteen het diverse aspect van de set aantonen. Het begint erg atmosferisch en minimalistisch maar ontploft na vijf minuten waarbij de drums de toon zetten en het verdergaat met vette riffs en zalige gitaarsolo’s. De band weet duidelijk dat ze deze strakke toon moeten aanhouden en opeenvolgend “Florian Saucer Attack” en “Stormy High” moeten spelen. Dat laatste klinkt erg galopperend en laat de band vliegensvlug vooruit gaan.
De zangeres staat gedurende het volledige concert nogal statisch op het podium. Bij “Cemetery Breeding” komt hier verandering in. De dame neemt de gitaar bij de hand en toont dat ze ook een ander instrument dan een tamboerijn beheerst. Vanaf dan gaat de scherpe toon van in het begin, richting een stompe hoek. “Line Them All Up” haalt de energie volledig uit het optreden, de nieuwe nummers komen live iets minder sterk tot zijn recht. Lang duurt het niet want “Wilderness Heart” geeft Black Mountain terug de nodige slagkracht om het publiek opnieuw te wekken.
Naar het einde toe gaat de set steeds meer in de richting van de psychedelica. De nummers beginnen ook steeds langer te duren en de solo’s worden sterker uitgesponnen. “Wucan” en “Space To Bakersfield” geven de zaal zo een duistere sfeer. Amber Webber klinkt hierdoor als een echte magiër die het volledige publiek betovert met haar hoge stem. Afsluiten doet de band eerst met het rustige “Crucify Me” om daarna de zaal een laatste keer te laten ontploffen op “Don’t Run Our Hearts Around”. Ondanks het logge en trage middendeel wist Black Mountain op het eind alles nog recht te trekken. De band staat live garant voor een donker geheel aan psychedelische riffs die iedere berg doormidden zaagt.
