Ook nu weer enkele korte aanraders en langere recensies, gewoon om niet te overdrijven doen we er deze keer vijf.
Vrijdag zitten we alvast in een Pukkelpop-blues en bevinden we ons voor één concert vroeg op de middag aan de Main Stage. Oscar is de artiestennaam van de 22jarige Oscar Scheller. Het is dan ook de eerste keer dat hij met zijn band op een podium van de grote Main Stage speelt. Het publiek dat er op afkomt is wel nihil, wat jammer is voor de groep. De man speelt de perfecte kamerpop om een dag mee te beginnen. Lekker rustige Mac DeMarco gitaren met een grote streep Blur. Typische Britpop dat jammer genoeg niet op de Main Stage paste, maar wel een leuke ervaring bleek voor de artiest zelf.
In de Marquee stonden dan weer All Tvvins geprogrammeerd. De Ierse band is een samenvoeging van Adebisi Shank en The Cast of Cheers. Hun geluid is dan ook even poppy als die vorige bands. Al is het nu wel net iets toegankelijker en net iets populairder. Op Pukkelpop maakten ze hoekige pop rock die zeer aanstekelijk klinkt. Zowel de groep als het publiek bewoog licht met de heupen. Tegelijk wordt er live een extra gitaar aan toegevoegd waardoor de pop plaats maakt voor rock. Het doet ons vooral heel hard denken aan Two Door Cinema Club, een band om in de gaten te houden dus! Ook Rhodes is er ééntje die je beter nu ontdekt, zijn concert met band bleek de waarde van de zanger nogmaals in de verf te zetten (FANTASTISCHE STEM).
In de club was het de beurt aan de Amerikaanse groep The Districts. De band komt uit Lititz, Pennsylvania en klinkt dan ook zeer Americana. Het is een zeer energieke band die het vuilste uit Amerika voortbrengt. Live is hun muziek vooral gericht op gitaren die zeer rustig klinken met vuile uithalen op het einde. Het is van die muziek die je in gruizige kroegen zou tegenkomen, maar dus ook in de Club op Pukkelpop. De set eindigt met een acht minuten durend nummer (Young Blood) dat het beste van de band in de verf zet. Rustig begin met een uitgesproken schreeuwende stem, even een intermezzo met zwevende gitaren en dan uiteindelijk fantastische gitaarsolo’s.
Uiteindelijk zaten er veel mensen voor gierende gitaren in de club die dag. Ought klonk als Parquet Courts, en de garageheadliner was natuurlijk Courtney Barnett. Met torenhoge verwachtingen is het natuurlijk moeilijk om de perfecte set af te leveren. Courtney typeert door rustige garagerock nummers te maken die vooral opvallen door hun tekst. Soms was de set zelfs iets te rustig waardoor het makkelijk was om in slaap te vallen, of om rustig laidback naar te luisteren. Maar wanneer de ballads werden gevolgd door solo’s bleek toch dat Courtney haar roots uit de garage niet verloochende. Maar naast een doordachte zang trok vooral haar vermoeidheid de aandacht. Hierdoor werd de energie uit het concert wat leeggezogen.
Twee grote namen die samen een band oprichten, ook volgens FFS is het geen goed idee. “Collaborations Don’t Work” was dan ook een opvallend nummer midden in hun set. Maar in tegenstelling tot andere collaboraties blijkt die van Franz Ferdinand & Sparks wel geslaagd. De invloed van Franz Ferdinand is duidelijk voelbaar bij de nummers, maar de typische piano riedels van Ron Mael zorgen toch voor een aparte sfeer. De statische houding van hem samen met de enthousiaste bende van Franz Ferdinand, het heeft wel zijn charmes. Perfect dansbare muziek en bijzonder verrassend dat de vloer in de Marquee er na het concert nog steeds lag. Zowel de grootste hits van Franz Ferdinand (Take Me Out & Do You Want To) als die van Sparks (This Town Ain’t Big Enough) passeerden de revue. Het was een swingend concert dat zelfs tot danspasjes van Ron leidde! Wie had dat ooit gedacht?!
Daarna gingen we nog een kijkje nemen bij de Britse pubrockers van Fat White Family, The Gaslight Anthem die zijn haat voor Kiss uitte en Goat die Psychedelica een nieuwe naam gaf.
